"Κάνει απουσία τελευταία".....by Lilith

κάνει απουσία τελευταία ...έντονη! αιματηρή, αποπνικτική, ασφυκτική απουσία....!

προσκυνώ κεινες τις μέρες τις πολυπόθητες..που οι στιγμές που κάνεις τη βόλτα σου στις αιχμηρές άκρες του μυαλού μου είναι ελάχιστες και που το είδωλο σου σβήνει γρήγορα, ακαριαία σχεδόν...

κάνει απουσία..τη μέρα ειδικά ..τόση, που ανάγκη αδήριτη γεννιέται να σε δω ξαφνικά εμπρός μου..! να καρφώσω τα μάτια μου στα δικά σου, να βυθιστώ ξανά..σε σιωπές σου, σε σκοτάδια σου, να αναμετρηθώ με κάθε σατανά σου, να πολεμήσω με γυμνό κορμί εκτεθειμένο χωρίς να νοιάζομαι για τις πληγές που θα κερδίσω, μήτε για την τελευταία σταλαματιά απ'το αίμα που θα σου χαρίσω...! να ακουμπήσω με τις ψίχες των δαχτυλων μου το σμίξιμο των χειλιών σου, να σου επιβάλω λήθη κάθε πόνου...! να σε φιλήσω όπως σε φιλούσα εστεμμένο μου, όταν στα γόνατα σου ακούμπαγα τα χέρια μου και υποκλινόμενη εσκυβα το άπειρο μου εμπρός σου...όταν τη γεύση σου την πύρινη καλο-υποδεχόταν η γλώσσα μου...! να σου τάξω πραγματικότητα σε ότι ευχήθηκες...να σου τραγουδήσω νανούρισμα, να ξαπλώσω το κορμί μου σε οτι σε ξεσκίζει για να μην πονέσεις...

κάνει απουσία ...τελευταία...(λες να ναι η τελευταία??) 

Lilith

 

Ατελείωτες βόλτες.....ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ανακαλύψεις...No6

....Ξέρω ελάχιστα για εκείνη ...! το όνομα της ..ατίθασο, θυμίζει απεραντοσύνη, γαλήνη, νηνεμία μα και θύελλα, τρικυμία την ίδια ακριβώς ώρα. Ίσως ενα μυθικό πλάσμα της θάλασσας να ναι.. ενας θηλυκός Ποσειδώνας, που κρατά αιχμηρή πένα για τρίαινα και τη βροντά στα κύματα για να ταράζει οτι βάλτωσε...! ψυχές, σκέψεις, συνειδήσεις...

Κύριες και κύριοι....τιμή μου να χω την Αρχόντισσα Πελαγίσια - κατά κόσμον Πελαγία Σ. Κουκίδου - διαδικτυακή μου φίλη....!

λόγω της τελευταίας Πανσελήνου του καλοκαιριού και λόγω του οτι έχω μια ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ σχέση με το φεγγάρι (οχι δεν ημουν ο Γκαγκάριν στην προηγούμενη ζωή μου)....λάτρεψα τούτο που παραθέτω..! εύχομαι να σας "ταράξει" όσο "τάραξε" και με!

" όχι άλλη πανσέληνο "

δε δίνω δυάρα για την πανσέληνο
δε δίνω δυάρα για λόγια που με γέλασαν
και μου`ταξαν τον ουρανό με τ`άστρα
γιατί δεν μου`παν πως τον προσφέρουν σκέτο
μήτε ασπρόμαυρο, μήτε εικονογραφημένο

μόνο όταν καταλαγιάσει ο φραμπαλάς
και οι ερωτικές βαρκάδες
μονάχα τότε ψάχνω στ`ουρανού την αυστηρότητα
εκείνο το φεγγάρι, το άλλο, σε σχήμα δρεπανιού
που μου ορκίζεται κάθε φορά πως θα σε καρφώσει

να σε καρφώσει ορκίζεται

γι αυτό εμπιστεύομαι το φεγγαροδρέπανο
γιατί θερίζει απάτες, κόβει φάλτσες υποσχέσεις
έχει σχήμα ξεκάθαρο
παίζει με την λογική της απόφασης
κι όχι με του κύκλου την ψεύτικη πληρότητα

αυτό θα ερωτευτώ..

"ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ ΚΑΙ Η ΙΕΡΗ ΣΦΑΙΡΑ" της Άννας Τσεκούρα

 

Διαβάζω τις αφιερώσεις σου και κλαιω.
Κάθε γλυκός σου λόγος και μια μαχαιριά.

Σε μένα;
Για μένα;
Το αξίζω αυτο;

Πως; όταν διαρκώς σε έναν πόλεμο βρίσκομαι,
για να φυλάω της ψυχής τα δώματα, που οι γύρω μου δεν καταλαβαίνουν;

Διαβάζω τις λέξεις σου.
Αναγνωριζω την βουτιά σου στον σπαραγμό.
Βουτάω και εγώ μαζί σου.

Σπαράζω και εγώ...
για άλλους λόγους εγώ...

Εσυ καταλαβαίνεις, για αυτό με σπαράζεις.
Εσύ το νιώθεις, πως στην ουσία ότι φυλάω στης καρδιάς τα άδοτα,
εμένα προστατεύουν... εμένα απο την τρέλα!

Πονάω...
Γδέρνομαι...
Κάθε σου λυγμός και μια ακόμη πληγή.

Γιατι Θεέ μου να με νιώθει καποιος που δεν του είμαι τίποτε;
Γιατι να νιώθω τόσο καποιον που δεν θα φορέσω ποτέ;

Κάθε σου αφιέρωση και μια σφαίρα κατάστηθα.
Αξίζω εγώ μια τέτοια ιερή σφαίρα;

Για αυτο σου λεω...
Θα είμαι εκει...

Θα ειμαι εκει για σενα..
Θα κλαψω για σένα όσο δεν έκλαψα ποτε..
Θα είμαι εδώ για σένα...
Θα στέκομαι σιωπηλή και αυτο ξέρεις ποσο δυσκολο μου ειναι,
όταν έχω τόσα να πω για το πως νιώθω..
Θα είμαι στα πέρατα για σένα...
Θα φορέσω την νύχτα και την αγρύπνια εσώρουχο
που θα κοιτάς μονάχα εσύ...
Θα είμαι παντου και θα ζητώ το τίποτε...
Μονάχα να με κοιτάζεις με εκεινο το βλέμμα
που έχει μέσα του, την ακίνητη θάλασσα και το δάκρυ του φεγγαριου,
που απέμεινε μονο...
Θα είμαι για σένα το νέκταρ και η αμβροσια,
το παλάτι που θα κατοικείς,
το στρώμα που θα γέρνεις να ξεκουραστείς...
Επειδη σε ενιωσα δικο μου μια φορά...
Επειδη με έκανες δική σου για πάντα...
Επειδη κλειστήκαμε σε εκεινο το πάντα που δεν εχει ονομα, ούτε χώρα,
μα έχει κόκκινα ίχνη απο χέρια που πλέχτηκαν σε στιγμές πόνου...

Σε αγαπω χωρις ετικέτες...
και σε βρίσκω παντα στις ανατολές και στο καπνό που καίγεται αργά,
σε κανόνια που κέρδισαν Ελευθερία...
Την Ελευθερία να σε αγαπω και να είμαι εκει για σενα...

Την Ελευθερία να με χαράζεις με κάθε σου λέξη...
Κάθε σου αφιέρωση με τσακίζει.
Κανένας δικός μου ποτε, ποτέ, δεν κατάλαβε τι φωλιάζει στην ψυχή μου...
Ποτέ!

[ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ ΚΑΙ Η ΙΕΡΗ ΣΦΑΙΡΑ]
Άννα Τσεκούρα......

