ΕΓΩ.......

Η φωτογραφία μου
Καπου εκει στον κόσμο.., ΣΤΡΑΤΟΣΦΑΙΡΑ, Greece
και όπως όλοι ετσι και γω....είμαι στον κόσμο μου! Στη δική μου σφαίρα, ατμόσφαιρα και στρατόσφαιρα! Κοινώς "εχω μπεί σε τροχιά"..οχι γιατι ήθελα απαραίτητα..αλλά ίσως γιατι με βάλανε!ετσι λοιπόν καθισμένη αναπαυτικά πάνω στη μαγική μου ιπτάμενη σκουπα (γιατι εγω ναι...με "σκουπα" επελεξα να σεργιανίσω τον κόσμο) και μελετώντας ξόρκια και συνταγές με μαντζούνια για να κάνω τον "κόσμο" μου καλύτερο, σας καλωσορίζω!!!! Σημείωση μου: Για να "πουλήσεις" πνεύμα,πρέπει να το χείς!......Lilith

Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

"Καιροί πολέμου" by Lilith

surrender


Δε μου αρέσουν οι αναμετρήσεις στις σχέσεις.
Οι ατέλειωτοι καιροί πολέμου στα χαρακώματα χωρίς ανάσες ειρήνης. Η αδιάκοπη σφαγή.
Δεν αντέχω τα λόγια που βγαίνουν απο σφιγμένα δόντια,  όταν εγω έχω αφαιρέσει του κοπτήρες και τους κυνόδοντες της ψυχής μου. 
Απεχθάνομαι τα πεδία των μαχών όταν πολεμά το "είναι" μου να κρατήσει ζωντανό τεχνητά, ενα μέλλον που το ονειρεύτηκε μόνο ένας.
Σιχαίνομαι τα φαρμακερά βέλη του ψεύδους που διαπερνούν κάθε μου ιδιότητα. 
Δεν έχω οπλοστάσιο. 
Μόνο δυο χέρια να κρατήσουν τη ζεστασιά των στιγμών. 
Δυο μάτια να καίνε σε κάθε αντάμωμα. 
Δυο χείλη που χει ματώσει το πάθος και ο πόνος.

Παραδίνω τις μέρες που έρχονται σε απουσίες και ανεπάρκειες. 
Ξαπλώνω σε νεκροσέντονο κάθε μου απώλεια και Αποχωρώ με ότι μου απέμεινε...! 
εμένα και κάτι απο εσένα, εντός μου...


Lilith

Σάββατο 11 Μαΐου 2019

"Τραγούδια κομμάτια #3"



Κάποια κεντριά μένουν εντός μας για πάντα, μέχρι να έρθει ενα χέρι να τα φροντίσει, 

δυο χείλη να τα φιλήσουν απαλά, γλυκά ..να πάρουν μακριά πόνους, φλεγμονές και αποστήματα,

δυο μάτια να τα κοιτάξουν με αγάπη, να τους στάξουν στοργή,

και δυο χέρια να ζωγραφίσουν μέλλον!!!

This says it all to me.







στίχοι: Ελένη Φωτάκη, μουσική: Γιώργος Καζαντζής 

Να σε μισήσω είν αργά 
αέρας με δροσολογά 
με κυνηγούν οι μέλισσες 
κι εσύ, που δεν με θέλησες.

 Τινάζω το βασιλικό
 να σταματήσω το κακό
 σ είχανε δέσει μάγισσες
 μα πάλι εσύ με ράγισες.

 Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω
 σα φεγγαράκι δυο μερώ
 κλειστά παραθυρόφυλλα
 να μ΄ αγαπάς, πώς το θελα.

 Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
 με τυραννούν οι ομορφιές
 οι ομορφιές οι φόνισσες
 κι εσύ που με λησμόνησες. 

Αν κλάψω, μη με φοβηθείς 
την ένιωσα και πριν χαθείς
 μια πίκρα στο ροδόνερο 
γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο.

 Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
 τον όρκο μας να τον πατάς 
κι ας με πονούν οι μέλισσες
 κι εσύ, που δεν με θέλησες.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2019

"Πίσω απο τις κόκκινες πόρτες..."

