Η δύναμη της γυναικείας αγάπης.......αφιερωμένο...!...

Νομίζω οτι δεν θα έβρισκα κατι καλύτερο, συγκλονιστικότερο και ιδανικό για να κλείσω τον κύκλο των αναρτήσεων του 2013.........

Αφιερωμένο ....χαρισμένο.... στους άνδρες που λάτρεψα στη ζωη μου.......και που οτι και αν γινει θα παραμένουν μέσα σε αυτή μέχρι το τέλος της!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά....
Διάλεξε εκείνον που η ψυχή του έλκεται απ' την δική σου ξεκάθαρα που σε βλέπει, που είναι τόσο γενναίος ώστε να μπορεί να φοβάται.
Δέξου το χέρι του και οδήγησε τον απαλά στο αίμα της καρδιάς σου.
Εκεί που μπορεί την ζεστασιά σου επάνω του να νιώσει και την ανάπαυση εκεί.
Και κάψε το βαρύ φορτίο του πάνω στις φλόγες της φωτιάς σου.
Κοίτα βαθιά μέσα στα μάτια του και δες τι κείτεται σε αδράνεια ή σε εγρήγορση, ντροπαλά ή σε προσμονή εκεί μέσα. Κοίτα μέσα στα μάτια του και δες εκεί τους πατεράδες του και τους παππούδες του και όλους τους πολέμους και την τρέλα που τα πνεύματα τους πολέμησαν σε κάποια μακρινή χώρα, σε κάποια μακρινή εποχή.
Πρόσεξε τους πόνους του, τους αγώνες και τα βάσανα και τις ενοχές του, δίχως κρίση και άφησε τα όλα να χαθούν....
Αισθάνσου το αρχέγονο του φορτίο....
Και νιώσε πως το μόνο που ψάχνει είναι ένα ασφαλές καταφύγιο σε σένα....
Άφησε τον να λιώσει μέσα το σταθερό σου βλέμμα...
Και να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να αντανακλάς την οργή....
Επειδή έχεις μια μήτρα, μια γλυκιά, βαθιά πύλη που ξεπλένει και αναζωογονεί παλιές πληγές.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά....
Στάσου μπροστά του, με όλη την μεγαλοπρέπεια της γυναίκας που είσαι, με τον αέρα της ευάλωτης σου φύσης.
Στο παιχνίδι της παιδικής σου αθωότητας ως τα βάθη του θανάτου σου...
Ανθισμένη πρόσκληση, απαλά να δίνεις χώρο, επιτρέποντας τις δυνάμεις του ως άνδρα
Να έρθει κοντά σου ... και να κολυμπήσει στην μήτρα της γης, σε ανείπωτη γνώση, και οι δυο μαζί...
Και όταν αποσύρεται... επειδή θα αποσυρθεί... τρέχοντας φοβισμένος στην σπηλιά του
Μάζεψε τις γιαγιάδες σου γύρω του ... να τον τυλίξουν με την σοφία τους
Άκου τους απαλούς καθησυχαστικούς τους ψιθύρους,
Ηρέμησε την φοβισμένη κοριτσίστικη σου καρδιά
Που σε παροτρύνει σε ησυχία ... και περίμενε με υπομονή την επιστροφή του
Στάσου και τραγούδα στο κατώφλι του, ένα τραγούδι μνήμης,
για τον απαλύνει, για μια ακόμα φορά.

Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά
Μην προκαλείς το μικρό αγόρι μέσα του
Με υποκρισίες και πόθους και κατάκτηση και κόλπα
Μοναχά για να τον τραβήξεις ... σε έναν ιστό καταστροφής
Σε ένα μέρος με χάος και μίσος
Πιο τρομακτικό από οποιοδήποτε πόλεμο που δόθηκε από τα αδέρφια του
Αυτό δεν είναι θηλυκότητα, είναι εκδίκηση
Αυτό είναι το δηλητήριο των διεστραμμένων διαδρομών
Της κακομεταχείρισης των αιώνων, του βιασμού του κόσμου μας
Και αυτό δεν δίνει εξουσία σε μια γυναίκα, την μειώνει καθώς τον ευνουχίζει
Και μας σκοτώνει όλους

Και αν η μάνα του τον κρατούσε ή δεν μπόρεσε
ΔΕΙΞΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΝΑ ΤΩΡΑ....
Κράτα τον και οδήγησε τον στην χάρη σου και στα βάθη σου
Σφιχταγκαλιάζοντας τον στο κέντρο του πυρήνα της Γης
Μην τον τιμωρείς για τις πληγές που πιστεύεις πως δεν ικανοποιούν τις ανάγκες σου ή τα κριτήρια σου
Κλάψε γι’ αυτόν γλυκά ποτάμια....
Μάτωσε τα όλα πίσω προς επιστροφή στο σπιτικό σας.

μετάφραση από ποίημα ανώνυμης σαμάνας....

πηγή : 7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Στις εκπνοες ενός χρόνου........τραγουδια ακουμπώ εμπρός σου....

τραγούδια....μουσικές...λόγια...στίχοι που ακούμπησαν με κρινοδάχτυλα η με μαχαίρια την καρδιά μας....τη χρονια που πέρασε! Νεες κυκλοφορίες η παλιές, χιλιοακουσμένες η ανεξερευνητες τι σημασια εχει....!

Τέσσερα τραγούδια ακουμπώ εμπρός σου, να τα ακους, να τα διαβάζεις, να τα σιγομουρμουρίζεις η να τα φωνάζεις δυνατά εντός σου όταν θα χεις ανάγκη.....

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος


Στρωμένα σεντόνια
δεν έχει ύπνο απόψε για κάποιους το βράδυ
Περνάνε τα χρόνια
κι εγώ με τις ώρες μαθαίνω σημάδι
Λυπάσαι για 'μενα
που δεν αγαπήθηκα όσο μου αξίζει
Λυπήσου για 'κεινον
που χάνει μια μάχη και παύει να ελπίζει

Η ελπίδα καλέ μου χωράει σε μια τσέπη
χαρτί που διπλώνει
Οι άνθρωποι τρέμουν μην έρθει μια μερα
και μείνουνε μόνοι
Μα εγώ δεν φοβάμαι, μια θέση κοντά μου
ακόμα κρατάω

Εσένα θυμάμαι, με 'σενα κοιμάμαι
με 'σένα ξυπνάω

Να 'σαι καλά στο άγνωστο σύμπαν σου
να 'χεις ζωή ευτυχισμένη
Αν με σκεφτείς κοίταξε δίπλα σου
ίσως με δεις κάπου κρυμμένη

Στρωμένοι οι δρόμοι
αν κάποτε νιώσεις πως θες να γυρίσεις
Χρωστάω μια συγγνώμη
που σου 'δωσα τόσα προτού τα ζητήσεις

Λυπάσαι για 'μενα
που δεν αγαπήθηκα όσο μού αξίζει
Λυπήσου για 'κεινον
που χάνει μια μάχη και δεν συνεχίζει

Με πήρες μαζί σου
χωρίς να το ξέρεις στο σπίτι σου μένω
Οι άλλοι θα σβήσουν
Μα εγώ θα 'μαι πάντα κεράκι αναμένο
.........

Στίχοι: Ευαγγελάτος Γεράσιμος
Μουσική: Σέμσης Στάμος

Ήρθες ζεστός από ταξίδι
Δέκα φορές το γύρο της γης
Έλειπες για καιρό
Είχες πολλά να δεις

Δεν ξεχνάει η καρδιά
με την πρώτη δυσκολία
Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Ήρθες ζεστός από ταξίδι
Δέκα φορές το γύρο της γης
Έλειπες για καιρό
Είχες πολλά να δεις

Δεν ξεχνάει η καρδιά
με την πρώτη δυσκολία
Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Κάποιοι,κάπου,κάπως είδαν λένε το φως
Μόνο εσύ έχεις τον τρόπο
Έλα δείξε μου πώς
Πάμε ξανά
Τώρα θα είναι αλλιώς
Υπάρχει χρόνος

Κάποιοι,κάπου,κάπως σε μιαν άλλη ζωή
Ήρθαν πολλοί
κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ
Πιάσε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

Ήρθες αργά μες στο σκοτάδι
Μια σιγουριά στο βήμα παλιά
Είχες πολλά να πεις
Δεν έβγαλες μιλιά

Δε θα γίνεις ποτέ μια χαμένη ευκαιρία
Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Κάποιοι,κάπου,κάπως είδαν λένε το φως
Μόνο εσύ έχεις τον τρόπο
Έλα δείξε μου πώς
Πάμε ξανά
Τώρα θα είναι αλλιώς
Υπάρχει χρόνος

Κάποιοι,κάπου,κάπως σε μιαν άλλη ζωή
Ήρθαν πολλοί
κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ
Πιάσε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

.......

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου `λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι’ αυτό, για να σε συναντήσω
Γι’ αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι’ αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί

......

