"Απο το ημερολόγιο ενος φίλου".....#1 by Lilith

 Ημέρα: ...Κάποια στη διάρκεια της απουσίας σου.

Ξύπνησα απο έντονη πρωινή στύση.... δεν ξέρω αν πέρασες απο τον ύπνο μου χθες βραδυ μα ξύπνησα με τα δάχτυλα μου να ψάχνουν τις μπούκλες των μαλλιών σου στο μαξιλάρι δίπλα μου...

Ανοιγω τα μάτια...κουρασμένος...μέρα αργίας σήμερα για μένα. Εντολή εργοδότη. Σκέφτομαι όσα εχω να κάνω...και όσα δεν μου απόμειναν πια.. Μου λείπεις. Κενό πλάκωσε το στηθος μου και μια βαριά μεταλλική γευση θλίψης γέμισε το στόμα ίσα με τη μυτη μου...αντίο στύση μου...

Είναι καιρός που φυγες..."κουράστηκα" μου πες "δεν αντέχω αλλο να μένω εδω και να παλευω μονάχη, για να σε πείθω κάθε λεπτό πως είναι να αγαπάς"....μα εγω απλά συνήθισα την απουσία σου. Με μέρες ίδιες η και κάπως διαφορετικές..με ενα η δυο περάσματα θηλυκών κομπάρσων και το έργο μου εγινε noir. Κορμιά νεαρά ενίοτε στεγνά..μυαλά αγονα...ψυχές στέρφες...και συ ή κατι που να μοιαζει σε σενα πουθενά. Λεπτά ηδονής που χωρίς συναισθημα και διάθεση να μοιαζουν ώρες, πέρασαν χωρις να αφησουν τιποτα αλλο απο κάποιο λεκέ στα σεντόνια...

Δεν εμενα ουτε καν εκει αποκαμωμένος οπως οταν εφευγες απο τις ώρες μας..να σε μυρίζω στα σκεπάσματα, να χω τη γευση σου ακομα στα χειλια μου τα πύρινα.

Μα τι κάθομαι και σκεφτομαι...με διατάζω να σηκωθώ και να σκεφτώ πως ολα πέρασαν πια. 

Ενα γρήγορο ντους να ξεβγάλω της νύχτας τις ασέλγειες, ενας πρόχειρος κακοφτιαγμένος καφες που προσπαθω να απολαυσω...και ενα απέραντο κενό θορυβούν στο σπίτι που αφησες.

Κάνω πως δεν ακουω και με βήματα βαρια...ετοιμάζομαι για τα απαραίτητα.... ! Κοιτώ το κινητό μου....καμία κλήση...! θέλω τόσο να σου στείλω μια καλημέρα...ήταν ομορφα που μιλήσαμε προχθές...! Αναθάρεψε το μέσα μου..! Λουλούδισε! 

"Θα τα πούμε" μου είπες...

"ναι θα μιλήσουμε" απάντησα.....

αρα...μπορω να σε παρω!...η οχι...? ενα μηνυμα, μια καλημέρα ομως...μπορω να σου στειλω...! 

τολμώ!

"Καλη σου μέρα...σε σκεφτομουν" (παρατόλμησα ...γαμωτο. Θα τ'ακουσω πάλι όπως κάθε φορά μετα το "τελος" σου, που σου αφηνα υπονοούμενα και ενοούμενα οτι σε θέλω...οτι μου λείπεις)

δεν περιμένω να απαντησεις...το χεις ξανακάνει....!...με μπριζώνεις ετσι! ασχημα!..και το ξέρεις!!!

συνεχίζω να ετοιμάζομαι...αρπάζω κλειδιά, κράνος..και πριν κλεισω την πόρτα πίσω μου ακουω τον ηχο μηνυματος στο κινήτο μου! χωρίς καθυστερηση κοιτάζω.."Καλημέρα...νωρίς νωρίς. Αυτο σημαινει πως με είδες στον υπνο σου..! Ασε μη μου πεις...και γω σε σκεφτομουν"

Σατανά...ξέρεις πως να με κάνεις να πετώ και πως να σέρνομαι...! μεχρι να ξαναπέσω με τα μουτρα στο χωμα, μαζι μου θα σε πάρω στα συννεφα...! δεν χάνω χρόνο αμα με κάνεις να πετώ θα σε παίρνω μαζί μου...!

Ανταλλαγή μηνυμάτων μέχρι την συνάντηση που ορίστηκε τελικά για απόψε...

Σε περιμένω...θα ρθεις και θα γεμίσει το σπίτι μου πάλι...! θα ρθείς και κεινο το εμετικό κενό θα κρυφτεί στις τρύπες του για λίγο....μέχρι να ξαναφυγεις ...! 

σε καρτερώ λοιπόν....

(συνεχίζεται).....

Lilith 

Όσο απόλυτα χαρίστηκες...τοσο απόλυτα σε ξόδεψαν....