(και με την αδεια της...το αφιερώνω σε αυτόν που ειναι αιτία γέννησης ενός τέτοιου γραπτού που χαράζει με ευθύτητα και σαφήνεια καθε συναίσθημα που βιώνει ενας ανθρωπος που αγαπησε απολυτα μια ύπαρξη)

"πουτάνες ώρες" by Lilith

Πουτάνες οι ώρες.......χυδαίες οι στιγμές που εμφανίζεσαι ολόδροσος, ατίθασος, αγέρωχος, άφθαρτος κατακτητής της ματιάς  και του νου μου...

η πρόστυχη φαντασία μου σε γεννά....εκείνη που τη σπορά σου δέχθηκε καλοκαίρια πρίν...που διψασμένη με κατέκτησες ....

σπορά μπάσταρδη χωρίς γεννήτορα...χωρίς προστάτη...εκτεθειμένη...

και γω γυναίκα ΣΟΥ, παραδόθηκα, μόνη..σκαρί πολιορκημένο...με σκισμένα πανιά...με τιμόνι σπασμένο...ατίθασο,...με πυξίδα...ΕΣΕ...να....κοίτα με εμπρός σου έφθασα, σαν σε καρνάγιο ερειπωμένο ...λιμάνι αφώτιστο χωρίς τη συντροφιά του φάρου σου.....

πουτάνες ώρες που τελειωμό δεν έχουν..και στοίχειωμα ανελέητο ολου μου του "είναι"......που ορδές απο νότες σκάλιζεις στο κορμί μου απο μελωδίες αγαπημένες..που τις χορδές μου μια μια κουρδίζεις γιατι φαλτσαρω μακρια σου...

χυδαίες στιγμές που φθάνεις καταϊδρωμένος απο τις ώρες που στο κορμί μου σε ξεδίψαγα....εκείνες που δεν θα σβήσουν ποτε......όσα τείχη και να υψωθούν ...όσα "Σ'αγαπω" και να θυσιαστούν....

πουτάνες ώρες αναθεματίζω, προσευχες καταραμένες ξεβράζω....να ναι καθε φορά οι τελευταίες...

Lilith

Ενα απο ΜΕΓΑΛΑ αιώνια, αναπάντητα ερωτήματα #1 .. by Lilith

Τριγυρνώντας πάλι με τη μαγική μου σκούπα στο διαδίκτυο....έπεσα πάνω σε ενα αρθρο που αποτελεί ενα απο τα ΜΕΓΑΛΑ, αναπάντητα ερωτήματα...όπως  τι χρώμα και τι ντεσέν είχε το παρδαλό κατσίκι, πόσα απίδια βάζει ο σάκος, πόσοι παλαμοκροτάνε όταν 3 λαλούν και δυο χορεύουν, τι ειναι αυτό που το λένε αγάπη, που να' ναι τέτοια ωρα η αγάπη μου, υπάρχουν χρυσόψαρα εδω...και αλλα πολλά που είπα να τα ψάξουμε παρέα...

ιδού λοιπόν: "Υπάρχει αληθινή φιλία ανάμεσα σε εναν ανδρα και μια γυναίκα".....μη..μη..ΜΗ βιαστείτε να πείτε "ΝΑΙ" η "ΟΧΙ"....! βρήκα αρθρο  ενδιαφέρον και σας το παραθέτω..

εμένα πάντως μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο νεος ορισμός "Friends with benefits".......

"Friends with benefits", όρος πολύπλοκος αλλά και πολύ διαδεδομένος τελευταία. Ακούγεται παντού και πιθανόν να γίνει ο δημοφιλέστερος τύπος ερωτικής σχέσης στο μέλλον. Στο εξωτερικό υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια, εδώ όμως δεν έχουμε εξοικειωθεί ιδιαίτερα με τον όρο και δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά benefits αυτής της ιδιάζουσας σχέσης - αν υπάρχουν.