Στίχοι: Κουμπιός Μιχάλης
Μουσική: Νικολούδης Μιχάλης


Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.



 

Απολογισμός έτους.....

Καιρός πια....να βγει το μυαλό και η καρδιά απο τη ναφθαλίνη...! τι κι αν ειναι χειμώνας..τι κι αν ο καιρός δεν ευνοεί...εγω θα βγάλω απο τα "χειμερινά" το μυαλό και την καρδιά μου...! τα χα βάλει εκει για λίγο, αφού έπρεπε να τα κρύψω.., να τα κάνω για λίγο πέρα, να μην τους δίνω σημασία μα και να μην τα εκθέτω σε "δημόσια" θεα! σε μάτια - μαχαίρια, σε χέρια - γουδιά που το μονο που κατάφερναν ήταν την απόλυτη πολτοποίηση τους!

Η αποχή μου απο την γραπτή έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων, στους τοίχους της καλύβας  - Στρατόσφαιρας μου ήταν κατ' επιλογή! Ήταν γιατι η επιθυμία της αποτοξίνωσης, της απομάκρυνσης και της αποστασιοποίησης ήταν μέγιστη....!
 

Όπως και πέρυσι ετσι και φέτος λοιπον, είπα πως πρέπει να κάνω εναν απολογισμό του έτους! 

Το πολλά υποσχόμενο (κατα τους αστρολογους) 2013, ήταν ταχα μου και δήθεν μια χρονια που θα ήταν σχετικά εύκολη! Θα ηταν η ανταμοιβή μας στις δύσκολες εποχές που περάσαμε τα τελευταία χρόνια, και στο ανελέητο "ξυλο" που φάγαμε που παραμόρφωσε πια τον σκελετό της ύπαρξης μας, εκει φίλοι μου εγω εχω να πω μια και μονο λέξη: "Μπαρμπούτσαλα".....

Ντάξει δε λεω...μην είμαστε και αχάριστοι....μα στο τελείωμα του και ειδικά το τελευταίο του τετράμηνο φαγαμε το ψέμα, την υποκρισία, την αχρηστία, και την ανεπάρκεια με το φτυάρι...και ναι ειμαστε φαγανοί, μα ρε αγαπητό '13, που να φυγεις και να μην ξαναπατήσεις δωσε τα με ρέγουλο!!!! να τραγουδήσουμε και  στο τσακιρ κεφι..." τι το θες το κουταλάκι"....!!!

Μετά λοιπόν απο μια χρονιά που στα περισσότερα ταξίδια της ήμασταν σαν καρυδότσουφλο στην φαλκονέρα, μια χρονια που είχε έντονες πνευματικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες και γιατρεψε  ετσι τουλαχιστον τον νου και την ψυχή μας, αυτο που μας μενει ειναι οι ανθρωποι και τα συναισθήματα που χουν μορφή αποστάγματος και οχι του κατακαθιού.....!!!!!!

ευχαριστώ τη χρονιά αυτή για αυτούς που αφησε διπλα μου ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...! για αυτους που επίσης, τους πήρε και τους σήκωσε...(μου κανε μεγαλη χάρη).!!!.και μένω εδω...να υποδεχτώ το νεο ετος με μια "συγνωμη" για οσους πλήγωσα..και μια ευχή...να μη στερηθώ αυτούς που αγαπω!!!!!

Καλη Χρονιά σε ολους!

"Σε τι κόσμο μπαμπά" ......by Lilith ...

Όταν λέω οτι είμαι στον κόσμο μου το εννοώ! Παραδόξως είχα σχεδόν ενα μήνα να κάνω ανάρτηση στην "καλύβα" μου, ήμουν κλεισμένη μέσα της. Έπλενα τα τσουκάλια μου, μάζευα τα απαραίτητα μαντζούνια μου, τα σφράγιζα καλά μέσα σε βάζα, έκανα ας πούμε "γενική"! Βασικά, καθόμουν πίσω και παρατηρούσα ανθρωπους, καταστάσεις, σχέσεις σε γέννηση, άλλες σε ανάπτυξη και άλλες που είχαν οριζοντιωθεί στολισμένες και περίμεναν τον ανάλογο ψαλμό. Και όπως καθόμουν ολα αυτα και τα χαζευα και τα παρατηρούσα...ξαφνικά διαπίστωσα πως ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ. Δεν μου χωράει η δεν χωραω εγω. Όπως και να χει...δεν τα βρισκουμε .

Σκεφτόμουν νταξει μπορεί να μην έγινα μια πριγκίπησα όπως ήθελε η μαμά μου, μπορεί να μην έγινα στρατιωτικός όπως θα θελε ο μπαμπάς μου, μπορεί να φόρεσα την καπελαδούρα μου στραβά στα 17 μου και να ακολούθησα τον νεανικό μου έρωτα, μπορεί να κατέληξα να χω μια ελιά στη γαμψή μου μύτη, να χουν πυκνώσει τα σμιχτά μου φρύδια, να βολτάρω τις νύχτες με σκούπες, να ξινίζω με το κάθετι και να αντιδρω, μα σε βόρβορο δεν έζησα ποτέ.

Μετά απο λίγο καιρό  λοιπόν παρατήρησης, είδα πως ο κόσμος ζει και οργιάζει με δυο δαιμονικές "κυρίες", την παράνοια και την ανεπάρκεια. Κάθομαι λοιπόν και κοιτάζω!ναι, ναι ! άλλοτε ανοίγω ένα στόμα σαν κρατήρα ηφαιστειου, άλλοτε γελάω και άλλοτε στεναχωριέμαι με κάθε μου συνειδητοποίηση. Ξάφνου μου ρχεται μια φράση και ενα τραγούδι (τι πρωτότυπο)..."Σε τι κόσμο μπαμπά με εχεις φέρει να ζήσω".

Γέμισε ο κόσμος, ψέμα, ανεπάρκεια, παράνοια. Γέμισε το σύστημα ολο απελπισία και ερωτική απόγνωση. Κλαρινόγαμπροι φιγουράρουν για άντρες, Φανφαρόνοι αποτυχημένοι 40-50ρηδες το γύρισαν στο ζιγκολίκι και στην κουλτούρα, απεγνωσμένες "γυναίκες" βαράνε την μια απέλπιδα προσπάθεια μετά την άλλη, πέφτουν πιο χαμηλά και απο το πατάκι του μπάνιου, προκειμένου να υπάρξουν "μέσα" απο εναν άνδρα, μια ιδέα, έναν στόχο. Βρώμισε ο τόπος 30χρονα όντα που ξερνάνε τεστοστερόνη, την πέφτουν λιμασμένα ακόμα και σε θηλυκές "μύγες" προκειμένου να δείξουν πως η στυτική δυσλειτουργία δεν βλάπτει την δεκαετία τους. Κακόμοιρα θηλυκά που νομίζουν πως εξουσιάζουν τα ταίρια τους ενω εκείνα τους εχουν φλομώσει στο κέρατο. Αξιοθρήνητους τυπάκους που αφου φάγαν τέτοια φρίκη κάνουν γνωριμίες μέσα απο ειδικά σαιτ γνωριμιών με τσούλες εισαγωγής (λες και εγχώριες δεν βρήκαν).

Ανεπάρκεια ...Παράνοια  ....Απόγνωση....Συμβατικότητα...μμμμμμμμ οχι...δεν θα πάρω! εγω θα κάθομαι εδω, στην καλύβα μου. Θα παίζω με τις νότες, θα φλερτάρω με τη φωνή μου τα τραγούδια, θα ανακατεύω τα μαγικά μου φίλτρα για να κανω την κοσμάρα μου καλύτερη. Ετσι για να γουστάρω, για να φωνάξω  την ώρα που θα κλείνω τα μάτια μου 

.."Μαλάκες δεν με νοιαζει που φευγω ρε..

....εγω έζησα...ΑΛΗΘΙΝΑ"..

Ενα απο ΜΕΓΑΛΑ αιώνια, αναπάντητα ερωτήματα #2 .. by Lilith

Είμαι ΣΤΗ φάση που δεν μπορώ να σκοτίζω το μυαλό μου με σοβαρά, που αρνούμαι να ασχοληθώ με οτι τοξικό, που δεν εστιάζω σε οτιδήποτε μπορεί να με φορτίσει (εκει κανω μια εξαίρεση - σε μια ειδική "φόρτιση" ;) ),  που δεν βασανίζομαι με πράγματα που εστω και λίγο με δημιουργούν μια ξινίλα...!
Βρέθηκα με την  παρέα μου προσφάτως...και μεταξύ αστεϊσμών και πειραγμάτων για κάτι που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα, έπεσε στο τραπέζι το εξής ΜΕΓΑΛΟ, αιώνιο, αναπάντητο ερώτημα....

"Υπάρχει κεραυνοβόλος έρως?????"