κάποιες φορές απλά πρέπει να ξανακούσεις τραγούδια που χεις αφήσει κρυμμένα σε σεντούκια της ζωής, να μπεις πάλι μέσα τους, να σκαλίσεις τους στίχους στον φλοιό της ψυχής σου.....ετσι για να καταλάβεις και να θυμηθείς πόσο πολύ και απολυτα δόθηκες κάπου....και ας σε ξόδεψαν....

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το 'χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν' αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ' άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ατελείωτες βόλτες.....ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ανακαλύψεις...No5

Διαδικτιακή φίλη, προικισμένη, με γραφή που σταλάζει βάλσαμο  και αλήθειες ..που χαιδευει πληγές και πονεμένες θύμησες....κυρίες και κύριοι Γεωργία Κιτσούκη - Βασιλειαδου

 

Δεν ξέρω αν αγάπησε άλλος
όπως αγάπησα εγώ εσένα καλέ μου!
Έχει ένα απέραντο αυτή η αγάπη
που όλα τα μάτια του κόσμου
μαζί δεν ατενίζουν.
Δεν έχει διαστάσεις, δεν ορίζεται με αριθμούς.
Απύθμενο το κενό που φωνάζω
και η ηχώ μου αντηχεί σε όλο το είναι μου!
Αγάπη και έρωτας!
Μάγια δεμένα με βουλοκέρι!
Αργά πια...
τώρα που οι ρυτίδες χαράχτηκαν βαθιά
σαν δοκίμασα όλες τις άλλες αγάπες...
Κι ήταν σε σένα να δώσω ότι δεν στράγγισε
και ήταν άπειρο ,πως να το ήξερα.
Πονάει η αγάπη μου,ξεσκίζει στήθια
όχι που πόνο η αγάπη φέρνει,
μα να που ξέρω πως σαν πεθάνω
θα μείνει άκαρπη,δεν θα χει ζήσει,
δεν θα χει τρέξει σε ανθισμένα χωράφια,
δεν θα λουστεί σε νερά καθάρια,
δεν θα την παίξουμε σαν το παιδάκι
που μεγαλώνει και το φροντίζουμε
μην πάθει τίποτα και πάει ,χαθεί..
Δεν θα γελάσουμε μαζί ποτέ αθώα,
ξένοιαστα, αμέριμνα σαν δυο παιδιά...
Θα μείνει πάντοτε κρυμμένη μέσα
κρυφοκοιτώντας, να αναστενάζει,
να σπρώχνει χώρο να βολευτεί...
Πώς να χωρέσει, πώς να αντέξει
χωρίς να βγει να φανερωθεί.
Να διαλαλήσει, να ουρλιάξει θέλει
το Σ αγαπώ να απλωθεί
στα πέρατα της οικουμένης!
Τέτοια αγάπη δεν έχει υπάρξει
τόση αγάπη δεν έχεις δει!


...Γεωργία Κιτσούκη...

Αυτός ο Κάποιος....

το διάβασα και  όπως πολλά δικά της το λατρεψα και αυτό...

καλημέρα...

Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη...
να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς...
Κι αυτός ο κάποιος, να μην μπορεί να πάρει μορφή
μες το μυαλό σου...
Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξή σου.Να τη σκορπίσεις.
Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του...
Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι..
Να του στείλεις
ένα φιλί...
Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του...
για να τ' ακολουθήσεις...

...Αλκυόνη Παπαδάκη...

Δια χειρός Κωνσταντινουν Θεοδούση #2

Δια χειρός.... Κωνσταντίνου Θεοδούση

Γραφή έντονη, γεμάτη συναισθήματα,  χρώμα, πάθος, η γραφή του Κωνσταντίνου Θεοδούση.

Αγαπημένος μου λοιπόν...παραθέτω απόσταγμα του, ενα απο αυτα που με αγγιζει πιο πολύ. 

 Και μια που εχω την άδεια του θα υπάρξει και συνέχεια.

Άσε την ελπίδα να σπαράζει στα δικά μου μάτια...
Εσύ κάνε θόρυβο με την σιωπή σου
παίξε το βλέφαρο στην αρχή του τέλους...

Ζήσε την ταραχή της περιπέτειας
ενός μικρού θανάτου
την δόνηση της ηδονής
στην παρακμή
της σάρκας που δίνεται με αντίτιμο...

Με βήμα σταθερό η σκέψη μου
τώρα ακολουθεί τις υπόγειες επιλογές σου...

Θα γίνεις παραμύθι όταν φύγεις...
Δέντρο χτυπημένο στη ρίζα,
μια σαλεμένη αλληγορία
σε μόνιμη διάσταση με την αλήθεια...

Κι όταν ο ήλιος σου θα σβήνει
κι η φθορά σε καλημερίζει
μέσα απ τον καθρέφτη,
εγώ θα φωνάζω...

Σχίσου θάνατε…
Κι ένας αρκεί για να λιγοστέψει το παν...