Μην μπερδεύεσαι με τους "fuck buddies", που είναι πλέον ντεμοντέ, δεν έχουν καμία ομοιότητα μεταξύ τους. Οι "fuck buddies" δεν είναι φίλοι! Ούτε εχθροί βέβαια... Γνωρίζουν ο ένας για τον άλλον τα απολύτως απαραίτητα (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση κατοικίας, ώρες και μέρες διαθεσιμότητας), έχουν καταχωρημένο κάπου πρόχειρα τον αριθμό του τηλεφώνου τους και βρίσκονται περιστασιακά μόνο για sex. Δεν υπάρχει συναίσθημα ούτε αποκλειστικότητα.

Στους "friends with benefits" το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του είδους σχέσης είναι η φιλία. Φίλοι αγαπημένοι δηλαδή, που αν τύχει, θα κάνουν και sex. Η αποκλειστικότητα στο κρεβάτι όμως και πάλι απορρίπτεται αυστηρά, όπως και στους "fuck buddies". Είναι φίλοι πολλών ετών, από το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, όμως δεν υπήρξε εξαρχής και ίσως για μεγάλο χρονικό διάστημα ερωτική διάθεση ανάμεσα τους. Δημιούργησαν κοινές παρέες, διασκέδαζαν τα βράδια μαζί, μοιράζονταν μυστικά, συμβούλευαν ο ένας τον άλλον για τους δεσμούς τους, γελούσαν με τις ερωτικές τους περιπέτειες και κάπως έτσι έγιναν κολλητοί.

Ώσπου ξάφνου, μετά από κάποια χρονική περίοδο, ο ένας από τους δύο αισθάνεται μια απρόσμενη (για ποικίλους λόγους και ταυτόχρονα πολύ φυσική) σεξουαλική έλξη για τον άλλον. Τότε οι επιλογές είναι περιορισμένες... είτε ο ένας εξαφανίζεται και τελειώνει την φιλία αποφεύγοντας ακόμη και οπτική επαφή χωρίς εξηγήσεις - μα και χωρίς να γλιτώσει τις παρεξηγήσεις -, είτε τον πνίγουν καθημερινά οι τύψεις και καταπιέζεται προσπαθώντας να το απωθήσει και να αντισταθεί. Τρελαίνεται ή τελικά ενδίδει στις ορμές του και κανείς δεν ξέρει... μπορεί να έχει ανταπόκριση, μπορεί όμως και να καταστρέψει μία υπέροχη φιλία μιας ζωής. Η απόφαση είναι δική του για το αν θα πάρει αυτό το ρίσκο. "Take it or leave it", οποιαδήποτε μέση λύση απλά καταλήγει σε αδιέξοδο.

Όσοι κατάφεραν να έχουν "friends with benefits" σχέση, υποστηρίζουν πως υπάρχει μόνο αγνό φιλικό συναίσθημα αγάπης, (σε καμία περίπτωση ερωτικό) συνδυασμένο κάποιες φορές από σαρκική απόλαυση, τίποτα παραπάνω. «Αισθάνομαι πολύ οικεία όταν κάνω sex με την καλύτερη μου φίλη» λέει ο Γιώργος 23 ετών, φοιτητής, «δεν έχω χρήμα χρόνο και υπομονή για γνωριμίες χωρίς ουσία».

Η Γιάννα και ο Σωτήρης είναι φίλοι από το σχολείο. Συνεχίζουν να συστήνονται ως κολλητοί και να περνούν χρόνο μαζί ψάχνοντας για το άλλο τους μισό όταν βγαίνουν έξω, κι αν δεν το βρουν και απογοητευτούν, επιστρέφουν σπίτι οι δυο τους, κάνουν sex για να το ξεπεράσουν, «κι αύριο βράδυ βλέπουμε» λέει η Γιάννα ενώ συμπληρώνει ο Σωτήρης: «Είναι το καλύτερο sex που έχω κάνει. Ταιριάζουμε απίστευτα με την φίλη μου».

