ΚΑΔΕΝΙΤΣΑ....του Pablo Neruda

Ηθελα να'ναι η πρώτη μου ανάρτηση...γιατί παίζει ρόλο το συγκεκριμένο για μένα!!ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!!!!

Για ν' ακούς μόνο εμένα

τρυφερεύουν ώρες ώρες

τα λόγια μου

και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων

στην άμμο του γιαλού.

 

Καδενίτσα, έτσι, μικρή ξεκούρντιστη λατέρνα,

στα σαν τρούφες τρυφερά σου χέρια.

 

Κι έτσι τα λόγια μου τα βλέπω παρασάγγες πέρα.

Μα απείρως πιο μακριά είν' τα δικά σου.

Κι αναρριχούνται σαν τον κισσό απάνω στον παλιό μου πόνο.

 

Σκαρφαλώνουν εδώ, πάνω στους μουσκεμένους τοίχους.

Και εσύ είσαι η αιτία - να ξέρεις -

της σκληρής και μέχρις αιμάτων αναμέτρησης.

 

Δραπετεύουν από τα κατασκότεινα,

απ' τα μέσα μου μπουντρούμια.

Γιομίζει ο τόπος με σένα, πληρούνται τα σύμπαντα.

 

Πριν έρθεις η ίδια, πυκνοκατοικούσαν εκείνα τη μοναξιά μου,

κι είν' πιο δικά μου αυτά, απ' ότι εμένα εσύ,

εδώ στην πίκρα μου.

 

Κι αυτό που θέλω τώρα να σου λεν εκείνα

είν' εκείνο που θέλω να σου ειπώ εγώ

για να τ' ακούς κι εκείνα

όπως θέλω ν' ακούς μονάχα εμένα.

 

Ο φόβος τ' αρπάζει και τα σκορπά στους πέντε ανέμους.

Κι έρχοντ' έπειτα τυφώνες και λαίλαπες ονείρων

και μου τα ξανασωριάζουν κάτω εδώ στο χώμα.

Φωνές αλλότριες ξανοίγεις εσύ

μες στη χιλιοβασανισμένη φωνή τη δική μου.

Ολοφυρμούς από παμπάλαια στόματα,

αίμα από αρχαία μαρτύρια.

Να μ' αγαπάς, συντρόφισσα. Να μη μ' αφήνεις μόνο.

Να 'σαι μαζί μου.

Να 'σαι μαζί μου, συντρόφισσα,

σε τούτο 'δω το κύμα του τρόμου.

 

Και να! που τα λόγια μου έρχεται τώρα

και τα βάφει η αγάπη σου.

Κι είναι δικά σου όλα, όλα δικά σου.

 

Κι απ' όλα εγώ θέλω να φτιάξω

μια καδενίτσα δίχως τέλος

για τ' άσπρα σου χέρια, τα σαν τρούφες παντρύφερα

P.Neruda