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

"Εσυ τι λές "αγάπη" ?" ....by Lilith

Εσυ τι λές αγάπη ? ?

Σχετικό πράγμα ΤΙ ονομάζει κανείς "αγάπη"....
τη ράβει στα μέτρα του!
Της κονταίνει τα μπατζάκια,
της κόβει τα μανίκια για να μη του πέφτει μεγάλη και τον δυσκολεύει, 

μην τον μπερδεύει στην "περπατησιά" του!
της ξηλώνει τις ραφές για να μην τον στενευει...
της ράβει γυαλιστερά κουμπάκια για να λάμπει λες και απο μόνη της
... δεν αρκεί!
την βρομίζει....την πλένει..την ξεπλένει...
της ρίχνει χλώρια ..αρωματικά...
την απλώνει ...την σιδερώνει..

ύστερα την ξανατσαλακωνει...

την σκίζει ..την ξεσκίζει....της βάζει κρόσσια..γιρλάντες..ξέφτια ...και παλι απο την αρχη!!!!
και ολα αυτα, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ....

μόνο και μόνο για να "παρηγορήσει" τη γύμνια του,

να σκεπάσει τις χαραμάδες του,

να καλύψει τους δύσοσμους κρατήρες του "εγω" του...

Μονο και μονο να την κάνει κουστουμακι

 που θα χωραει και θα ταιριαζει μονο σε κεινον!
....ουτε καν σε εναν ακομα....!!!!

Lilith 

"Υπάρχει ενα Νησί στην καρδιά μου" ...Σταυρος Σταυροπουλος

 

 

Υπάρχει ένα νησί στην καρδιά μου

Κατά τα άλλα υπάρχω
Χάριν συντομίας
Με μαύρα ερείπια πλήκτρα
–Τα άσπρα τα πήραν για βότσαλα τα παιδιά
Και τα ρίξαν στη θάλασσα–
Προλαβαίνω ακόμα και αντιμιλάω
Σε μερικούς χαλασμένους σηματοδότες
Που επιμένουν στο κόκκινο
Γωνία Αιόλου και Σοφοκλέους

Έχω επιπλώσει το διαμέρισμά μου
Με ετοιμόρροπα ποιήματα
Διατηρώ ακόμα εκεί
Το μικρό τετράδιο
Που σημειώνω τις απουσίες σου

Σ’ ένα στενό κουτί
Στο συρτάρι του κομοδίνου μου
Έχω χωρέσει τους νυχτοφύλακες
Ταξιτζήδες και οδοντίατρους
Βιολογικούς καλλιεργητές που κερνάνε σουβλάκια
Και τις υπόλοιπες αμοντάριστες λεπτομέρειες
Για το μέλλον

Επιμένω ακόμα να ξεγελάω εγκαύματα

Βλέπεις
Οι εραστές κατά την εκταφή
Δεν αναγνωρίζονται απ’ τα δαχτυλίδια
Αλλά από τα καμένα βλέμματα.

Σταύρος Σταυρόπουλος
Από τη συλλογή Δυο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2009

Προς οπου κρινεται ΑΝΑΓΚΑΙΟ.........Lilith

Υπάρχουν άνθρωποι που ειναι πραγματικά αξιοθρήνητοι....και οχι γιατι τους τα φερε η ζωη ετσι...η το κακό το ριζικό τους..! Μα γιατί η ανεπάρκεια τους, η ανασφάλεια,ο υπέρμετρος (χωρις λόγο και αντικρισμα) εγωισμός, και πληθώρα ψυχολογικών διαταραχών, προβλήματων και αναπηριών που δεν εννοούν να δουν κατάματα, τους ποτίζει σκληρά ναρκωτικά κανοντας τους να βλέπουν στον καθρέφτη τους την "Ωραία" (μη χέσω) του παραμυθιου...(αυτο σιγουρα...μέσα σε ενα διαρκες παραμύθιασμα ζουν). Νομίζουν λοιπόν πως είναι οι "καλοί" της ιστορίας, οι "κατατρεγμένοι" της ζωής, η Άρια φυλή της πλάσης τους...!!! "κουκλάκια" μου (ουπς ανακατεύτηκα) ....εχω νεα για σας....: πλανάστε πλάνην ΟΙΚΤΡΑΝ όπως και η μαυρη υπαρξη σας. 

Όσο  θέλετε να νομίζετε πως ζείτε σε ρόζ συννεφάκια με θρόνους, γοβάκια και πράσινα αλογα σας τη χαριζουμε...! Οταν ομως προσπαθήσετε να βάλετε άλλους στοχους, αιτίες και υπευθυνους για τους "δρακους" και τις "μαγισσες" στο παραμύθι σας εκει...θα σας πουμε..."παρτε το αλλιως γιατι οχι μονο θα βρεις αλλα ο λεβιες θα καταλήξει σε σημείο που θα νιωσετε άβολα"!!! η αίτια στο κακό ΣΑΣ είσαστε εσεις ..και οχι οι αλλοι......!!!... η ταχα μου ανωτερότητα, η ντεμέκ ισορροπία και ολη ΔΗΘΕΝΙΑ και η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ που σας περιβάλλει σαν σαπουνόφουσκα ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΟΤΙΖΕΤΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ και τους υπολοιπους για να κάνετε τον εαυτούλη σας αγαπητό,  σας κάνει το λιγοτερο να είσαστε ΕΜΕΤΙΚΟΙ....