Το αιώνιο ερώτημα «υπάρχει πραγματική φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα;» (θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς επιστημονικούς ερευνητές) παραμένει ακόμα αναπάντητο. 'Oσο οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται πιο περίπλοκες, εξελίσσονται και αλλάζουν μορφές, αυτή ερώτηση χρειάζεται επαναδιατύπωση και περαιτέρω διευκρίνηση. Ίσως δεν απαντηθεί ποτέ. Ίσως βέβαια η απάντηση να είναι πιο απλή: «όπως βολεύεται ο καθένας».

Λοιπόν....τι λέτε???

πηγή: http://www.athensvoice.gr/

I guess i loved you......

Λατρεύω γενικώς τους ανθρώπους που παθιάζονται, που οτι κάνουν το κάνουν με ερωτική μανία.....με ηδονική λύσσα....

Λατρεύω τη φωνή της...το πάθος της, την ένταση της ..την ερμηνεία της.....και τούτο το τραγούδι που το χα περάσει στα ψιλά γράμματα...το ξεσκόνισα λοιπόν, το σκάλισα, βρήκα κομματάκια μου κειθε μεσα του..και μια που θα ναι υποψηφιο να σας βάλει σε τροχιά μαζί μου απο Σεπτέμβρη ..το μοιράζομαι

Ladies and Gents..................... Lara Fabian

Now,
Tomorrow is all there is
No need to look behind the door
You won't be standing there no more
I had my chance
To dance another dance
I didn't even realize
That this was all Love
And no lies??
Then I lost you

Why
I guess I loved you
Oh, less, less than I should
Now all there is me and me
I turn around and all I see
The past where I have left our destiny

Now,
Tomorrow's a mystery
I cannot live, without a dream
Vanishing from reality
I wanna know
Would you come back to me?
Now that I finally realize
You are my home
You are my life
I need you

I guess I loved you
Oh, Less, less than I should
Now all there is me and me
I turn around and all I see
The past where I have left our destiny
Oh, oh, oh, I guess I loved you
Oh, less, oh less, less, less than I could
Another time
Another run
To mend both of our broken hearts
To tell you how much I can love you now
I, I guess, I guess I loved you

"Αν με ξεχάσεις" Pablo Neruda

Αν με ξεχάσεις – Pablo Neruda

Ένα
θέλω να ξέρεις.

Ξέρεις πώς είν’αυτό:
Αν κοιτάξω
το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
αν αγγίξω
πλάι στη φωτιά
την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,
όλα με φέρνουν σε σένα,

λες και ό,τι υπάρχει,
αρώματα, φως, μέταλλα,
είναι μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς τα νησιά σου που με περιμένουν.

Μα..
Αν λίγο λίγο πάψεις πια να μ’αγαπάς,
θα πάψω κι εγώ να σ’αγαπώ.. λίγο λίγο.

Κι αν ξαφνικά με ξεχάσεις,
μην ψάξεις να με βρεις
θα σ’έχω ήδη λησμονήσει.

Αν θεωρήσεις ότι κρατάει πολύ κι είναι τρελός
ο άνεμος από σημαίες
που περνάει απ’τη ζωή μου
κι αποφασίσεις
να με αφήσεις στην όχθη
της καρδιάς που έχω ρίζες,
σκέψου
πως εκείνη τη μέρα,
την ώρα εκείνη,
θα σηκώσω τα χέρια
και θα βγουν οι ρίζες μου
για να βρούνε άλλη γη.

Όμως
αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις προορισμένη για μένα
με γλυκύτητα αψεγάδιαστη..
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει..

Αχ αγάπη μου, δικιά μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται.
Μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί..
Η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
κι όσο θα ζεις, θα είναι μες στην αγκαλιά σου,
χωρίς απ’τη δική μου να φύγει.

"Μη με λησμόνει" ...by Lilith

Πόσο άδικο να χεις κρεμασμένα σε χείλη τρεμάμενα μυριάδες δαγκωμένα "Σ'αγαπω", χιλιάδες"Σε θέλω", αμέτρητα "Σε ποθώ"...και να μην υπάρχουν αυτιά ικανά να τα καλοδεχθούν..