τι ήθελα να πω την άποψη μου...μάτια σκοτείνιασαν, χαμόγελα έσβησαν, φρύδια έσμιξαν και τα θερία έπεσαν να με φάνε.....!!! καλέ μόνο που δεν με λιθοβόλησαν σας λέω! τι ξινή με είπαν, τι γεμάτη αρνητισμό, τι κυνική, τι κακίστρω......και αυτό γιατί τόλμησα να πω...πως τα μόνα που έρχονται κεραυνοβόλα είναι το εγκεφαλικό και το "κόψιμο" (κοιλιακό εννοώ). 

Δεν μπορώ, εξήγησα, να διανοηθώ πως είναι να ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα κάποιον που τον βλέπεις για πρώτη φορά..η που τον έχεις δει λίγο, πως ερωτεύεσαι κάποιον που δεν έχεις μιλήσει, δεν εχεις ακούσει τον ήχο της φωνής του το βράδυ σε ενα τηλεφώνημα, όταν δεν έχουν καρφωθεί τα μάτια σου στα δικά του άπειρες φορές με η χωρίς σημασία...απλά γιατί αποζητούσαν οι ματιές καταφύγιο. Πως γίνεται να ερωτεύεσαι κάποιον όταν έστω και δήθεν τυχαία δεν τον εχεις ακουμπήσει... Πως νιώθεις  ανάλογα οταν ΠΑΝΩ απο ΟΛΑ δεν τον εχεις θαυμάσει, δεν τον εχεις γνωρίσει σαν την παλάμη σου, και τις γραμμές της που ειναι οι δρόμοι του, που τους χάραξε "κάποιος" για να περάσει απο τη ζωη σου.....! αλλο να σου αρέσει κάποιος, αλλο να τον βρίσκεις ενδιαφέρον...και άλλο, εντελώς άλλο να νιώθεις έρωτα για εκείνον. That's my point of view..! νταξει...δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν αλλα μια που προσπαθεί η παρέα μου να με πείσει πως εχει συμβεί σε κείνους, και τώρα βλέπουν πως συμβαίνει και σε μενα, έπρεπε να πω την άποψη μου. Και εδω που τα λέμε και η δική σας θα με ενδιέφερε πολύ....

Για μένα λοιπόν κεραυνοβόλος Έρωτας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ....και τι να λεμε,...δεν υπάρχει καν ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ....μην τρελαθούμε!!! Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ...δεν πέθαναν απο έρωτα, απο κακή συνεννόηση πέθαναν... (ναι ναι ....τώρα είμαι και ξινή και κακίστρω)

σας στέλνω φιλι...και είμαι σε αναμονή της απόψεως σας....

Lilith

Ιωνάθαν......

Είναι να μη σου κολλήσει παρατσούκλι, και αυτο συνέβη και με μένα..!

 "Ιωνάθαν" λοιπόν με φωνάζουν τελευταία - (υστερα απο γεγονότα, συζητήσεις και αναφορές σε ιστορίες ζωης, σε περιστατικά και απο το εν λόγω βιβλίο)- αγαπημένα ..πολύ δικά μου πρόσωπα. 

Καρμικό όμως μάλλον, απο τη μία η επιμονή των γονιών για τα must read, watch, listen στην εφηβική ηλικία, απο την άλλη η ΤΕΡΑΣΤΙΑ φοβία μου για τα πτηνά έρχονται να κλειδώσουν με την στάση ζωής όσον αφορά την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να υποτάξω τον εαυτό μου σε περιορισμούς που μου επέβαλλαν, όσο κι αν προσπάθησα εγω η οι άλλοι να με βάλουν σε καλούπια, οι κόποι ήταν άκαρποι και μάταιοι. Ενα βιβλίο όπως όλα, που όταν το υποδεχόμαστε με μάτια και αυτιά ανοιχτά, με ψυχή εύφορη, θα παραδώσει σε ανέμους και ουρανούς τις επιθυμίες που θα τις θέλαμε πραγματικότητες.  Ενα βιβλίο που ειναι απο τα αγαπημένα μου. Σας παραθέτω τζούρα, πηγές, ηλεκτρονικές μορφές για να το διαβάσετε ολόκληρο αν σας τσιγκλισει...

".........Έμαθε να κοιμάται στον αέρα,

βάζοντας πορεία, τη νύχτα,

πάνω στον άνεμο του πελάγους...

Με τον ίδιο εσωτερικό έλεγχο πέταγε μέσα από τις βαριές ομίχλες

κι ανέβαινε πάνω από σύννεφα,

στους αστραφτερούς ουρανούς,

ενώ την ίδια στιγμή οι άλλοι γλάροι σέρνονταν στο έδαφος,

βλέποντας μόνον ομίχλη και βροχή...

Έμαθε να καβαλά τους ψηλούς ανέμους...

Είχε μάθει να πετά...

κι όσο για το τίμημα που αναγκάστηκε να πληρώσει,

δε μετάνιωνε....."


Richard David Bach

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον

εδω  θα βρείτε το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή καθως και audio book.

enjoy...

Vicky 

"Αγαπημένε μου" by Virginia Woolf

Βολτάριζα πάλι, έψαχνα, σκάλιζα και επειδή εχω μπει στη διαδικασία να την μάθω την αναζήτησα λίγο παραπάνω...! Δεν μπορείς ευκολα να μη φοβηθείς τη Βιρτζίνια Γουλφ, γιατι είναι αυτή που σκαλίζει τις καλά σκεπασμένες μύχιες σκέψεις σου. Εκείνη που τρυπάει το μυαλό σου, που βγάζει την ψυχή σου στο μεϊντάνι και σε εκθέτει. Πουλάει τις αδυναμίες σου, νοικιάζει τα πρέπει σου, στρογγυλοκάθεται στα θέλω σου...!  Τιποτα δεν ειναι απλό...τιποτα δεν είναι  επιφανειακό...τίποτα δεν ειναι λυμένο και τακτοποιημένο, ακόμα και όταν πιστευεις οτι είναι! μόλις την αφήσεις να κάνει την τσάρκα της στο μυαλό σου...θα καταλάβεις...

"Αγαπημένε μου

Έχω τη βεβαιότητα πως παραφρονώ ξανά.
Νιώθω ότι δεν μπορούμε να υπομείνουν κι άλλες από αυτές τις δεινές ώρες. Και δεν θα γιατρευτώ αυτή τη φορά.
Αρχίζω να ακούω φωνές, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι, κάνω αυτό που μου φαίνεται πως είναι το καλύτερο.
Μου έδωσες τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλα αυτά που θα μπορούσε να είναι κανείς.
Δεν πίστευα ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι, μέχρι που ήρθε αυτή η φριχτή αρρώστια.
Δεν μπορώ να την παλέψω κι άλλο.
Ξέρω ότι καταστρέφω τη ζωή σου, πως χωρίς εμένα θα μπορούσες να εργασθείς.
Και θα το κάνεις, το ξέρω.
Βλέπεις ούτε κι αυτό το γράμμα δεν μπορώ να γράψω σωστά.
Δεν μπορώ να διαβάσω.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σου οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου. Υπήρξες άκρως υπομονετικός μαζί μου και απίστευτα καλός.
Θέλω να το δηλώσω αυτό – όλοι το ξέρουν.
Αν κάποιος μπορούσε να με σώσει, θα ήσουν εσύ.
Έχω χάσει τα πάντα εκτός από τη σιγουριά της καλοσύνης σου.


Δεν πιστεύω ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι από όσο υπήρξαμε εμείς."
                                                                           - Β -

                                                                Βιρτζίνια Γουλφ
                 [η γυναίκα που δεν έζησε μία, αλλά πολλές ζωές, δοκιμάζοντας τα πάντα]

"Με αφορμή το φευγιό ενος αγαπημένου"...Lilith

Τα όνειρα ειναι για τις ώρες που κοιμόμαστε....η είναι για τους άτολμους...η για τους μη ρεαλιστές!

Σε όλη μου τη ζωή δεν έκανα όνειρα. Το μόνο ίσως που είχα σαν όνειρο απο μικρή ηταν να ταξιδεψω στις Ηνωμένες Πολιτείες που μολις κατάλαβα τι κουμάσια είναι, ξεφούσκωσε και αυτό. 

Σε όλη μου τη ζωή, κοίταζα τον ουρανό και εβαζα στόχους, ετσι "ονειρευομουν" εγω..! κοιτούσα τον ουρανό μα τα πόδια μου είχαν ρίζες...! ρίζες με την εννοια του ρεαλιστικού, πως ήξερα ποια είμαι, που είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, τι αντέχω. Οχι ριζωμένα με την έννοια του μόνιμου, του άρρωστου, του βαλτώδους του πράγματος...!!