Ενα τελευταιο θα πω....λόγος και αιτία κατ' επιλόγη για να αισθανθεί κάποιος ΜΗΔΕΝΙΚΟ Η ΝΟΥΜΕΡΟ δεν εγινα ποτε εσκεμμένα...ΗΜΟΥΝ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΜΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ σε αντίθεση με σενα ΤΡΑΓΙΚΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ...(σαν "ονοματα δε λεμε, σπίτια δεν κλεινουμε" - κλεινουν μονα τους). Αν αρεσω σε καποιους..εχει καλώς...αν οχι ΣΟΔΑ....! αν εσυ χρυσουλάκι μου δεν μπορείς να αντεξεις την υπαρξη μου να πάς σε αλλο πλανήτη γιατι ουτε το κλουβί σου δεν σε κραταει πια απ'οτι φαινεται. Εγω θα είμαι εδω!!!! ...και αν το να ΖΩ ουσιαστικά,.. σε χαλαει....περαστικά σου....!

Πάντως... αν τετοιο νοικοκυριο που κανεις στα της ψυχής σου ..κάνεις και στο σπίτι σου... θα μπουκάρουν ρακοσυλλέκτες...

Οσο για το στόμα σου...αφου δεν μπορείς να κανεις τιποτα αλλο με αυτο...απο το να μηρυκάζεις κρατα το κλειστό !! ΜΗ μιλάς ...και ιδιως για ανθρωπους που αν μιλήσουν...το λευκο κουστουμακι που δενει πίσω...το Δαφνί και τα ψυχοφάρμακα  (που χεις ηδη πολυ καλη σχεση μια που κρυβεσαι πίσω απο αυτα) θα ειναι το Αλλου για Αλλου Φαν Παρκ για σενα....ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ...ΕΓΩ ΕΧΩ ΕΠΙΛΟΓΗ ΝΑ ΚΑΝΩ Η ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ, ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ ΕΧΩ...ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ..! ΝΑ ΑΠΟΚΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΙΖΩ....!!!

για αυτό.....ΣΤΟΜΑ ΕΡΜΗΤΙΚΆ ΚΛΕΙΣΤΟ κουκλίτσα μου ΠΙΑ....ΦΤΑΝΕΙ....!!!
ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΟΡΙΑ..ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ ΣΟΥ...

γιατι οπως λεει ο Μπαμπάς μου.."Καλυτερα να φοβουνται παρα να σε λυπουνται"

Αποστάγματα ....απο τον "Λόγο και αιτία για μια θύμηση" του Άγγελου Πετρουλάκη.....

απο τις μεγαλύτερες τιμές που χω βιώσει στη ζωή μου...!! στην εκδήλωση που θα γίνει προς τιμήν του στο μουσείο των Σπετσών είμαι καλεσμένη να διαβάσω αποστάγματα της ψυχής και του νου, του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ Αγγελου Πετρουλάκη......

εν μέσω ζωντανής μουσικής και παρουσιών παραθέτω σε αυτο που άγγιξε πιότερο....

"Καταφεύγω στο απομεσήμερο της σιωπής

και σε εναν ήλιο ακίνητο,

για να διευκολύνω

την απόδραση των χθεσινών ημερών,

που χλομιάζουν στα μονοπάτια του φόβου.

Ντύνω το σώμα της μνήμης

με περίτεχνες λέξεις,

μήπως και εξιλεώσω ανομήματα του έρωτα

και προσχεδιασμένες προδοσίες...

"Θα σε θυμάμαι" έλεγες  " και θα μιλώ για σενα κάθε που θα βρέχει"..

"Θα σε θυμάμαι" έλεγες, " και θα μιλώ για σένα κάθε που θα βλέπω το ποτάμι.."

 Ελεγες..

Πάσχιζα να διαβάσω τα μάτια σου, πάσχιζα να κρατήσω στα δάχτυλα μου κάτι απ'την ανάσα σου, στα χείλη μου, τις γευσεις σου.

Ήξερα πως θα χαθούμε...

Ήξερα πως ο καταλυτικός πόνος είναι η υπόθεση του ενός..

Ήξερα τη χώρα της αράγιστης μοναξιάς...

Δεν ήξερα όμως, πόσο γρήγορα μπορούσε να εισχωρήσει το σκοτάδι ανάμεσα μας.

Τώρα σε ξαναβρίσκω μόνο στα τραγούδια".........

Άγγελος Πετρουλάκης.... 