Όρκους αιώνιας σκλαβιάς δώσαμε την ώρα που ξεμακραίναμε...

να μαστε πάντα σκλάβοι ενός αμάραντου "μη με λησμόνει".

Lilith

"Απο το ημερολόγιο μιας φίλης #5" by Lilith

Είναι απο κείνες τις ώρες που δεν ξέρεις να ονοματίσεις αυτό που νιώθεις...αυτό που βιώνεις...


Βρίσκομαι θαρρώ σε ενα σπίτι φιλόξενο. Θωρώ  ενα   τζάκι όπου ατίθασες πύρινες χορεύτριες ασελγούν πάνω σε ξύλα σφένδαμου μέσα στο καταχείμωνο,  προσπαθούν  να ζεστάνουν καθετι που σκιρτά μέσα στο χώρο.. καρδιές, σώματα, ψυχές...
Όμως εγω στέκομαι  αντίκρυ οσο αντέχω πιο μακριά παίζοντας με ενα κουτάκι .....σπίρτα
Εχω πιστέψει πια με πείσμα πως αυτά ορκίζονται την υπαρξη μου. Οι μικρές καυτρες στα κεφάλια τους πασχίζουν δευτερόλεπτα να φωτίσουν τη ματιά μου, εκείνη που χαμένη σε αναζητά σε κάθε  άκρη του κόσμου ολάκερου.
Μάχη άνιση...το κορμί μου κρυώνει, γεμίζει σπασμούς, πονά, η ψυχή μου τρέμει, σπαρταρά απο πόνο,  ελπίδα, απο πόθο...μα δεν τολμώ
Ασάλευτη μένω, ωχρή, παγωμένη απο φόβο μήπως πλησιάζοντας, στάχτες απο σένα και ΜΕΝΑ απομείνουν ξανά..

Άδικο ολο αυτό....να σου προσφέρουν πύρινη φωλιά και συ να νιώθεις πως ζεσταίνεσαι απο ενα κουτάκι σπίρτα...! Είναι κατάρα να χεις καεί ολοσχερώς απο αγάπη...

Ευχήσου για μένα ακριβέ μου...ΕΣΥ! πύρινη λαίλαπα που βάφτισες την υπαρξη μου, ΕΣΥ που με έχρισες μάρτυρα, άγγελο, δαιμονισμένη ερινύα που ποτίζει τις ώρες σου με βοτάνια της λησμονιάς, που τριγεί τους κάρπους κάθε ώρας αν αγάπη ακόμα υπάρχει εντός σου...ΕΣΥ....ίσως και χρεωστικο σου να ναι φλόγες αγάπης να καθαγιάσουν ξανά το κορμί και την ψυχή μου, ελεύθερη να αφεθώ σε αγκαλιά που θα ταχθεί να δίνει, σε χείλη που υπόσχονται φιλια στοργής γιατρευτικά να καθαιρέσουν οτι και οπου κατοικείς πάνω μου, μεσα μου ακόμα....! ΕΣΥ ευχήσου ΑΠΟΨΕ και ίσως πιάσει.....

Lilith

Δια χειρός Κωνσταντίνου Θεοδούση #4

Ξεκινώ να γράφω σκέψεις και συναισθήματα
να στολίσω το στεφάνι της αγάπης
Ψαλιδίζω τις άκρες των ονείρων
το βελούδο της μοναξιάς που ντύθηκα πετώ
και λέω πως σε μεσόγεια χώρα
ο ρημαγμένος μου κοιτώνας
το φως μαζεύει
Στον λόφο των χειλιών σου
την σημαία της ανάσας μου καρφώνω
και χθες και σήμερα,
και αύριο- ποιος ξέρει;
Κοιταζόμαστε στα μάτια
ένας φόβος με φιλάει γλυκά στο μέτωπο
κι ακούω το τραγούδι του
καθώς η νύχτα φεύγει
Πάω πιο πέρα και βασανίζομαι
ωσότου τα μάτια κλείσουν
ξυπνώ και δίπλα μου ο πόνος
γυμνός και χαϊδεμένος απ το χέρι σου
αποκοιμιέται ήσυχος…
Αυτό το σώμα έχει καταληφθεί
στο άγιο της γιορτής σου
στης πίκρας σου το άγονο…

Κι εσύ το μόνο που μπορείς

…να διαρκείς…

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

"Απο το Ημερολόγιο μιας φίλης #4" by Lilith

"Λένε πως κάποια πράγματα δεν τελειώνουν ποτε΄......ποτε......