Αγνάντευα ορίζοντες, η ψυχή μου είχε φτερά, το μυαλό μου ήξερε και η καρδιά μου άντεχε! Δεν προσδόκησα ποτέ κατι ανέφικτο, κάτι αδύνατο...(τι σημαίνει αδύνατο άλλωστε)...! για αυτό εγω δεν κάνω όνειρα...γιατι πιστεύω πως όλα ειναι δυνατά! το όνειρο εχει κατι άπιαστο, κατι αδύνατο, κατι αδύναμο...και δεν το αντέχω! αυτην την ελαφρότητα του το πετσι μου δεν την καταδέχεται...!

Ρίζες εχω και τωρα....καρφιά στα πόδια...τοσο βαθιά και τόσο αιχμήρα πως νιώθω να τρυπούν τον πυρήνα της γης. Μα όχι με την έννοια που είχα τοσα χρόνια...! η ψυχή παραμένει ελεύθερη, η βούληση, η καρδιά, το μυαλό....ολα!...μα αυτο που δεν μοιάζει με τα αλλα είναι η αδυναμία στο να θέσω στόχους...! δεν είναι οτι δεν βρίσκω, μα δεν ξέρω πια πως να το κάνω, έχασα τον τρόπο, εχασα εμενα στην προσπάθεια. Παίρνω τα πράγματα με τη σειρά και ξεκινώ απο κάτι μικρό..κατι ασήμαντο! "Αύριο θα φτιάξω ενα γλυκό που μου αρέσει και θα πετύχει"....μα την άλλη στιγμή  ισως να μου λείπουν τα μισά υλικά και ίσως και το ρεύμα για να το φτιάξω..και μη μου πείτε "φτιάξε ένα άλλο γλυκό με τα υλικά που έχεις" ! τοτε δεν θα είναι όμως το γλυκό που θέλω... δεν θα είναι ο στόχος μου! θα είναι οτι με βάζουν να αποδεχτώ ως στόχο! 

Τι κάθομαι και λέω ε?? γιατί σκοτίζω το μυαλό μου?? ενα αγαπημένο μου πρόσωπο αποφάσισε να κοιτάξει την επαγγελματική του τύχη (και εύχομαι και οποιαδήποτε άλλη) σε ξένα εδάφη..! έκανε καλά???? ΑΓΙΑ....!!!!! η στεναχώρια μου μεγάλη...οχι μόνο γιατί φεύγει, οχι μόνο γιατί θα μου λείπει...μα πάνω απο όλα γιατι ΕΓΩ δεν είμαι στη θέση του! 

-"Ελα μαζί....θα γυρίσω να σε πάρω  μαζί μου" μου ψιθύρισε δυο νύχτες πρίν στο αυτί. 

-"Μην το κάνεις όνειρο σου αυτό" του είπα.."καν το ΣΤΟΧΟ και γύρνα να με πάρεις!"

Σπίτι ειναι εκει που αγαπάς...εκεί που σε αγκαλιάζουν...εκεί που σε κανακεύουν ...εκει που νιώθεις λεύτερος...εκει που μπορείς να βάλεις στόχους! Τούτη η πατρίδα δε μου προσφέρει στόχους πια...δεν μου κλείνει το μάτι παρήγορα λέγοντας μου ..."σακάτεψε τα δόλια κοκκαλα σου κι αλλο, λιωσε τις αρθρωσεις σου, γέρασε απο τώρα, πεθανε νωρίς...μα θα αξίζει και τα παιδιά σου ΣΤΟΧΟΥΣ & ΟΝΕΙΡΑ θα τα καμουν ΕΝΑ και θα ναι αληθινά"

Lilith

"Απο το ημερολόγιο μιας φίλης #6" by Lilith

Είναι απο κείνες τις μέρες...που δεν έρχονται συχνά....καταφθάνουν σπάνια μετα απο πολύβουο, μακρινό ταξίδι....μα που όταν έρχονται....έχεις έναν και μόνο πόθο...να απομακρυνθείς απο το σύμπαν ολάκερο...να δημιουργήσεις έναν δικό σου κόσμο...να χτίσεις τοίχους ψηλούς που να φτάνουν μέχρι τον ουρανό..μα πιο πολύ αυτο που ποθείς ειναι ...................να φορέσεις τον εαυτό σου απο την ανάποδη....! να τον γυρίσεις το μέσα - έξω βρε αδερφέ...και να τον φορέσεις αλλιώς...να φαίνονται οι ραφές, τα ξέφτια, οι ετικέτες, να ναι οπως τον βλέπεις εσυ απο μέσα...! γιατι δεν αντέχεις πολλά...! γιατι μπορείς πια, ελάχιστα...! γιατι αντοχές, άμυνες και υπομονή πνίγονται στα βαθύτερα πηγάδια της αγανάκτησης και αποζητούν λύτρωση με την εκφώνηση ενός τεράστιου σιχτιρίσματος...! ενος βροντοφωναχτου "ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ"...

{πολύς ο πόλεμος...αδιάκοπο το πάλεμα...απόκαμε και κορμί και ψυχή και ολη μου η υπάρξη! ....(αν θα ζήταγα "ειρηνευτικές δυνάμεις στην περιοχή" πια, θα ταν αχάριστο???..αν ζήταγα λίγο τεμπελιό εκει στα αναχώματα θα ήταν πολύ....? να ανέβω κεί ψηλά αφου καταλαγιάσουν κουρνιαχτοί και σφαίρες, να πετάξω στην άκρη όπλα και μπαλάσκες και αφου σηκώσω τις παλαμές μου με πείσμα και αγάνακτηση ψηλά να μου δοθεί ότι ζητήσω.....? μια τζούρα κανάκεμα, και μια δόση "είμαι πλάι σου"...ειναι πολύ? } -

ετσι θέλω λοιπόν....κείνες οι μέρες είναι ΤΩΡΑ...! να φορέσω τον εαυτό μου ΑΝΑΠΟΔΑ... σαν να μην πρόλαβα το πρωι που χτύπησε το ξυπνητήρι των άλλων για να αφυπνίσουν εμένα και να τον φόρεσα όπως βρήκα...γιατι ετσι τον ακούμπησα το βράδυ πλαι μου....τα μέσα - εξω...για να ανασάνει, να απλωθεί...να περιμένει ορθάνοιχτος και εκτεθειμένος, συναισθήματα που δεν γνώρισαν κοινά πλάσματα...! σαν αυτα που ξέρεις...που ξέρω..

μα όπως θα περπατώ ετσι με το δικό μου ρούχο καθαρό...με τις ραφές απο πληγές φανερωμένες..με ετικέτες σκαλισμένες με ονόματα λατρευτών αφεντάδων και πονεμένων δούλων, με σκιες και αρώματα απο νύχτες αγάπης...να ρθεις κοντα...και να μου πείς πως τούτη την παστρική τη φορεσιά...δεν την εθαυμασες πουθενά αλλού...γιατι ξέρεις...πως οτι "φορω" μανδύας σου έγινε...χιτώνας σου είναι...οταν ρακένδυτος γυρίζεις στα σοκάκια της ζωης με πονεμένα πόδια..με χωμάτινα βλέφαρα...με φλέβες άψυχες για να ανταμώσεις ηλιους, φεγγάρια,πνοες...ζωές... ,σαν αυτές που κρέμαγες τις νυχτες στο λαιμό μου! 

ετσι θα με φορέσω λοιπόν...για αλλαγή ...για να δω αν μου πηγαίνει...και αν υπ-ΑΡΧΩ όμορφη ακόμα στους καθρέφτες των ματιών σου....!!!

για να δω αν θα μου αρεσω....και αν και συ θα σταματήσεις να μ'αγαπας κάπου εδω...!!!

Lilith

"Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναι οι δύο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου."

Οδ. Ελύτης

"Κάνει απουσία τελευταία".....by Lilith

κάνει απουσία τελευταία ...έντονη! αιματηρή, αποπνικτική, ασφυκτική απουσία....!

προσκυνώ κεινες τις μέρες τις πολυπόθητες..που οι στιγμές που κάνεις τη βόλτα σου στις αιχμηρές άκρες του μυαλού μου είναι ελάχιστες και που το είδωλο σου σβήνει γρήγορα, ακαριαία σχεδόν...

κάνει απουσία..τη μέρα ειδικά ..τόση, που ανάγκη αδήριτη γεννιέται να σε δω ξαφνικά εμπρός μου..! να καρφώσω τα μάτια μου στα δικά σου, να βυθιστώ ξανά..σε σιωπές σου, σε σκοτάδια σου, να αναμετρηθώ με κάθε σατανά σου, να πολεμήσω με γυμνό κορμί εκτεθειμένο χωρίς να νοιάζομαι για τις πληγές που θα κερδίσω, μήτε για την τελευταία σταλαματιά απ'το αίμα που θα σου χαρίσω...! να ακουμπήσω με τις ψίχες των δαχτυλων μου το σμίξιμο των χειλιών σου, να σου επιβάλω λήθη κάθε πόνου...! να σε φιλήσω όπως σε φιλούσα εστεμμένο μου, όταν στα γόνατα σου ακούμπαγα τα χέρια μου και υποκλινόμενη εσκυβα το άπειρο μου εμπρός σου...όταν τη γεύση σου την πύρινη καλο-υποδεχόταν η γλώσσα μου...! να σου τάξω πραγματικότητα σε ότι ευχήθηκες...να σου τραγουδήσω νανούρισμα, να ξαπλώσω το κορμί μου σε οτι σε ξεσκίζει για να μην πονέσεις...