Απο τα ωραιότερα που χω διαβάσει στη ζωή μου...δια χειρός Ιωακείμ Παπαχρόνη

Είναι απο τα ωραιότερα, απο τα πιο συγκλονιστικά αποστάγματα ψυχής που χω διαβάσει ποτέ!!!
 
Κύριες και Κύριοι ...Ιωακείμ Παπαχρόνης.....

"Πόσα φεγγάρια είχαν ονειρευτεί τον ερχομό σου
προτού γινούν η θλίψη των αγαλμάτων……
πόσα τυφλά πρωινά ψάχναν το φως σου…
προτού σβήσουν στη σκόνη του χρόνου
Χαμένων βημάτων ψυχές σε ανεπίστρεπτους δρόμους
έγιναν άνεμος που στοιχειώνει τις ακατοίκητες μέρες,
τρυπώντας βαθιά τη γύμνια της σάρκας
τυλιγμένης τις σκόρπιες στάχτες των κέδρων

Άστρα σβησμένα τα όνειρα
που σ’ αναζητούσαν τις νύχτες
σε χρόνους άνυδρους
στην παγωνιά του κενού
στην αθέατη πλευρά της ζωής
πέρα από πετρωμένα, ανεκπλήρωτα δάση
Έψαχνα να σε βρω, άλλη μου όχθη
εκεί που ταξιδεύαν τα αποδημητικά μου όνειρα
εκεί που ξεδιψούν τα πεφταστέρια
ποτάμι μου
να βαπτιστώ στα νερά σου
να χυθούμε στην θάλασσα
λευκά πανιά της αβύσσου μου
κι ένα πέλαγος να πάρει το όνομα μας

Νύχτες ατέλειωτες
να με ονειρεύομαι…
ανάμεσα στον άνεμο και την πορεία
Με φουσκωμένα όλα του στήθους τα πανιά
Να σχίζω τα νερά στο πελαγίσιο σώμα σου
με την ορμή της πλώρης
Δελφίνια τα χέρια σου που παιχνιδίζουν
να μ΄ οδηγούν σ΄ένα ακρογιάλι στην άκρη του κόσμου
Να σε ονειρεύομαι
Να ΄ρχεσαι ακροπατώντας στις κυματοκορφές
να στάζεις φιλιά
στις ανοιχτές παλάμες των μύριων κοχυλιών μου
που τραγουδούν για σένα αέναους στροβιλισμούς
Να σμίξουν οι ήλιοι μας στα μάτια
Να βρουν οι θύελλες αναπαμό ..
Μας ονειρεύομαι ..
Εκεί ψηλά που σμίγει η απεραντοσύνη
με το μυστικό ιδίωμα των αγγέλων
οι γλώσσες της φωτιάς μου
ψηλαφούσαν τις πτυχές του ουρανού
να βρούνε το βλέμμα σου, να δούνε τη μορφή σου καθαρή
υφασμένη από ανάσες μυριάδων πουλιών
Να σε προσμένω.
Μια αχανής
ρευστή
ανέγγιχτη αγκαλιά…….
Γυρεύοντας το φως
Γύρευα εσένα
Κι ο ίσκιος μου να ματώνει
αποζητώντας σε σε όλα τα όνειρα

Μα πες μου Όνειρο ! Θα υπάρξεις για μένα τρυφερό
ή θα σκορπίσεις, άδειου ανέμου έρμαιο ;
οι λίγοι στίχοι που γράφονται απ την καταιγίδα
κι από τον ίλιγγο του θαλασσοδαρμού ;
Όση βροχή μαζέψω με τις στάλες της δροσιάς
που αφήνει το σκίρτημα τις νύχτες
πάνω στα φύλλα της καρδιάς;;

Ρώτα πως νιώθουν οι ρίζες του κομμένου κορμού μου
που σε ψάχνουν στα βάθη της δίψας...
Διάβασε στα νερά της λιωμένης καρδιάς του
την ηλικία του πόνου...
Για την πορεία άκου την κορυφογραμμή
που ασκητεύει στο άπειρο με πείνα ψυχής μοναχού...
Ακολουθώ τα ίχνη της λάμψης σου
στους ήλιους των παιδικών μου ζωγραφιών
στην πρώτη πινελιά ζωγράφου εκστατικού
και στην αγρύπνια των ματιών
το φως σου Όνειρο, ακολουθώ στο αχανές.
Να σε προσμένω Αγάπη μου
Είσαι το λιγοστό δίκοπο νερό , είσαι κι η δίψα που επέρχεται
Να σε προσμένω .
Να σκάβω τις νύχτες με τα νύχια
για ένα κομμάτι πέτρας που σου μοιάζει
Θεμέλιο για ένα στέρεο αύριο ..

