"Απο το ημερολόγιο μιας φίλης #6" by Lilith

Είναι απο κείνες τις μέρες...που δεν έρχονται συχνά....καταφθάνουν σπάνια μετα απο πολύβουο, μακρινό ταξίδι....μα που όταν έρχονται....έχεις έναν και μόνο πόθο...να απομακρυνθείς απο το σύμπαν ολάκερο...να δημιουργήσεις έναν δικό σου κόσμο...να χτίσεις τοίχους ψηλούς που να φτάνουν μέχρι τον ουρανό..μα πιο πολύ αυτο που ποθείς ειναι ...................να φορέσεις τον εαυτό σου απο την ανάποδη....! να τον γυρίσεις το μέσα - έξω βρε αδερφέ...και να τον φορέσεις αλλιώς...να φαίνονται οι ραφές, τα ξέφτια, οι ετικέτες, να ναι οπως τον βλέπεις εσυ απο μέσα...! γιατι δεν αντέχεις πολλά...! γιατι μπορείς πια, ελάχιστα...! γιατι αντοχές, άμυνες και υπομονή πνίγονται στα βαθύτερα πηγάδια της αγανάκτησης και αποζητούν λύτρωση με την εκφώνηση ενός τεράστιου σιχτιρίσματος...! ενος βροντοφωναχτου "ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ"...

{πολύς ο πόλεμος...αδιάκοπο το πάλεμα...απόκαμε και κορμί και ψυχή και ολη μου η υπάρξη! ....(αν θα ζήταγα "ειρηνευτικές δυνάμεις στην περιοχή" πια, θα ταν αχάριστο???..αν ζήταγα λίγο τεμπελιό εκει στα αναχώματα θα ήταν πολύ....? να ανέβω κεί ψηλά αφου καταλαγιάσουν κουρνιαχτοί και σφαίρες, να πετάξω στην άκρη όπλα και μπαλάσκες και αφου σηκώσω τις παλαμές μου με πείσμα και αγάνακτηση ψηλά να μου δοθεί ότι ζητήσω.....? μια τζούρα κανάκεμα, και μια δόση "είμαι πλάι σου"...ειναι πολύ? } -

ετσι θέλω λοιπόν....κείνες οι μέρες είναι ΤΩΡΑ...! να φορέσω τον εαυτό μου ΑΝΑΠΟΔΑ... σαν να μην πρόλαβα το πρωι που χτύπησε το ξυπνητήρι των άλλων για να αφυπνίσουν εμένα και να τον φόρεσα όπως βρήκα...γιατι ετσι τον ακούμπησα το βράδυ πλαι μου....τα μέσα - εξω...για να ανασάνει, να απλωθεί...να περιμένει ορθάνοιχτος και εκτεθειμένος, συναισθήματα που δεν γνώρισαν κοινά πλάσματα...! σαν αυτα που ξέρεις...που ξέρω..

μα όπως θα περπατώ ετσι με το δικό μου ρούχο καθαρό...με τις ραφές απο πληγές φανερωμένες..με ετικέτες σκαλισμένες με ονόματα λατρευτών αφεντάδων και πονεμένων δούλων, με σκιες και αρώματα απο νύχτες αγάπης...να ρθεις κοντα...και να μου πείς πως τούτη την παστρική τη φορεσιά...δεν την εθαυμασες πουθενά αλλού...γιατι ξέρεις...πως οτι "φορω" μανδύας σου έγινε...χιτώνας σου είναι...οταν ρακένδυτος γυρίζεις στα σοκάκια της ζωης με πονεμένα πόδια..με χωμάτινα βλέφαρα...με φλέβες άψυχες για να ανταμώσεις ηλιους, φεγγάρια,πνοες...ζωές... ,σαν αυτές που κρέμαγες τις νυχτες στο λαιμό μου! 

ετσι θα με φορέσω λοιπόν...για αλλαγή ...για να δω αν μου πηγαίνει...και αν υπ-ΑΡΧΩ όμορφη ακόμα στους καθρέφτες των ματιών σου....!!!

για να δω αν θα μου αρεσω....και αν και συ θα σταματήσεις να μ'αγαπας κάπου εδω...!!!

Lilith

"Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναι οι δύο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου."

Οδ. Ελύτης