"Εμείς οι δυο"

ενα εξαιρετικό κείμενο της Ειρήνης Πυλαρινού .

Μη μου ξυπνάς αυτά που άφησα να κοιμούνται μέσα μου.
Δεν το έβαλα ποτέ κάτω για εμάς, ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω ότι με αγαπάς, δυνατά, παράξενα και τρομαχτικά. Σε ξέρω καλύτερα από τους πάντες.
Ξέρω ότι με θες, ότι είμαι το πάθος σου, η χαρά σου, τα νεύρα σου, η θλίψη σου. Με αγαπάς όσο σε αγαπώ, για αυτό και δεν τα παρατούσα.

Ούτε απελπισμένη ήμουν, μα ούτε και χαζή.
Ακουμπάω την ψυχή σου, σε ακούω και ας είμαι μίλια μακριά. Σε νιώθω και ας είμαι σε απόσταση αναπνοής. Όλα τα άντεξα για σένα.
Ξέρεις τι δεν αντέχω άλλο; Να με ζωντανεύεις και να με πεθαίνεις.

Πες ότι πέθανα, αφού δεν μας αφήνεις εμάς τους δύο να νιώσουμε ευτυχία. Απόψε θα με θάψεις, θα θάψεις την αγάπη μου, δηλαδή εσένα.
Μη με αναζητήσεις ποτέ ξανά. Ποτέ. Πες ότι δεν υπάρχω πια.
Θες να με απομακρύνεις; Θα γίνει!
Τα μηνύματά σου δεν θα ξανά χτυπήσουν με το όνομά μου. Δεν θα σε νευριάσω ποτέ ξανά, δεν θα σε τρομάξω ποτέ, δεν θα νιώσεις την καυτή μου ανάσα ποτέ. Από την ζωή σου θα σβήσω!

Απάντα στον εαυτό σου μόνο όταν έρθει η ώρα: από μέσα σου έσβησα;

Όταν έρθει η ώρα που θα νιώθεις τόσο κρύο, τόσο μόνος, τότε απλά θυμήσου τα λόγια που άλλαζες από τη μία μέρα στην άλλη, όταν μου έδινες το φιλί της ζωής, και ξαφνικά μου έκλεινες τη μύτη, και μου έκοβες όσες ανάσες είχα. Τότε θα σκύψεις το κεφάλι με θλίψη.

Η δυστυχία που σε δέρνει, θα μας ακολουθεί.|
Δύο σώματα και δύο καρδιές που καίγονται, τις άφησες να γίνουν στάχτη.

Φιλιά!
Εμείς οι δύο ήμασταν πάντα μια λάθος στιγμή.

Η καρδιά δεν πονάει από την αλήθεια, η καρδιά πονάει από τη συνεχή απογοήτευση.

πηγή:  εδω