Φτάσαμε πλέον η ευτυχία των στιγμών να είναι μόνο κάτι που αναπολούμε και οχι που ζούμε.

"Εκείνοι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σηκώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν μόνοι τους.."

George Bernard Shaw

...έγραψαν με σοφία οι συγγραφείς. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή. Την αδικούμε με το να μην της δίνουμε τη βαρύτητα που της πρέπει, που της αξίζει.

Άνθρωποι δικοί μας, άνθρωποι ξένοι, χάνονται, αρρωσταίνουν και μόνο τότε καταλαβαίνουμε έστω για λίγο τη σημασία της ομορφιάς της ζωής. Τη σημασία της και τη διάρκεια της. 

"Σαν χθες.." λέμε και έχουν περάσει 10, 20, 30 χρόνια. Μπουκέτα απο στιγμές που μαράθηκαν και δυστυχώς μόνο στην μνήμη μας ζωντανεύουν...μέχρι να τη χάσουμε κι αυτή.

Χάνουμε μαλλιά, οστική μάζα, ικανότητα όρασης, στύσης, διάθεση, σιλουέτα, λεφτά, στιγμές, αγκαλιάσματα, φιλιά, μάτια που αγαπάμε, χέρια που κρατήσαμε..μα πάνω απο ολα το ίδιο το νόημα της ζωης.

Φτάσαμε πλέον η ευτυχία των στιγμών να είναι μόνο κάτι που αναπολούμε και οχι που ζούμε.

Σε μια εποχή  υπέρμετρου "εγω", διαδικτύου, εικονικής πραγματικότητας, επιφανειακής διασκέδασης, κατάθλιψης, μοναχικότητας, μοναξιάς, ψυχικής αποξένωσης και συναισθηματικής ανομβρίας αντί να χτίζουμε γέφυρες, αντί να απλώνουμε την ψυχή μας και το χέρι μας στον άλλον, υψώνουμε τείχη και ανυπέρβλητους εγωισμούς. Ταΐζουμε τα θηρία των αντασφαλειών, της κακίας, της ζήλιας, του κουτσομπολιού για να κατασπαράξουν εμάς, τους άλλους και κάθε ικανότητα μας για δημιουργία οποιασδήποτε συνθήκης ή σχέσης,

Επιλέγουμε να ζούμε μίζεροι, ξένοι, μόνοι, δυστυχισμένοι. Σαμποτάρουμε με κάθε τρόπο και μέσο τον εαυτό μας, τους άλλους, τη ζωή, την ομορφιά, την αγάπη.

Πόσο κουτοί είμαστε οι άνθρωποι. Γιατί αν αναλογιστούμε τι θα μας μείνει στο τέλος απο ολα αυτά....οσο κι αν ψάξουμε, κέρδος δεν θα βρούμε. 

Ας αγαπήσουμε τη ζωή χωρίς ανταλλάγματα, γιατί της αξίζει. 

Ας αγαπήσουμε τον διπλανό μας χωρίς ανταλλάγματα γιατί το αξίζουμε εμείς, γιατί μπορούμε.

Ας μάθουμε στα παιδιά μας πως η ουσία και η ευτυχία είναι σε ενα απλό "τώρα" παρά σε ενα φτιασιδωμένο "αύριο".
Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς και οχι ο διπλανός μας και ας το μεταφέρουμε αυτό στα παιδιά μας.
Ας μην αφήνουμε τις στιγμές να περνάνε μετρώντας τι κάνει ο άλλος, αλλά τι κάνουμε εμείς.
Ας μην αφηνουμε τη ζωή και τους ανθρώπους να γλυστράνε μέσα απο τα χέρια μας.

κι αν νομίζεις πως μόνος σου μπορείς να τα καταφέρεις, χα! σε γελάσανε..
μην ξεχνάς, ο Αδαμ δεν άντεξε μονος του στον Παράδεισο!

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Nicola Piovani

Βγες, τραγούδα τη ζωή

 Πες θα ‘ρθει ξανά πρωί.

 Δες τον ήλιο μ’ άλλα μάτια

 με ενός παιδιού χαρά

 γιατί κι εσύ παιδί ήσουν μια φορά.

 Ναι, το ξέρει ο ουρανός 

Ναι, ο τόσο μακρινός 

Αχ! Kι η νύχτα μ’ όλα τ’ άστρα 

πως κάπου εδώ στη γη 

πολλές καρδιές βαθιά έχουν μια πληγή. 

Να! Mια ρόδα που γυρνά 

Να! Tου λούνα παρκ η ρόδα

 σου γνέφει ανέβα τον κόσμο δες ξανά.

 Μα, ίσως δεν πιστεύεις πια 

κι αν σου λέω η ζωή 

πως είναι απέραντη ομορφιά. 

Δες είμαι δίπλα σου εγώ

 το σκοτάδι θα τελειώσει θα περάσει η συννεφιά.

 Πάει και δε γυρίζει πια πάει

 στου χρόνου τα κουπιά πάει, 

γοργά κυλάνε οι ώρες 

μα αν βρέξει μια βροχή 

λευκό γυμνό το λουλουδάκι ανθεί. 

Πάει και δε γυρίζει πια 

πάει κι απάντηση καμιά πάει, 

μα όπου κι αν ρωτάμε μας λεν’ 

ό,τι αγαπάμε ζωντανό θα μείνει στην καρδιά. 

Μας λεν’ ό,τι αγαπάμε ζωντανό πως μένει στην καρδιά. 

Είν΄ όμορφη η ζωή 

τραγούδα το κι εσύ 

Ειν’ όμορφη η ζωή.