Η κουβέρτα έχει αγκάθια, δεν ξέρω πως φύτρωσαν εκεί, εγώ δεν θυμάμαι να πότισα τίποτα, ούτε μέσα στο δωμάτιο αλλά ούτε και έξω απ' αυτό. Θα ήταν πιο εύκολο να φυτρώνανε μαργαρίτες, τα βράδια που δεν έχω ύπνο θα μπορούσα ν' αναρωτιέμαι αν μ' αγαπά αλλά δεν... Δεν έχω κάποιον που να με νοιάζει αν μ' αγαπά, ίσως γι' αυτό.
Έβαλε ψύχρα ε; Το μεσημέρι έχει ζέστη, φορώ μια κόκκινη κοντομάνικη μπλούζα, το βράδυ όμως χρειάζομαι μια ζεστή κουβέρτα για να κοιμηθώ. Μέσα στ' αγκάθια, δεν με πειράζουνε πολύ, τα έχω συνηθίσει, τα σπρώχνω με το χέρι και κοιμάμαι. Στα όνειρά μου οι σφήκες κάνουν πάρτυ. Δεν αναγνωρίζω κανέναν από τους καλεσμένους τους.
Σήμερα, ημέρα ρεπό, άναψα τα κεριά στο σαλόνι, έφτιαξα καφέ και κουλουράκια πορτοκαλιού, το ραδιόφωνο - όταν αποφάσισε να παίξει - έπαιξε κάτι παλιά τραγούδια του εβδομήντα. Αν ήσουν εδώ, θα καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ, μπορεί να μαγείρευες, μπορεί να διάβαζα ή και το ανάποδο, δεν μετράνε οι ρόλοι μπροστά στις ανάγκες της στιγμής, θα μαλώναμε για το ποτό, μπύρα ή κρασί, για το ψωμί και για το φρούτο.
Το μεσημέρι θα νύσταζες κι εγώ θα έβλεπα τηλεόραση, το απόγευμα θα κολλούσαμε στις σειρές του netflix. Μπορεί να φτιάχναμε ποπκορν, μπορεί να παραγγέλναμε πίτσα. Θα αναφέραμε κι οι δυο τη λέξη δίαιτα και θα γελούσαμε πολύ.
Το κρεβάτι θα γινόταν θάλασσα, κούνια στερεωμένη στον πλάτανο, αμμουδιά αυγουστιάτικη, πέταλα λουλουδιού και μωρουδίστικη κούνια. Το κρεβάτι θα γινότανε γήπεδο, αρένα και τάφος οικογενειακός. Θα γινότανε όλα.
Δεν χρειάζεται να μιλούν πολύ οι άνθρωποι που αγαπιούνται, ούτε να κάνουν περίπλοκες ασκήσεις και ριψοκίνδυνα ακροβατικά. Δεν χρειάζεται να κάνουν γενικά.
Αρκεί μόνο να είναι. Α ναι και να φτιάχνουν για μεσημεριανό, αυγά με πατάτες. Σαν εκείνες που έφτιαχνε η μάνα όταν ήμασταν παιδιά κι ήθελε να μας παρηγορήσει για κάτι.
Παρηγοριά και σιωπή είναι η αγάπη, τίποτα περισσότερο. Και λίγη φαντασία.
Μαρία Στρίγκου