κάνει απουσία ...τελευταία...(λες να ναι η τελευταία??) 

Lilith

 

Ατελείωτες βόλτες.....ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ανακαλύψεις...No6

....Ξέρω ελάχιστα για εκείνη ...! το όνομα της ..ατίθασο, θυμίζει απεραντοσύνη, γαλήνη, νηνεμία μα και θύελλα, τρικυμία την ίδια ακριβώς ώρα. Ίσως ενα μυθικό πλάσμα της θάλασσας να ναι.. ενας θηλυκός Ποσειδώνας, που κρατά αιχμηρή πένα για τρίαινα και τη βροντά στα κύματα για να ταράζει οτι βάλτωσε...! ψυχές, σκέψεις, συνειδήσεις...

Κύριες και κύριοι....τιμή μου να χω την Αρχόντισσα Πελαγίσια - κατά κόσμον Πελαγία Σ. Κουκίδου - διαδικτυακή μου φίλη....!

λόγω της τελευταίας Πανσελήνου του καλοκαιριού και λόγω του οτι έχω μια ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ σχέση με το φεγγάρι (οχι δεν ημουν ο Γκαγκάριν στην προηγούμενη ζωή μου)....λάτρεψα τούτο που παραθέτω..! εύχομαι να σας "ταράξει" όσο "τάραξε" και με!

" όχι άλλη πανσέληνο "

δε δίνω δυάρα για την πανσέληνο
δε δίνω δυάρα για λόγια που με γέλασαν
και μου`ταξαν τον ουρανό με τ`άστρα
γιατί δεν μου`παν πως τον προσφέρουν σκέτο
μήτε ασπρόμαυρο, μήτε εικονογραφημένο

μόνο όταν καταλαγιάσει ο φραμπαλάς
και οι ερωτικές βαρκάδες
μονάχα τότε ψάχνω στ`ουρανού την αυστηρότητα
εκείνο το φεγγάρι, το άλλο, σε σχήμα δρεπανιού
που μου ορκίζεται κάθε φορά πως θα σε καρφώσει

να σε καρφώσει ορκίζεται

γι αυτό εμπιστεύομαι το φεγγαροδρέπανο
γιατί θερίζει απάτες, κόβει φάλτσες υποσχέσεις
έχει σχήμα ξεκάθαρο
παίζει με την λογική της απόφασης
κι όχι με του κύκλου την ψεύτικη πληρότητα

αυτό θα ερωτευτώ..

"ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ ΚΑΙ Η ΙΕΡΗ ΣΦΑΙΡΑ" της Άννας Τσεκούρα

 

Διαβάζω τις αφιερώσεις σου και κλαιω.
Κάθε γλυκός σου λόγος και μια μαχαιριά.

Σε μένα;
Για μένα;
Το αξίζω αυτο;

Πως; όταν διαρκώς σε έναν πόλεμο βρίσκομαι,
για να φυλάω της ψυχής τα δώματα, που οι γύρω μου δεν καταλαβαίνουν;

Διαβάζω τις λέξεις σου.
Αναγνωριζω την βουτιά σου στον σπαραγμό.
Βουτάω και εγώ μαζί σου.

Σπαράζω και εγώ...
για άλλους λόγους εγώ...

Εσυ καταλαβαίνεις, για αυτό με σπαράζεις.
Εσύ το νιώθεις, πως στην ουσία ότι φυλάω στης καρδιάς τα άδοτα,
εμένα προστατεύουν... εμένα απο την τρέλα!

Πονάω...
Γδέρνομαι...
Κάθε σου λυγμός και μια ακόμη πληγή.

Γιατι Θεέ μου να με νιώθει καποιος που δεν του είμαι τίποτε;
Γιατι να νιώθω τόσο καποιον που δεν θα φορέσω ποτέ;

Κάθε σου αφιέρωση και μια σφαίρα κατάστηθα.
Αξίζω εγώ μια τέτοια ιερή σφαίρα;

Για αυτο σου λεω...
Θα είμαι εκει...

Θα ειμαι εκει για σενα..
Θα κλαψω για σένα όσο δεν έκλαψα ποτε..
Θα είμαι εδώ για σένα...
Θα στέκομαι σιωπηλή και αυτο ξέρεις ποσο δυσκολο μου ειναι,
όταν έχω τόσα να πω για το πως νιώθω..
Θα είμαι στα πέρατα για σένα...
Θα φορέσω την νύχτα και την αγρύπνια εσώρουχο
που θα κοιτάς μονάχα εσύ...
Θα είμαι παντου και θα ζητώ το τίποτε...
Μονάχα να με κοιτάζεις με εκεινο το βλέμμα
που έχει μέσα του, την ακίνητη θάλασσα και το δάκρυ του φεγγαριου,
που απέμεινε μονο...
Θα είμαι για σένα το νέκταρ και η αμβροσια,
το παλάτι που θα κατοικείς,
το στρώμα που θα γέρνεις να ξεκουραστείς...
Επειδη σε ενιωσα δικο μου μια φορά...
Επειδη με έκανες δική σου για πάντα...
Επειδη κλειστήκαμε σε εκεινο το πάντα που δεν εχει ονομα, ούτε χώρα,
μα έχει κόκκινα ίχνη απο χέρια που πλέχτηκαν σε στιγμές πόνου...

Σε αγαπω χωρις ετικέτες...
και σε βρίσκω παντα στις ανατολές και στο καπνό που καίγεται αργά,
σε κανόνια που κέρδισαν Ελευθερία...
Την Ελευθερία να σε αγαπω και να είμαι εκει για σενα...

Την Ελευθερία να με χαράζεις με κάθε σου λέξη...
Κάθε σου αφιέρωση με τσακίζει.
Κανένας δικός μου ποτε, ποτέ, δεν κατάλαβε τι φωλιάζει στην ψυχή μου...
Ποτέ!

[ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ ΚΑΙ Η ΙΕΡΗ ΣΦΑΙΡΑ]
Άννα Τσεκούρα......

(και με την αδεια της...το αφιερώνω σε αυτόν που ειναι αιτία γέννησης ενός τέτοιου γραπτού που χαράζει με ευθύτητα και σαφήνεια καθε συναίσθημα που βιώνει ενας ανθρωπος που αγαπησε απολυτα μια ύπαρξη)

"πουτάνες ώρες" by Lilith

Πουτάνες οι ώρες.......χυδαίες οι στιγμές που εμφανίζεσαι ολόδροσος, ατίθασος, αγέρωχος, άφθαρτος κατακτητής της ματιάς  και του νου μου...

η πρόστυχη φαντασία μου σε γεννά....εκείνη που τη σπορά σου δέχθηκε καλοκαίρια πρίν...που διψασμένη με κατέκτησες ....

σπορά μπάσταρδη χωρίς γεννήτορα...χωρίς προστάτη...εκτεθειμένη...

και γω γυναίκα ΣΟΥ, παραδόθηκα, μόνη..σκαρί πολιορκημένο...με σκισμένα πανιά...με τιμόνι σπασμένο...ατίθασο,...με πυξίδα...ΕΣΕ...να....κοίτα με εμπρός σου έφθασα, σαν σε καρνάγιο ερειπωμένο ...λιμάνι αφώτιστο χωρίς τη συντροφιά του φάρου σου.....

πουτάνες ώρες που τελειωμό δεν έχουν..και στοίχειωμα ανελέητο ολου μου του "είναι"......που ορδές απο νότες σκάλιζεις στο κορμί μου απο μελωδίες αγαπημένες..που τις χορδές μου μια μια κουρδίζεις γιατι φαλτσαρω μακρια σου...

χυδαίες στιγμές που φθάνεις καταϊδρωμένος απο τις ώρες που στο κορμί μου σε ξεδίψαγα....εκείνες που δεν θα σβήσουν ποτε......όσα τείχη και να υψωθούν ...όσα "Σ'αγαπω" και να θυσιαστούν....

πουτάνες ώρες αναθεματίζω, προσευχες καταραμένες ξεβράζω....να ναι καθε φορά οι τελευταίες...