Στη διάλεκτο του αίματος
κρύβω σαράντα παραμύθια για το νόημα σου,
μονάχα το φως σου για όλα τα όνειρα,
για όλα τα μελλούμενα ταξίδια.
Απόμεινα μάτια που μαίνονται
δάσος, φωτιά κι αγέρας ένα.
Δύο μικρές απλωμένες παλάμες
έρημοι αχανείς στην απουσία σου.
Σκάλισα τρύπες στα οστά μου
να 'χει ένα φλάουτο στα χείλη η ψυχή
να ακούγεται ο θρήνος του άπειρου
να συγκλονίσει το άδειο.

Ήμουν η θλίψη στο πρόσωπο τ’ ουρανού
μα η δίψα για το χώμα σου
με μοίραζε στις άπειρες σταγόνες της βροχής
Σε σκόρπιζα στους γαλαξίες
μα επέστρεφε η λάμψη σου σε σμήνη περιστεριών
Στο μάργαρο της, σάρκα
τύλιξε τις σπίθες φεγγαρόφωτο
ώσπου ολοκάθαρη πλάστηκες εσύ
το μαργαριταρένιο μου όνειρο

Κι ήρθες Αγάπη μου. Φέγγιζες αναδυόμενη στην κατακόκκινη στιγμή
Όλα ακινητούσανε σε μίσχους που ορθώθηκαν στο θαύμα
Στο έναστρο σώμα σου
τα άκρα οι αχτίδες του φεγγαριού σου από σάρκα
Σε ονόμασα ευγένεια της χλόης
καταρράκτη από φως
Στο χώμα μου, έκλεισα το πρώτο σου βλέμμα σπόρο
Το πρώτο σου φιλί βροχή
Κι απλώθηκες ,
μια λεμονιά αξερίζωτη ..
μια άνοιξη μέσα μου παντού ..
Ανυπεράσπιστος σου παραδόθηκα,
Πλημμύρισα,
ξεχείλισα απ’ τα μάτια
μια αστραπή από τα στήθια της αβύσσου
φωτίζοντας κοπάδια αισθημάτων που σαλεύανε

Ω! φλεγόμενό μου όνειρο
στη θάλασσα μου από φώσφορο
Σελήνη μου ,
μετάσταση φωτός στης σάρκας τα σκοτάδια μου
Βαθύ πηγάδι σβήνεις τη δίψα μου
σμίγεις χλωρή με τις μαρμαρυγές των τρυφερότερών μου ονείρων
Πνέεις μέσα μου και τα φυλλώματα των χεριών
σε αγγίζουνε με όλα τους τα ρίγη
Καθρεφτισμένος στις λάμψεις σου
γίνομαι η η θάλασσα πλάι σου
Κυματίζω, τυλίγω τα άκρα σου, κεντάω το κορμί σου με στρείδια στεναγμούς
μαργαριτάρια κοχύλια
που αχολογούν τις άγριες τρικυμίες του πόθου μου
Ολόκληρος , μια ατέρμονη γέννα
ένας σφυγμός, δελφίνι μεσοπέλαγα στο αίμα
Ανασκαμμένος απ’ τα χέρια σου
διεσταλμένος από τις ρίζες σου
ακούω τη ροή από ραγισμένα ποτάμια
Μήτρα βαθιά μου
όπου ανασταίνομαι από τον ουράνιο λώρο του λογισμού
διπλωμένος στην ύπαρξη σου
τυλιγμένος στο βυθό σου
πλάθω τα αγγεία μου να κυλήσει η ψυχή
τα μάτια μου απ’ όλα τα όνειρα ενός έρωτα
τη σάρκα μου από κόκκινες νύχτες
Και απ’ το δέρμα που είχα κλέψει στο πρώτο σου άγγιγμα
ράβω στα μάτια μου μόσχευμα
Γεννιέμαι ξανά. πρωτόπλαστος μέσα στα ρίγη του πόθου μου
Στην απεραντοσύνη της νύχτας
με την πίστη στο πάθος και το πάθος της πίστης σου
σκορπώ καρδιοχτύπια αγίασμα
να ευλογήσει τα όνειρα
που ευωδιάζουν λιβάδια, βυθό κι ουρανό.
Ανάβω λαμπάδα το σώμα μου
τάμα στην παναγία σου ύπαρξη
που θαυματουργεί
να πετάει το χώμα μου
να ανθίζουν τα πουλιά μου.