              Star Trek Red Door wrap


Κόκκινες πόρτες, άσπρα πλακάκια, ζωγραφιές σε κορνίζα, Ελύτης και Λειβαδίτης σε πλαίσιο κρέμονται σε τοίχους...
Τάχα να δώσουν ελπίδα, να σε κάνουν να ξεχάσεις
Μυρωδιά απολυμαντικού και οινοπνεύματος, γάζες και βαμβάκια, λαστιχένια γάντια, υποσέντονα  και λερωμένες μαξιλαροθήκες.
Ο ήχος απο τον ορό που στάζει αργά δίνοντας ανακούφιση, ελπίδα, πετάρισμα της καρδιάς και των βλεφάρων, ανακατεμένο στομάχι...εμετός.
Ομάδα: Α ρέζους θετικό..και παλεύεις να βρεις τα θετικά εντός, εκτός και στα αυτά.
Κεφάλια που πασχίζουν για μαλλιά.
Γραμμές που δείχνουν πως κάποτε υπήρξαν φρύδια...
Σπασμένες φλέβες, μαυρισμένα χέρια, τομές που δείχνουν πως τα σώματα ανοίγουν σαν βιβλία.
Αίθουσες αναμονής, καρέκλες θεραπείας, χειρουργεία. ....Σκοτοδίνη.
Μυρίζει χημεία το "είναι" σου. Ουρείς, φτύνεις φάρμακο, φαρμάκι παντού.
Ιστορίες καθημερινότητας πίσω απο τις κόκκινες πόρτες, γεμάτες πόνο, δάκρυα, αίμα και ενα "Εχει ο Θεός".
Μια βόλτα εκει θα σε πείσει τι χρώμα έχει η ζωή, ποια η αξία της και ποιο το νόημα της.
Μια βόλτα πίσω απο τις κόκκινες πόρτες....
....και συ ;;; συνεχίζεις ακόμα να ψάχνεις να βρεις προβλήματα;;;
εγώ όχι! χόρτασα!!!

Lilith

Τετάρτη 8 Μαΐου 2019

"Να ακούμε την καρδιά μας."....

for emma, forever ago.

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

Ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986),

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ήταν απόγονος αγωνιστών για τη χειραφέτηση της Αργεντινής, ενώ ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και καθηγητής ψυχολογίας σε ξενόγλωσση παιδαγωγική σχολή.

Από παιδί ακόμα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν δίγλωσσος, αφού παράλληλα με τα ισπανικά, η αγγλόφωνη γιαγιά του του μάθαινε να μιλά και να γράφει την αγγλική γλώσσα. Ο μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικία επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο διήγημά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» του Όσκαρ Ουάιλντ.

Εξαιτίας μιας πάθησης στα μάτια του, που θα τον οδηγήσει προοδευτικά σε πλήρη τύφλωση, η οικογένεια Μπόρχες εγκαθίσταται στη Γενεύη, όπου ο Χόρχε Λουίς εγκαινιάζει της λυκειακές σπουδές του και αποκτά μια υψηλού επιπέδου μόρφωση, καθώς τελειοποιεί τις γνώσεις στην αγγλική, γαλλική και γερμανική γλώσσα. Ανακαλύπτει την εξπρεσσιονιστική ποίηση, τη γερμανική φιλοσοφία, τελειοποιεί τα λατινικά του και το 1919 εγκατεστημένος στη Μαγιόρκα της Ισπανίας ολοκληρώνει την πρώτη ποιητική συλλογή του «Οι κόκκινοι ρυθμοί» όπου είναι φανερός ο θαυμασμός για την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία.

Η οικογένεια των Μπόρχες, έπειτα από πολλές προσωρινές διαμονές και πολλά ταξίδια στην Ευρώπη, επιστρέφουν το 1921 στο Μπουένος Άιρες, όπου και θα παραμείνει. Τώρα ο Μπόρχες ανακαλύπτει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς του με τους compafritos («μόρτες»), γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια και «φαντασίες», ιδρύει διάφορα περιοδικά, παίρνει μέρος σε λογοτεχνικούς ομίλους και από το 1925, που θα δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή «Η απέναντι Σελήνη» και τα δοκίμια «Έρευνες», θα δίνει το λογοτεχνικό παρόν με ένα έως δύο έργα το χρόνο, μέχρι το 1985 που θα δημοσιευθεί και η τελευταία ποιητική συλλογή του, «Οι συνωμότες».

Ο Μπόρχες πέθανε στις 14 Ιουνίου του 1986 στη Γενεύη.

Ποιήματα, μετάφρ. Δ. Καλοκύρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995

Πηγή: https://tvxs.gr/

Τρίτη 7 Μαΐου 2019

"Τραγούδια κομμάτια #2"


Χωρίς εσένα...