Lilith

Ενα απο ΜΕΓΑΛΑ αιώνια, αναπάντητα ερωτήματα #1 .. by Lilith

Τριγυρνώντας πάλι με τη μαγική μου σκούπα στο διαδίκτυο....έπεσα πάνω σε ενα αρθρο που αποτελεί ενα απο τα ΜΕΓΑΛΑ, αναπάντητα ερωτήματα...όπως  τι χρώμα και τι ντεσέν είχε το παρδαλό κατσίκι, πόσα απίδια βάζει ο σάκος, πόσοι παλαμοκροτάνε όταν 3 λαλούν και δυο χορεύουν, τι ειναι αυτό που το λένε αγάπη, που να' ναι τέτοια ωρα η αγάπη μου, υπάρχουν χρυσόψαρα εδω...και αλλα πολλά που είπα να τα ψάξουμε παρέα...

ιδού λοιπόν: "Υπάρχει αληθινή φιλία ανάμεσα σε εναν ανδρα και μια γυναίκα".....μη..μη..ΜΗ βιαστείτε να πείτε "ΝΑΙ" η "ΟΧΙ"....! βρήκα αρθρο  ενδιαφέρον και σας το παραθέτω..

εμένα πάντως μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο νεος ορισμός "Friends with benefits".......

"Friends with benefits", όρος πολύπλοκος αλλά και πολύ διαδεδομένος τελευταία. Ακούγεται παντού και πιθανόν να γίνει ο δημοφιλέστερος τύπος ερωτικής σχέσης στο μέλλον. Στο εξωτερικό υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια, εδώ όμως δεν έχουμε εξοικειωθεί ιδιαίτερα με τον όρο και δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά benefits αυτής της ιδιάζουσας σχέσης - αν υπάρχουν.

Μην μπερδεύεσαι με τους "fuck buddies", που είναι πλέον ντεμοντέ, δεν έχουν καμία ομοιότητα μεταξύ τους. Οι "fuck buddies" δεν είναι φίλοι! Ούτε εχθροί βέβαια... Γνωρίζουν ο ένας για τον άλλον τα απολύτως απαραίτητα (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση κατοικίας, ώρες και μέρες διαθεσιμότητας), έχουν καταχωρημένο κάπου πρόχειρα τον αριθμό του τηλεφώνου τους και βρίσκονται περιστασιακά μόνο για sex. Δεν υπάρχει συναίσθημα ούτε αποκλειστικότητα.

Στους "friends with benefits" το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του είδους σχέσης είναι η φιλία. Φίλοι αγαπημένοι δηλαδή, που αν τύχει, θα κάνουν και sex. Η αποκλειστικότητα στο κρεβάτι όμως και πάλι απορρίπτεται αυστηρά, όπως και στους "fuck buddies". Είναι φίλοι πολλών ετών, από το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, όμως δεν υπήρξε εξαρχής και ίσως για μεγάλο χρονικό διάστημα ερωτική διάθεση ανάμεσα τους. Δημιούργησαν κοινές παρέες, διασκέδαζαν τα βράδια μαζί, μοιράζονταν μυστικά, συμβούλευαν ο ένας τον άλλον για τους δεσμούς τους, γελούσαν με τις ερωτικές τους περιπέτειες και κάπως έτσι έγιναν κολλητοί.

Ώσπου ξάφνου, μετά από κάποια χρονική περίοδο, ο ένας από τους δύο αισθάνεται μια απρόσμενη (για ποικίλους λόγους και ταυτόχρονα πολύ φυσική) σεξουαλική έλξη για τον άλλον. Τότε οι επιλογές είναι περιορισμένες... είτε ο ένας εξαφανίζεται και τελειώνει την φιλία αποφεύγοντας ακόμη και οπτική επαφή χωρίς εξηγήσεις - μα και χωρίς να γλιτώσει τις παρεξηγήσεις -, είτε τον πνίγουν καθημερινά οι τύψεις και καταπιέζεται προσπαθώντας να το απωθήσει και να αντισταθεί. Τρελαίνεται ή τελικά ενδίδει στις ορμές του και κανείς δεν ξέρει... μπορεί να έχει ανταπόκριση, μπορεί όμως και να καταστρέψει μία υπέροχη φιλία μιας ζωής. Η απόφαση είναι δική του για το αν θα πάρει αυτό το ρίσκο. "Take it or leave it", οποιαδήποτε μέση λύση απλά καταλήγει σε αδιέξοδο.

Όσοι κατάφεραν να έχουν "friends with benefits" σχέση, υποστηρίζουν πως υπάρχει μόνο αγνό φιλικό συναίσθημα αγάπης, (σε καμία περίπτωση ερωτικό) συνδυασμένο κάποιες φορές από σαρκική απόλαυση, τίποτα παραπάνω. «Αισθάνομαι πολύ οικεία όταν κάνω sex με την καλύτερη μου φίλη» λέει ο Γιώργος 23 ετών, φοιτητής, «δεν έχω χρήμα χρόνο και υπομονή για γνωριμίες χωρίς ουσία».

Η Γιάννα και ο Σωτήρης είναι φίλοι από το σχολείο. Συνεχίζουν να συστήνονται ως κολλητοί και να περνούν χρόνο μαζί ψάχνοντας για το άλλο τους μισό όταν βγαίνουν έξω, κι αν δεν το βρουν και απογοητευτούν, επιστρέφουν σπίτι οι δυο τους, κάνουν sex για να το ξεπεράσουν, «κι αύριο βράδυ βλέπουμε» λέει η Γιάννα ενώ συμπληρώνει ο Σωτήρης: «Είναι το καλύτερο sex που έχω κάνει. Ταιριάζουμε απίστευτα με την φίλη μου».

Το αιώνιο ερώτημα «υπάρχει πραγματική φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα;» (θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς επιστημονικούς ερευνητές) παραμένει ακόμα αναπάντητο. 'Oσο οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται πιο περίπλοκες, εξελίσσονται και αλλάζουν μορφές, αυτή ερώτηση χρειάζεται επαναδιατύπωση και περαιτέρω διευκρίνηση. Ίσως δεν απαντηθεί ποτέ. Ίσως βέβαια η απάντηση να είναι πιο απλή: «όπως βολεύεται ο καθένας».

Λοιπόν....τι λέτε???

πηγή: http://www.athensvoice.gr/

I guess i loved you......

Λατρεύω γενικώς τους ανθρώπους που παθιάζονται, που οτι κάνουν το κάνουν με ερωτική μανία.....με ηδονική λύσσα....

Λατρεύω τη φωνή της...το πάθος της, την ένταση της ..την ερμηνεία της.....και τούτο το τραγούδι που το χα περάσει στα ψιλά γράμματα...το ξεσκόνισα λοιπόν, το σκάλισα, βρήκα κομματάκια μου κειθε μεσα του..και μια που θα ναι υποψηφιο να σας βάλει σε τροχιά μαζί μου απο Σεπτέμβρη ..το μοιράζομαι

Ladies and Gents..................... Lara Fabian

Now,
Tomorrow is all there is
No need to look behind the door
You won't be standing there no more
I had my chance
To dance another dance
I didn't even realize
That this was all Love
And no lies??
Then I lost you

Why
I guess I loved you
Oh, less, less than I should
Now all there is me and me
I turn around and all I see
The past where I have left our destiny

Now,
Tomorrow's a mystery
I cannot live, without a dream
Vanishing from reality
I wanna know
Would you come back to me?
Now that I finally realize
You are my home
You are my life
I need you

I guess I loved you
Oh, Less, less than I should
Now all there is me and me
I turn around and all I see
The past where I have left our destiny
Oh, oh, oh, I guess I loved you
Oh, less, oh less, less, less than I could
Another time
Another run
To mend both of our broken hearts
To tell you how much I can love you now
I, I guess, I guess I loved you

"Αν με ξεχάσεις" Pablo Neruda

Αν με ξεχάσεις – Pablo Neruda

Ένα
θέλω να ξέρεις.

Ξέρεις πώς είν’αυτό:
Αν κοιτάξω
το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
αν αγγίξω
πλάι στη φωτιά
την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,
όλα με φέρνουν σε σένα,

λες και ό,τι υπάρχει,
αρώματα, φως, μέταλλα,
είναι μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς τα νησιά σου που με περιμένουν.

Μα..
Αν λίγο λίγο πάψεις πια να μ’αγαπάς,
θα πάψω κι εγώ να σ’αγαπώ.. λίγο λίγο.

Κι αν ξαφνικά με ξεχάσεις,
μην ψάξεις να με βρεις
θα σ’έχω ήδη λησμονήσει.

Αν θεωρήσεις ότι κρατάει πολύ κι είναι τρελός
ο άνεμος από σημαίες
που περνάει απ’τη ζωή μου
κι αποφασίσεις
να με αφήσεις στην όχθη
της καρδιάς που έχω ρίζες,
σκέψου
πως εκείνη τη μέρα,
την ώρα εκείνη,
θα σηκώσω τα χέρια
και θα βγουν οι ρίζες μου
για να βρούνε άλλη γη.

Όμως
αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις προορισμένη για μένα
με γλυκύτητα αψεγάδιαστη..
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει..

