Δια χειρός Κωνσταντίνου Θεοδούση #4

Ξεκινώ να γράφω σκέψεις και συναισθήματα
να στολίσω το στεφάνι της αγάπης
Ψαλιδίζω τις άκρες των ονείρων
το βελούδο της μοναξιάς που ντύθηκα πετώ
και λέω πως σε μεσόγεια χώρα
ο ρημαγμένος μου κοιτώνας
το φως μαζεύει
Στον λόφο των χειλιών σου
την σημαία της ανάσας μου καρφώνω
και χθες και σήμερα,
και αύριο- ποιος ξέρει;
Κοιταζόμαστε στα μάτια
ένας φόβος με φιλάει γλυκά στο μέτωπο
κι ακούω το τραγούδι του
καθώς η νύχτα φεύγει
Πάω πιο πέρα και βασανίζομαι
ωσότου τα μάτια κλείσουν
ξυπνώ και δίπλα μου ο πόνος
γυμνός και χαϊδεμένος απ το χέρι σου
αποκοιμιέται ήσυχος…
Αυτό το σώμα έχει καταληφθεί
στο άγιο της γιορτής σου
στης πίκρας σου το άγονο…

Κι εσύ το μόνο που μπορείς

…να διαρκείς…

Κωνσταντίνος Θεοδούσης