Ξεμακραινοντας απο το κοινό μας μονοπάτι, γυρισα τις πλάτες μαχαιρωμένες...μαστιγωμένες απο ψευδη δικά σου...που τα χρωμάτιζα αλήθειες...

Κάθε λεπτό γεννούσε πόνους μεγαλύτερους απο κεινο που μολις τελειωνε..καθε στιγμή απέβαλε οξινες βροχιές στους χαρακωμένους ώμους μου...

Εμεινα μόνη, αβοηθητη, ακρωτηριασμένη..ξερίζωνα τουφες των μαλλιών μου, δάγκωνα τα χείλη που φιλούσες και τα μάτωνα....εσπαγα τους καθρέφτες που έβλεπα το είδωλο μου γιατι ήσουν εσυ....

Χρόνο ετσι...καιρό αταξίδευτο...χωρις ενα αεράκι να δροσίζει τις πονεμένες σάρκες μου...να μου γεννήσει ελπίδες..

Κατάφερα να σταθώ όρθια ξανα, εδιωξα κάθε σπόρο σου απο μέσα μου. Στέρεψα κάθε χυμό που γεννούσα για σένα. Ημουν ζωντανη..η ετσι πιστευα...μα ημουν καλα..η ετσι ενιωθα....

Καταραμένη μέρα, δρόμοι λάβας, στιγμή στέρφα σε ξανάφερε εμπρός μου. Γιατί? που δεν υπήρξα αρκετή την πρωτη φορά? που μάτωσα λίγο? ποιες σάρκες απόμειναν για να γίνουν ξόμπλια στο σκαρί σου? τι μου άφησες αξεπλήρωτο?

Η γη εντός μου σε ξαναδέχθηκε, γονιμη, να ρθεις να ακούμπησεις το πάντα σου...εκεινο το ελάχιστο...το μηδαμινό πάντα σου...

Μα φόβος σε άρπαξε πάλι...εγωισμός, ανεπάρκεια και κείνο το ελάχιστο σου επανάστατησε και θέλησε να κάνει έρωτα με τις αντοχές μου...

Ελα μια νύχτα ακόμα...μονο αυτό σου ζητώ...τιποτα παραπάνω...οχι να με αγκαλιάσεις..οχι να με κρατήσεις..ουτε για να μείνεις...! ελα μια νύχτα ακόμα να δείς μονάχα τι αφησες να απομείνει απο μένα.

ελα μια νύχτα να κάτσεις κοντα μου..οχι πλαι μου! δεν θα ησουν ποτε..δεν μπορείς! απέναντι μου κάθησε να καμαρώσεις χλευαστικά πόσο πολύ μπορεί να σε αγαπήσει ενας ανθρωπος...

Τι είναι αυτό τελικά που ποτέ δεν τελειώνει...και για ποιον???"

Lilith

Δια χειρός Κωνσταντίνου Θεοδούση #3

 

Δεν ήταν σίγουρη αν ήταν ο φόβος της αγάπης που έρχεται ή ο φόβος μιας αγάπης που θα χαθεί άδικα, αυτό που έσφιξε την καρδιά της...
Δεν είχε περιθώρια για άλλη απώλεια...ούτε αποθέματα ψυχής.
Απ την άλλη όμως...ήταν νέα κι όμορφη...ποθητή ακόμη, κι ας μην ήθελε να το παραδεχτεί.
Λες κι οι μνήμες θα παίρναν μορφή και σχήμα να γίνουν μικρά φονικά μαχαίρια να χωθούν βαθιά στην καρδιά της μην χτυπήσει ξανά για κανέναν...
Πώς ν΄αφεθεί να πάρει το ρίσκο του πόνου…
Ήξερε καλά πως ο έρωτας είναι η μόνη σύμβαση με τον χρόνο και τον θάνατο…τόξερε από πρώτο χέρι…
Πέθανε κι αναστήθηκε από έρωτα μα τώρα φοβόταν να ξαναζήσει…

Κωνσταντίνος Θεοδούσης......