Όταν κάτι τελειώνει 
λιώνει ο πόνος το χιόνι
 γιατί είναι ζεστός
 σαν τον ήλιο ζεστός

 Και μετά ξημερώνει
 είμαι ακόμη πιο μόνη
 κι εσύ δυνατός,
 όλο πιο δυνατός.

 Όμως ξέρω μια μέρα
 ίσως χρόνια μετά
 θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα
 χωρίς εσένα, χωρίς εσένα 

Τα φτερά μου θα απλώσω 
και θα φτάσω ψηλά
 να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα
 χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

 Όταν μένει σημάδι
 από ψεύτικο χάδι
 ξενυχτά μια πληγή
 πάλι ως την αυγή.

 Μοναξιά το λιμάνι
 σ' αγαπώ μα δε φτάνει
 ήλιος δε λέει να βγει
 μες στη νύχτα μου αυτή.

 Όμως ξέρω μια μέρα
 ίσως χρόνια μετά
 θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα
 χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

 Τα φτερά μου θα απλώσω
 και θα φτάσω ψηλά
 να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα
 χωρίς εσένα, χωρίς εσένα

 Μοναξιά το λιμάνι 
σ' αγαπώ μα δε φτάνει 
ήλιος δε λέει να βγει 
μες στη νύχτα μου αυτή...

Παρασκευή 3 Μαΐου 2019

"Τραγούδια κομμάτια"....




Και έρχεται η στιγμή που θαρρείς πως εμφανίστηκε οτι δυνατότερο βίωσες,
αυτος που θα διαγράψει τα πάντα,
που θα ξαναχτίσει τους κόσμους σου απο την αρχή, 
αυτός που κοντά του θα τελειώσεις τη ζωή ..
και τελικά ειναι αυτός η μεγαλύτερη απογοήτευση και πίκρα που είχες ποτέ.

Και ζήσαν αυτοί καλά...

και μεις.....θα επιβιώσουμε.





Αγάπης φως της γης ταξίδια
Μαύρα παράξενα παιχνίδια. 
Στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω 
Το καλοκαίρι να μυρίσω. 

Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω, 
Κι όλο μ' αφήνεις να σ'αφήσω. 
Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω. 
Όσο αγαπάω μένω πίσω. 

Αγάπης φως της γης ταξίδια. 
Το καλοκαίρι να μυρίσω. 
Μαύρα παράξενα παιχνίδια. 
Στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω. 

Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω, 
Κι όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω, να σ' αφήσω, να σ' αφήσω... 
Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω. 
Όσο αγαπάω μένω πίσω.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2019

"τι ειρωνεία.."

Red riding hood and the wolf Photo | yourstrulyfranca: “ ift.tt/2o95HhU | Scarlet Raven | Flickr

Τι ειρωνία,
να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δε τη γνωρίζουν
και να σιωπούν εντελώς εκείνοι που νιώθουν τη ψυχή τους να πνίγεται στον πόνο της.

Μαρία Πολυδούρη

Τετάρτη 1 Μαΐου 2019

"Η Άνοιξη ζει αλλού"

Σε μια αγκαλιά που έμοιαζε ανακωχή παράτησε τις αρματωσιές της.
Σε δυο μάτια κρέμασε τη φαρέτρα και παράτησε τα βέλη.
Σε δυο χέρια άφησε την ψυχή της μήπως και ξαποστάσει.
Σε δυο χείλη άδειασε τις ανάσες της με την ελπίδα να ανασάνει σαν να γεννήθηκε απο την αρχή.
Σε ενα στέρνο ξάπλωσε για να ακούσει μια καρδιά να χτυπά μαζί με τη δική της, την ίδια στιγμή.
Σε δυο λαγόνια κλείδωσε το κόκκινο για την υπόλοιπη ζωή της.
Ευχή κάθε ξημέρωμα έκανε να ανθίζει μέσα της όλος ο κόσμος σαν ξυπνάει δίπλα του.
Ξέχασε όμως πως τίποτα ξερό δεν ανθίζει,
τίποτα στέρφο δεν μπορεί να γίνει γόνιμο,
πως κάποιοι κόσμοι μαραίνονται πριν καν ανθίσουν..
και πως η Άνοιξη ζει αλλού.


Lilith

"Να μάθεις να φεύγεις" του Μενέλαου Λουντέμη

(ότι πιο επίκαιρο)....

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, σύννεφο, ουρανός, ωκεανός, υπαίθριες δραστηριότητες, φύση και νερό