Και ξεπηδάει απ τα σπλάχνα μου κραυγή
Έλα και ξέσπασε ! των σωθικών μου σεισμέ
Ράγισε μου όλα τα βράχια
Να κυλήσει το χρυσάφι του πόθου μου.
Έλα και κάψε με
Φωτιά που γλύφει τη φωτιά μου
λάβα που σβήνει στο αίμα μου ..
Έλα
και χάρισέ μου του κορμιού μου τη μνήμη
Δες με.. .Δακρύζω γάλα αθήλαστο απ όλους τους πόρους
Αιμορραγούν τα ούλα μου πόθο
Έλα
Στις φλέβες να τρέξουν ροδοπέταλα.
Δες με ..
Στα χέρια μου φτεροκοπούνε περιστέρια
Διψούνε τον ουρανό σου….
Έλα..
Σάρκινε άνεμε μου
έλα και πάρε με...
χάραξε στο κορμί μου τη ροδοδάχτυλη αυγή σου
΄Ελα να φέρουμε τους ποντισμένους αμφορείς
ξέχειλους μέλι επιθυμίας στων χειλιών μας το φως.
Τις αστραπές πίσω στους ουρανούς.
Να κλείσουμε πια δικαιωμένα
τα βλέφαρα των αδικοπνιγμένων ναυαγών ονείρων ..
Έλα!
Είμαι τα χίλια ασβεστωμένα σκαλοπάτια
είσαι το εκκλησάκι στην κορφή.
Έλα, να πλέξω με τη κώμη σου σχοινιά
για τις καμπάνες που στέκουνε βουβές
με όλα τα ρίγη τους αβάπτιστα
στο χάος της αγάπης.
΄Ελα! ΄Εχω συλλέξει όλο το φως
από τα βλέφαρα των ονείρων.
Και παραμύθια για κάθε σου λάμψη.
Και λάμψεις χιλιάδες για κάθε σου άγγιγμα.
΄Ελα και τύφλωσε με.
Μονάχα να σε αισθάνομαι
άνεμο στα ριγητά των φύλλων μου.
Τύλιξε μου το φεγγάρι σου
να μείνω αναλλοίωτος.
Ξετύλιξε τη γύμνια σου, το ναυτικό μου χάρτη
να είμαι το ακρωτήρι σου
κι εσύ το πέλαγος τριγύρω
Σε καρτερούν χίλια μου χτυποκάρδια
σε μια κρατημένη ανάσα
Μυριάδες τα μάτια των ονείρων μου
φωταγωγούν τον ερχομό σου
Την ώρα που στολισμένη μονάχα το φεγγαρόφωτο σου
γέρνεις στους κήπους του πόθου
μέσα σε φλογισμένα ροδοπέταλα
Και οι σπασμοί μας λαξεύουν στο κορμί μου
το σχήμα του δικού σου
Ψυχή μου χάρισες να υπάρχω
Εγώ είμαι εσύ
Εντός μου ανασαίνεις
Ήσουν το κάλεσμα του ρόχθου σε αγέννητα νησιά.
Με γέμισες κοιλάδες αχανείς . Τρεχούμενα νερά.
Πηγές που αναβλύζουν γάλα. Και καταρράκτες λάμψης.
Και δέντρα από φλόγες. Λίμνες με φως….
Με τα ζαρκάδια σου ν ακροπατούν στα χαμομήλια των ματιών…
Δες πώς χλόισε το στήθος!
Είμαι ο αυλός, είσαι οι άπειρες πνοές
Είμαι οι χορδές , είσαι τ΄αόρατα χέρια
στη μυστική μελωδία νιογέννητων άστρων
Μετράω το φως με το τρέμισμα των φτερούγων
Από τον πιο μικρό στεναγμό των μπουμπουκιών
Ίσαμε την ακούραστη επιμονή της ρίζας
Βαθαίνω στο χώμα πλεγμένος μαζί σου
Ρουφάω αχόρταγα τους χυμούς σου
Και μεγαλώνω στους βλαστούς
Εσύ δροσιά ανέμου στις κορφάδες
κι εγώ όλες οι άνοιξες που θα ρθουν
Υψώνομαι απροσμέτρητος
Κορφογραμμές που πανε και πανε……
Συνδιαλέγομαι το αχανές με τη λαλιά του απέραντου
Οι μέρες μου εσύ , οι νύχτες μου εσύ
το στερέωμά μου εσύ , τα είκοσι φεγγάρια του πόθου μου εσύ
Χαράζουν τα μάτια σου κι ανατέλλει η ανέλπιστη πίστη…
Ω! θρησκεία των σπλάχνων μου!
Εκεί που σώθηκε η αλήθεια μου
κτίζω το σώμα μου εκκλησιά
Ασπροβαμμένη με τις λάμψεις της πιο βαθιάς ροής
Αγγελοι τα λόγια σου, με αγιογραφούν
εικόνες που δακρύζουν θαύματα,
σεπτές μορφές ονείρων
με τάματα σιωπές ασημωμένες
Το στήθος μου τέσσερεις κίονες που ορθώνονται
ίσαμε το θόλο όπου χάραξα τη μορφή σου ανεξάλειπτη
Ιερουργείς
Εκκλησιάζομαι…
Σε δέομαι γονυκλινής
γίνομαι ολάκερος μια προσευχή
που αγγίζει το θεό της….