"Μικρές αγγελίες" by Lilith

Χάθηκε κατάμεστος εσωτερικός χώρος, ευάερος με μεγάλα παράθυρα για να είναι η είσοδος και η εξοδος αναίμακτη. Ευήλιος (οχι πάντα..όμως τις γιορτάζει τις σκοτεινιές του), με άνετους χώρους και πολλά δωμάτια σε περίπτωση διάθεσης απομόνωσης..με λουτρά για τις ανάλογες καθάρσεις....με πυρακτωμένες αισθήσεις για αυτόνομη θέρμανση.

Χάθηκε χώρος που φιλοξένησε έρωτες, δυνάμεις, δαιμόνια, αερικά. Που ξαπόστασαν μέσα του εκλεκτοί βαφτισμένοι....άνακτες θεωρημένοι....γαλαζοαίματοι και θεριά...κατατρεγμένα κτήνη....αιμόφυρτα παιδιά...

Χάθηκε χώρος χωρίς έπιπλα καλυμένα με νεκροσέντονα, που στους τοίχους του είχε γραμμένα τραγούδια, που στους καθρέφτες του αντίκριζες γέρικα βρέφη και εφηβους γέροντες, που στα πατώματα του είχε απλωμένα τα γράμματα του ονοματος σου, μια αρμαθιά στίχους και μια οκτάβα όνειρα....

ο Ευρών......ας τον κρατήσει....για πάντα

Lilith

"Πεθυμιές" by Lilith

Στέρεψαν πια οι επιθυμίες μου.....

Ψάχνω να βρω τα "θέλω" μου.....και δεν μου απαντά κανένα....απόντα όλα..σιωπή..σκοτάδι? πάλι? ως πότε? γιατί? δεν φτάνει? δεν ξεπλήρωσα?

Αναζητώ ενα όνειρο με ημερομηνία και ώρα λήξης εντός της ημέρας. Άφαντο...
Πως να παραμείνει αλλωστε..αφου εγω όνειρα δεν τίκτω

σκαλίζω στις λάσπες απο τα χναρια του αντιο που αφησες φευγοντας...βουτω τα δαχτυλα και λερωνω με το χωμα σου το κορμί μου, πεθυμιά γεννάω...στερνή και μόνη...

Οχι να σε εχω....μια που δεν θα δινόσουν ποτέ....

Μήτε να καλύψω το κενό που μου άφησες....

Μόνο μια...να είσαι το μάτι το κυκλώπειο στης αποφράδας ώρας το αγκαλιασμα σαν σμίγω.... οταν γδέρνω με τα νυχια μου τις σάρκες μου και βάφω τα δωμάτια του σπιτιου μου με αίμα...οταν κάθε κύτταρο μου σπαράζει απο οδύνες χαμού...όταν κάνω σπονδή τις θύμησες ωστε η ληθη να ασελγήσει αχόρταγη παντου μου,  όταν σε ζητώ με δύναμη που η φωνή μου θα ακρωτηρίαζε τις άκρες του ορίζοντα....για να μη μας χωρούν πια.....

Να σαι εκει...σιμά μου...στα πόδια μου κουλουριασμένος σαν μωρο νιογέννητο...που καινούργια αναζητά ζωή...και γω η εκλεχτη για να τη μεταγγίσω....

εκείνη την ώρα...να είσαι κει ...μοναδική πεθυμια μου...

ΕΚΕΙ για  να νιώθεις κάθε φορά τι σημαίνει θάνατος......

Lilith