Αχ αγάπη μου, δικιά μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται.
Μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί..
Η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
κι όσο θα ζεις, θα είναι μες στην αγκαλιά σου,
χωρίς απ’τη δική μου να φύγει.

"Μη με λησμόνει" ...by Lilith

Πόσο άδικο να χεις κρεμασμένα σε χείλη τρεμάμενα μυριάδες δαγκωμένα "Σ'αγαπω", χιλιάδες"Σε θέλω", αμέτρητα "Σε ποθώ"...και να μην υπάρχουν αυτιά ικανά να τα καλοδεχθούν..

Όρκους αιώνιας σκλαβιάς δώσαμε την ώρα που ξεμακραίναμε...

να μαστε πάντα σκλάβοι ενός αμάραντου "μη με λησμόνει".

Lilith

"Απο το ημερολόγιο μιας φίλης #5" by Lilith

Είναι απο κείνες τις ώρες που δεν ξέρεις να ονοματίσεις αυτό που νιώθεις...αυτό που βιώνεις...


Βρίσκομαι θαρρώ σε ενα σπίτι φιλόξενο. Θωρώ  ενα   τζάκι όπου ατίθασες πύρινες χορεύτριες ασελγούν πάνω σε ξύλα σφένδαμου μέσα στο καταχείμωνο,  προσπαθούν  να ζεστάνουν καθετι που σκιρτά μέσα στο χώρο.. καρδιές, σώματα, ψυχές...
Όμως εγω στέκομαι  αντίκρυ οσο αντέχω πιο μακριά παίζοντας με ενα κουτάκι .....σπίρτα
Εχω πιστέψει πια με πείσμα πως αυτά ορκίζονται την υπαρξη μου. Οι μικρές καυτρες στα κεφάλια τους πασχίζουν δευτερόλεπτα να φωτίσουν τη ματιά μου, εκείνη που χαμένη σε αναζητά σε κάθε  άκρη του κόσμου ολάκερου.
Μάχη άνιση...το κορμί μου κρυώνει, γεμίζει σπασμούς, πονά, η ψυχή μου τρέμει, σπαρταρά απο πόνο,  ελπίδα, απο πόθο...μα δεν τολμώ
Ασάλευτη μένω, ωχρή, παγωμένη απο φόβο μήπως πλησιάζοντας, στάχτες απο σένα και ΜΕΝΑ απομείνουν ξανά..

Άδικο ολο αυτό....να σου προσφέρουν πύρινη φωλιά και συ να νιώθεις πως ζεσταίνεσαι απο ενα κουτάκι σπίρτα...! Είναι κατάρα να χεις καεί ολοσχερώς απο αγάπη...

Ευχήσου για μένα ακριβέ μου...ΕΣΥ! πύρινη λαίλαπα που βάφτισες την υπαρξη μου, ΕΣΥ που με έχρισες μάρτυρα, άγγελο, δαιμονισμένη ερινύα που ποτίζει τις ώρες σου με βοτάνια της λησμονιάς, που τριγεί τους κάρπους κάθε ώρας αν αγάπη ακόμα υπάρχει εντός σου...ΕΣΥ....ίσως και χρεωστικο σου να ναι φλόγες αγάπης να καθαγιάσουν ξανά το κορμί και την ψυχή μου, ελεύθερη να αφεθώ σε αγκαλιά που θα ταχθεί να δίνει, σε χείλη που υπόσχονται φιλια στοργής γιατρευτικά να καθαιρέσουν οτι και οπου κατοικείς πάνω μου, μεσα μου ακόμα....! ΕΣΥ ευχήσου ΑΠΟΨΕ και ίσως πιάσει.....

Lilith

Δια χειρός Κωνσταντίνου Θεοδούση #4

Ξεκινώ να γράφω σκέψεις και συναισθήματα
να στολίσω το στεφάνι της αγάπης
Ψαλιδίζω τις άκρες των ονείρων
το βελούδο της μοναξιάς που ντύθηκα πετώ
και λέω πως σε μεσόγεια χώρα
ο ρημαγμένος μου κοιτώνας
το φως μαζεύει
Στον λόφο των χειλιών σου
την σημαία της ανάσας μου καρφώνω
και χθες και σήμερα,
και αύριο- ποιος ξέρει;
Κοιταζόμαστε στα μάτια
ένας φόβος με φιλάει γλυκά στο μέτωπο
κι ακούω το τραγούδι του
καθώς η νύχτα φεύγει
Πάω πιο πέρα και βασανίζομαι
ωσότου τα μάτια κλείσουν
ξυπνώ και δίπλα μου ο πόνος
γυμνός και χαϊδεμένος απ το χέρι σου
αποκοιμιέται ήσυχος…
Αυτό το σώμα έχει καταληφθεί
στο άγιο της γιορτής σου
στης πίκρας σου το άγονο…

Κι εσύ το μόνο που μπορείς

…να διαρκείς…

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

"Απο το Ημερολόγιο μιας φίλης #4" by Lilith

"Λένε πως κάποια πράγματα δεν τελειώνουν ποτε΄......ποτε......

Ξεμακραινοντας απο το κοινό μας μονοπάτι, γυρισα τις πλάτες μαχαιρωμένες...μαστιγωμένες απο ψευδη δικά σου...που τα χρωμάτιζα αλήθειες...

Κάθε λεπτό γεννούσε πόνους μεγαλύτερους απο κεινο που μολις τελειωνε..καθε στιγμή απέβαλε οξινες βροχιές στους χαρακωμένους ώμους μου...

Εμεινα μόνη, αβοηθητη, ακρωτηριασμένη..ξερίζωνα τουφες των μαλλιών μου, δάγκωνα τα χείλη που φιλούσες και τα μάτωνα....εσπαγα τους καθρέφτες που έβλεπα το είδωλο μου γιατι ήσουν εσυ....

Χρόνο ετσι...καιρό αταξίδευτο...χωρις ενα αεράκι να δροσίζει τις πονεμένες σάρκες μου...να μου γεννήσει ελπίδες..

Κατάφερα να σταθώ όρθια ξανα, εδιωξα κάθε σπόρο σου απο μέσα μου. Στέρεψα κάθε χυμό που γεννούσα για σένα. Ημουν ζωντανη..η ετσι πιστευα...μα ημουν καλα..η ετσι ενιωθα....

Καταραμένη μέρα, δρόμοι λάβας, στιγμή στέρφα σε ξανάφερε εμπρός μου. Γιατί? που δεν υπήρξα αρκετή την πρωτη φορά? που μάτωσα λίγο? ποιες σάρκες απόμειναν για να γίνουν ξόμπλια στο σκαρί σου? τι μου άφησες αξεπλήρωτο?

Η γη εντός μου σε ξαναδέχθηκε, γονιμη, να ρθεις να ακούμπησεις το πάντα σου...εκεινο το ελάχιστο...το μηδαμινό πάντα σου...

Μα φόβος σε άρπαξε πάλι...εγωισμός, ανεπάρκεια και κείνο το ελάχιστο σου επανάστατησε και θέλησε να κάνει έρωτα με τις αντοχές μου...

Ελα μια νύχτα ακόμα...μονο αυτό σου ζητώ...τιποτα παραπάνω...οχι να με αγκαλιάσεις..οχι να με κρατήσεις..ουτε για να μείνεις...! ελα μια νύχτα ακόμα να δείς μονάχα τι αφησες να απομείνει απο μένα.

ελα μια νύχτα να κάτσεις κοντα μου..οχι πλαι μου! δεν θα ησουν ποτε..δεν μπορείς! απέναντι μου κάθησε να καμαρώσεις χλευαστικά πόσο πολύ μπορεί να σε αγαπήσει ενας ανθρωπος...

Τι είναι αυτό τελικά που ποτέ δεν τελειώνει...και για ποιον???"

Lilith

Δια χειρός Κωνσταντίνου Θεοδούση #3

 

Δεν ήταν σίγουρη αν ήταν ο φόβος της αγάπης που έρχεται ή ο φόβος μιας αγάπης που θα χαθεί άδικα, αυτό που έσφιξε την καρδιά της...
Δεν είχε περιθώρια για άλλη απώλεια...ούτε αποθέματα ψυχής.
Απ την άλλη όμως...ήταν νέα κι όμορφη...ποθητή ακόμη, κι ας μην ήθελε να το παραδεχτεί.
Λες κι οι μνήμες θα παίρναν μορφή και σχήμα να γίνουν μικρά φονικά μαχαίρια να χωθούν βαθιά στην καρδιά της μην χτυπήσει ξανά για κανέναν...
Πώς ν΄αφεθεί να πάρει το ρίσκο του πόνου…
Ήξερε καλά πως ο έρωτας είναι η μόνη σύμβαση με τον χρόνο και τον θάνατο…τόξερε από πρώτο χέρι…
Πέθανε κι αναστήθηκε από έρωτα μα τώρα φοβόταν να ξαναζήσει…

Κωνσταντίνος Θεοδούσης......