Εσύ η Αγάπη μου...
Κοιλάδα στο σώμα μου βαθιά
πλασμένη από ένα δικό σου κομμάτι Απρίλη.
Βροχή πυρωμένη
από σμιξίματα ουρανού και αβύσσου
που ξεσπάει από ύψη
και τη γεμίζει ριγητά
τρεχούμενα νερά για διψασμένα κοπάδια ελάφια μάτια.
Εσύ η Αγάπη μου, η σιγαλιά της νύχτας
το υψίφωνο τρυγόνι που εισάγει το ορατόριο
η παιδική χορωδία του στήθους
που ξεσπά σε αλληλούια
το θαύμα σου να υμνήσει.
Σε αγαπάω
γιατί στα μάτια σου βρήκα τα πεφταστέρια
ζωντανά ακόμα να ανασαίνουν.
Σε αγαπάω
γιατί για σένα επέστρεψαν τα χελιδόνια
και χτίσανε ονειροφωλιές βαθιά μες στην καρδιά μου.
Γιατί είσαι μια κιονοστοιχία ανάμεσα στους σταυρούς.
Γιατί είσαι η αστροφεγγιά
στα καθημερινά μου άδεια ομοιώματα.
Σε αγαπάω
γιατί μια ολόκληρη έρημος
γίνεται ένα τρεμάμενο πουλί μες στις παλάμες σου.
Γιατί γεννάς τρακόσιες καρδιές στο ένα μου σώμα.
Σε αγαπάω .
Και γίνομαι άνοιξη ανάμεσα στις αμυγδαλιές σου..

Και άλλο – θυμήσου - δε ζητώ, παρά μόνο..
Να κρατάω το χέρι σου
το κοχύλι στην άκρη του κόσμου μου ..
Ν΄ανασαίνει η ψυχή
στον αχό του πελάγους σου
θάλασσά μου ..
Μόνο
Να σφίγγεις το χέρι μου
Να πάψει το μάτωμα
της καρδιάς που κρατάω για σένα..
καρδιά μου ..
Μόνο..
Να με κρατάς σφιχτά
Να σωθώ ..
Να βαθαίνει η γραμμή
της ζωής που μου δίνεις
ζωή μου..

Εμείς το τελευταίο δρομολόγιο για παράδεισο
Μαζί . Να φυγαδεύσουμε τα εναπομείναντα πουλιά….
Να αλλάξουμε το πεπρωμένο.
Κι ο ρυθμός της αγάπης μας να σμιλέψει το χρόνο
ν΄ αναδυθεί αιώνιο γλυπτό το αγκάλιασμα
Μορφή μοναδική .
Απόκριση . Ζωής στη ζωή .
Κι απάντηση . Ζωής στο θάνατο
  

Σε αγαπάω .
Κι είναι γραφτό Στα σπλάχνα μου.
Να σ’ αγαπάω ίσαμε
δεν θα είμαι παρά
πνοή
για να προφέρω το όνομα σου…
Το όνομα σου…
Η δική μου
Κατάδικη μου προσευχή
Στην απεραντοσύνη σου
………………………..
Κι αν κάποτε χαθώ ..χαθείς
Θυμήσου .
Στον άλλο μας ουρανό
θα πνεύσω να σε βρω….
Θυμήσου .. Να με γνωρίσεις,
να καταλάβεις ότι είμαι εγώ
εκείνη η κόκκινη ψυχή
με τη γαλάζια φλόγα
στο ανεξίτηλο εντύπωμα
που μου έχει αφήσει η μορφή σου
Θυμήσου ..
Θα πνεύσω να σε βρω
Για να σε σφιχταγκαλιάσω
Για μια στιγμή και πάλι.."

"Πως ....." ...Lilith

Πως αραιώνεται το αίμα κάποιου που αγάπησε πολύ?

Πως αχρηστεύεται?..

Πως νοτίζει τους μανδύες της ψυχής?

Πως μετουσιώνεται η θεία μετάληψη του κορμιού σου, σε φαρμάκι ?

Πως κόβεται στη μέση μια ανάσα από δυο στόματα?

Πως σπάζουν τα φιλιά?

Πως γίνονται σκόνη οι ματιές που αντάμωναν το άπειρο?

Πως λύνονται τα χέρια που έπλεκαν στεφάνια από πύρινα λόγια όταν σώματα, μυαλά, στόματα γινοντουσαν ενα?

Πως αποκολλούνται τα κορμιά που τα σμίξε Θεός δαιμονισμένος?

Πως (ξε)σχίστηκε η ψύχη μου από τη δική σου?

Πως το μυαλό μου ήταν δικό σου και το μυαλό σου σκήπτρο μου?

Πως έγινε να μην με ξέρεις ?

Πως γίνεται να μην σε αναγνωρίζω?

Πως έγινε και πέρασες της λήθης το κατώφλι αφήνοντας με κουφάρι κατασπαραγμένο?

Πως γίνεται να νιώθω πως μου ανήκεις  και συνάμα να με σκοτώνει η απουσία σου?

Πως κατάφερες να μη θέλω πια να σ’αγαπώ??

Πως??

Με δυο σταλαματιές «αντίο»…μια γουλιά θάνατο και μια χούφτα «τίποτα»…

Lilith