"Μικρές αγγελίες" by Lilith

Χάθηκε κατάμεστος εσωτερικός χώρος, ευάερος με μεγάλα παράθυρα για να είναι η είσοδος και η εξοδος αναίμακτη. Ευήλιος (οχι πάντα..όμως τις γιορτάζει τις σκοτεινιές του), με άνετους χώρους και πολλά δωμάτια σε περίπτωση διάθεσης απομόνωσης..με λουτρά για τις ανάλογες καθάρσεις....με πυρακτωμένες αισθήσεις για αυτόνομη θέρμανση.

Χάθηκε χώρος που φιλοξένησε έρωτες, δυνάμεις, δαιμόνια, αερικά. Που ξαπόστασαν μέσα του εκλεκτοί βαφτισμένοι....άνακτες θεωρημένοι....γαλαζοαίματοι και θεριά...κατατρεγμένα κτήνη....αιμόφυρτα παιδιά...

Χάθηκε χώρος χωρίς έπιπλα καλυμένα με νεκροσέντονα, που στους τοίχους του είχε γραμμένα τραγούδια, που στους καθρέφτες του αντίκριζες γέρικα βρέφη και εφηβους γέροντες, που στα πατώματα του είχε απλωμένα τα γράμματα του ονοματος σου, μια αρμαθιά στίχους και μια οκτάβα όνειρα....

ο Ευρών......ας τον κρατήσει....για πάντα

Lilith

"Πεθυμιές" by Lilith

Στέρεψαν πια οι επιθυμίες μου.....

Ψάχνω να βρω τα "θέλω" μου.....και δεν μου απαντά κανένα....απόντα όλα..σιωπή..σκοτάδι? πάλι? ως πότε? γιατί? δεν φτάνει? δεν ξεπλήρωσα?

Αναζητώ ενα όνειρο με ημερομηνία και ώρα λήξης εντός της ημέρας. Άφαντο...
Πως να παραμείνει αλλωστε..αφου εγω όνειρα δεν τίκτω

σκαλίζω στις λάσπες απο τα χναρια του αντιο που αφησες φευγοντας...βουτω τα δαχτυλα και λερωνω με το χωμα σου το κορμί μου, πεθυμιά γεννάω...στερνή και μόνη...

Οχι να σε εχω....μια που δεν θα δινόσουν ποτέ....

Μήτε να καλύψω το κενό που μου άφησες....

Μόνο μια...να είσαι το μάτι το κυκλώπειο στης αποφράδας ώρας το αγκαλιασμα σαν σμίγω.... οταν γδέρνω με τα νυχια μου τις σάρκες μου και βάφω τα δωμάτια του σπιτιου μου με αίμα...οταν κάθε κύτταρο μου σπαράζει απο οδύνες χαμού...όταν κάνω σπονδή τις θύμησες ωστε η ληθη να ασελγήσει αχόρταγη παντου μου,  όταν σε ζητώ με δύναμη που η φωνή μου θα ακρωτηρίαζε τις άκρες του ορίζοντα....για να μη μας χωρούν πια.....

Να σαι εκει...σιμά μου...στα πόδια μου κουλουριασμένος σαν μωρο νιογέννητο...που καινούργια αναζητά ζωή...και γω η εκλεχτη για να τη μεταγγίσω....

εκείνη την ώρα...να είσαι κει ...μοναδική πεθυμια μου...

ΕΚΕΙ για  να νιώθεις κάθε φορά τι σημαίνει θάνατος......

Lilith 

"Απο το ημερολόγιο ενος φίλου".....#1 by Lilith

 Ημέρα: ...Κάποια στη διάρκεια της απουσίας σου.

Ξύπνησα απο έντονη πρωινή στύση.... δεν ξέρω αν πέρασες απο τον ύπνο μου χθες βραδυ μα ξύπνησα με τα δάχτυλα μου να ψάχνουν τις μπούκλες των μαλλιών σου στο μαξιλάρι δίπλα μου...

Ανοιγω τα μάτια...κουρασμένος...μέρα αργίας σήμερα για μένα. Εντολή εργοδότη. Σκέφτομαι όσα εχω να κάνω...και όσα δεν μου απόμειναν πια.. Μου λείπεις. Κενό πλάκωσε το στηθος μου και μια βαριά μεταλλική γευση θλίψης γέμισε το στόμα ίσα με τη μυτη μου...αντίο στύση μου...

Είναι καιρός που φυγες..."κουράστηκα" μου πες "δεν αντέχω αλλο να μένω εδω και να παλευω μονάχη, για να σε πείθω κάθε λεπτό πως είναι να αγαπάς"....μα εγω απλά συνήθισα την απουσία σου. Με μέρες ίδιες η και κάπως διαφορετικές..με ενα η δυο περάσματα θηλυκών κομπάρσων και το έργο μου εγινε noir. Κορμιά νεαρά ενίοτε στεγνά..μυαλά αγονα...ψυχές στέρφες...και συ ή κατι που να μοιαζει σε σενα πουθενά. Λεπτά ηδονής που χωρίς συναισθημα και διάθεση να μοιαζουν ώρες, πέρασαν χωρις να αφησουν τιποτα αλλο απο κάποιο λεκέ στα σεντόνια...

Δεν εμενα ουτε καν εκει αποκαμωμένος οπως οταν εφευγες απο τις ώρες μας..να σε μυρίζω στα σκεπάσματα, να χω τη γευση σου ακομα στα χειλια μου τα πύρινα.

Μα τι κάθομαι και σκεφτομαι...με διατάζω να σηκωθώ και να σκεφτώ πως ολα πέρασαν πια. 

Ενα γρήγορο ντους να ξεβγάλω της νύχτας τις ασέλγειες, ενας πρόχειρος κακοφτιαγμένος καφες που προσπαθω να απολαυσω...και ενα απέραντο κενό θορυβούν στο σπίτι που αφησες.

Κάνω πως δεν ακουω και με βήματα βαρια...ετοιμάζομαι για τα απαραίτητα.... ! Κοιτώ το κινητό μου....καμία κλήση...! θέλω τόσο να σου στείλω μια καλημέρα...ήταν ομορφα που μιλήσαμε προχθές...! Αναθάρεψε το μέσα μου..! Λουλούδισε! 

"Θα τα πούμε" μου είπες...

"ναι θα μιλήσουμε" απάντησα.....

αρα...μπορω να σε παρω!...η οχι...? ενα μηνυμα, μια καλημέρα ομως...μπορω να σου στειλω...! 

τολμώ!

"Καλη σου μέρα...σε σκεφτομουν" (παρατόλμησα ...γαμωτο. Θα τ'ακουσω πάλι όπως κάθε φορά μετα το "τελος" σου, που σου αφηνα υπονοούμενα και ενοούμενα οτι σε θέλω...οτι μου λείπεις)

δεν περιμένω να απαντησεις...το χεις ξανακάνει....!...με μπριζώνεις ετσι! ασχημα!..και το ξέρεις!!!

συνεχίζω να ετοιμάζομαι...αρπάζω κλειδιά, κράνος..και πριν κλεισω την πόρτα πίσω μου ακουω τον ηχο μηνυματος στο κινήτο μου! χωρίς καθυστερηση κοιτάζω.."Καλημέρα...νωρίς νωρίς. Αυτο σημαινει πως με είδες στον υπνο σου..! Ασε μη μου πεις...και γω σε σκεφτομουν"

Σατανά...ξέρεις πως να με κάνεις να πετώ και πως να σέρνομαι...! μεχρι να ξαναπέσω με τα μουτρα στο χωμα, μαζι μου θα σε πάρω στα συννεφα...! δεν χάνω χρόνο αμα με κάνεις να πετώ θα σε παίρνω μαζί μου...!

Ανταλλαγή μηνυμάτων μέχρι την συνάντηση που ορίστηκε τελικά για απόψε...

Σε περιμένω...θα ρθεις και θα γεμίσει το σπίτι μου πάλι...! θα ρθείς και κεινο το εμετικό κενό θα κρυφτεί στις τρύπες του για λίγο....μέχρι να ξαναφυγεις ...! 

σε καρτερώ λοιπόν....

(συνεχίζεται).....

Lilith 

Όσο απόλυτα χαρίστηκες...τοσο απόλυτα σε ξόδεψαν....

κάποιες φορές απλά πρέπει να ξανακούσεις τραγούδια που χεις αφήσει κρυμμένα σε σεντούκια της ζωής, να μπεις πάλι μέσα τους, να σκαλίσεις τους στίχους στον φλοιό της ψυχής σου.....ετσι για να καταλάβεις και να θυμηθείς πόσο πολύ και απολυτα δόθηκες κάπου....και ας σε ξόδεψαν....

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το 'χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν' αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ' άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου