--Εράσμια των Αντιθέτων Μάχη--
Ο επισκέπτης του Θόλου σε πλήρη ακινησία αποφάσισε πως ήλθε η ώρα να επιστρέψει και για πρώτη φορά δεν τρεμόπαιξαν τα βλέφαρα.
"Ακόμα και το χέρι ν' απλώσω αδυνατώ να σ' ακουμπήσω, πόσο πλάι σου να σταθώ..."
"..."
Εκείνη τον είδε να φεύγει, ν' απομακρύνεται για χάρη της σιωπής. Ένα ψυχρό βλέμμα του 'ριξε μόνο συνεχίζοντας τον χορό και το παιχνίδι που έμαθε από μικρή στις σκοτεινές αίθουσες.
..όμως, οι σκιές στον τοίχο έδειχναν την κορυφή του κωνικού προσωπείου του να ακουμπάει το δικό της..
Δεν έφυγε ποτέ!
Όταν έγινε αντιληπτή η σκιά του και η στάση του χαμηλωμένου προσωπείου ως ένδειξη υποταγής, σταμάτησε τον περίπατο του χορού της και μ' ένα απότομο χαμήλωμα του κορμιού της έκανε μια περιστροφή με το δεξί πόδι να καταλήγει αιχμηρό και μεταλλικό, χώρισε και απέσπασε το πάνω μέρος των τειχών, ώστε το φως να εισέλθει και να χαθεί η σκιά...
.. με την επαναφορά της στάσης της, είδε τώρα την σκιά εντονότερη να διαγράφεται και ένιωσε ένα βλέμμα πάνω της, σταθερά χαμήλωσε πάλι στην αρχική ένδειξη υποταγής κι ακούσματα από το πέταγμα και το κελάιδισμα πουλιών, εισήλθε στον χώρο..
Η θέση του της έγινε αντιληπτή και με τακτικό βηματισμό τον πλησίασε σε απόσταση ενός προσώπου. Του χαμογέλασε κι έμεινε μια στιγμή να ταλαντεύεται στις σκέψεις της..
Τινάζοντας πίσω το κορμί της και δημιουργώντας γέφυρα με το σώμα της, εκείνος σήκωσε το ένα χέρι με την λεπίδα ως φυσική προέκταση και απέκρουσε το λάκτισμα της.. στην συνέχεια τις μακριές λεπίδες από τα δάκτυλά της τις σταμάτησε ακριβώς λίγο πριν τα κλειστά του μάτια. Κάτω απ' το προσωπείο εκείνο, της χαμογέλασε, ακούμπησε την λεπίδα στο σαγόνι της, απαλά, στην άκρη του.. πλησίασε λίγο περισσότερο, τα προσωπεία ήταν μια ανάσα το ένα από τ' άλλο. Αυτή πίεσε το σαγόνι της στην αιχμηρή λεπίδα κι εκείνος τράβηξε το χέρι απότομα μακριά της...
Ηττήθηκε, αλλά θα περιμένει..
Απομακρύνθηκε με τις κινήσεις των άστρων στον χορό της και παίζοντας με παιδικούς βώλους, μέχρι που απότομα γύρισε προς την σκιά του και σφίγγωντας τα χέρια με δύναμη, φωνάζοντας του είπε.. "Δεν μπορείς να μ' έχεις.. ποτέ δεν θα γίνω δική σου"..
Η δύναμη της φωνής της πλέον θρυμμάτισε ότι είχε απομείνει από τους τοίχους. Στον κόσμο παντού έγινε αισθητό ένα κενό ήχου που προμήνυε μεγάλες αλλαγές..
Έμεινε να κοιτάζει το κομμάτι του τοίχου που απέμεινε.. ακριβώς το σχήμα της σκιάς, που είχε αρχίσει τώρα να παίρνει μορφή.. ξεπρόβαλλε σταδιακά από το επίπεδο σημείο, απ' το στήθος της μορφής σαν το αίμα που απλώνεται σε ύφασμα που δένει πληγή, άρχισε η αλλαγή χρώματος της ενδυμασίας, φτάνοντας στο προσωπείο και ολοκληρώθηκε ακριβώς την στιγμή που η μορφή έκανε πλήρως την παρουσία της στο αισθητό.
Μέσα απ' τα ερμητικά κλειστά μάτια του ένα δάκρυ πότισε το λευκό υφασμάτινο προσωπείο του... κι ένα μειδίαμα έκανε την εμφάνιση του...
Εκείνη με τη σειρά της αντέδρασε γρήγορα πετώντας τις εννέα λεπίδες από τα δάκτυλά της, κράτησε μία για να δώσει το τέλος του..
Όταν προσπαθείς να μειώσεις κάτι στην έκτασή του ως πάθος εντός κατ' επανάληψη, κάθε αποτέλεσμα που καταλήγει να έχει το υποκείμενο, είναι η διαιώνιση του. Το μέγεθος του δεν αλλάζει.
Το στοιχείο του απείρου έμενε αναλοίωτο σε όσα ένιωθε γι' αυτήν. Πάλευε κάθε φορά να τα ελαττώσει, ενώ ήξερε πως είναι αδύνατον. Περισσότερο το έκανε για να μη τη χάσει απ' τη σκέψη του. Την ήθελε για πάντα στο βάθος του νού και της ψυχής. Ενώ λύπη θα 'πρεπε να του προκαλεί το γεγονός πως δεν θα την έχει ποτέ δική του, έβρισκε πάντα τους λόγους να της χαρίσει χαμόγελα, παρά την απόσταση των προσωπείων...
Ακόμα δεν είχε αποφασίσει αν θ' άφηνε τις λεπίδες να καρφωθούν πάνω του και για ποιόν λόγο να μη το κάνει..!
"Αφού έτσι το θες.." ήταν η σκέψη που της έστειλε κι αντήχησε στο μυαλό της.
Επιτρέποντας στις λεπίδες να συνεχίσουν την πορεία τους, μετέφερε τις απεικονίσεις τους πάνω σε μια παγωμένη λίμνη που την φώτιζε μια σειρά από αστέρια, όπως ακριβώς η αντανάκλαση της που απεικονιζόταν μέσα του για τον άψυχο κόσμο στο αισθητό και η αντίθεση που έδινε μία ελπίδα μόνο. Εκείνη.
Με ασύλληπτη ταχύτητα βρέθηκε μπροστά της και την έπιασε σφιχτά από την μέση σηκώνοντας την ψηλά. Ο αριθμός αστέρων του Ουρανού αυξήθηκε σε βαθμό που όλα γύρω απ' τα δύο σώματα πήραν το χρώμα της φλόγας.
Εκείνη, παρορμητική κι όμοια μ' αυτόν, αφαίρεσε το προσωπείο της και τράβηξε το δικό του πάνω. Τα δύο βλέμματα συναντήθηκαν για πρώτη φορά κι ενώθηκαν. Το δικό του, μαγνητισμένο, εγκλωβίστηκε στην άβυσσο του δικού της, μια θέρμη των περικύκλωσε και τον έκανε ένα μ' αυτήν. Το πάθος του πλησίαζε επικίνδυνα τον θάνατο του είναι του. Ότι ζητούσε απο 'κείνη...
"Στο τέλος θα σε νικήσω" του είπε ψιθυριστά.
"Το ξέρω.."
Δίχως την αναμονή της στιγμής, τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του, δεν περίμενε ανταπόκριση, πώς άλλως τε θα γινόταν αυτό, τον είχε πιάσει στο αδύνατο σημείο του. Αδυσώπητο χτύπημα η επαφή τους για εκείνον, είχε αρχίσει ήδη να αποδυναμώνεται, του απορροφούσε τη δύναμη της άρνησης για την αποδοχή του αισθητού κόσμου.
Οι πάγοι άρχισαν να θρυμματίζονται κι αντί να παραμείνουν στην επιφάνεια της λίμνης, ανυψώθηκαν από την ένωση των σωμάτων προς τον Ουράνιο Θόλο αντανακλώντας την μοναδικότητα της οντότητας των δύο. Την εμορφιά της καταστροφικής έλξης των, το πλήρωμα των πάντων σε ουσία και η δημιουργός αρχή σ'έμπνευση. Ένα δάκρυ κύλησε από εκείνην και από τη γεύση που έμεινε σε συνδιασμό με το δικό του, τα κοσμήματα του άυλου σύμπαντος, εκείνοι οι σκοτεινοί κοσμήτορες των αστρικών συστημάτων, έφτασαν σε οργασμό κάλλους ορίζοντας απ' την αρχή τις κινήσεις των ατόμων.
Τα σώματα βρίσκονται και περιστρέφονται μετέωρα. Ακολουθούν βηματισμούς έναστρου ουρανού, ελκτικών παντοδύναμων κανόνων. Σ' όλη την επιφάνεια της λίμνης πλέον, κατάσπαρτα δάκρυα άρχισαν να ριζώνουν και να παίρνουν τη μορφή ανθών, ευωδιάζουν με πόνο και θλίψη τις κραυγές του έρωτά τους.
Με την γνώση του παρελθόντος που εξηγείται απ' το παρόν, εκείνη επικαλέστηκε τις χοηφόρες που κουβαλούν τα κεντήματα ψεύδους όλων όσων αποδέχτηκαν την παραπλάνηση και πήραν μέρος, ενάντια στην περιήγηση Θείων μονοπατιών.
Τα κομμάτια πάγου που αιωρούνταν, αυτόματα άρχισαν ν' αναπτύσσουν βαρύτητα και να πέφτουν με δύναμη..
Μισός εαυτός πια, την κοίταξε λυπημένος. "Φίλα με..".
"..." Η σιωπή πλημμύρισε τα μάτια του αλλά πρόλαβε να δει και να νιώσει τον κίνδυνο από την απειλή. Ένα κομμάτι πάγου, κοπτερό λεπίδι των ονείρων, με προορισμό εκείνη, βρισκόταν μια ιδέα απ' το τέλος της και απλά ύμνησε το Παν για την επαναφορά τους στο σημείο, στον χρόνο, στον βωμό των ιδεών του, αλλά κι εκείνης που λάτρεψε σαν έννοια, Εκείνην που μυθοποίησε η ψυχή του με αγάπη και η εικόνα της έγινε δεκτή στους αστερισμούς.
Η αλλαγή κι η επιστροφή ήταν απότομη. Πίσω, εκεί που ξεκίνησαν όλα. Την είχε στην ασφάλεια της αγκάλης του αλλά οι λεπίδες της, κοιτούσαν τώρα τη πλάτη της. Πρόλαβε να της ψιθυρίσει κάτι στο αυτί και με μια κίνηση την πέταξε μακριά του δεχόμενος τις εννέα λεπίδες στο στήθος του, ένα τελευταίο χαμόγελο άφησε κλείνοντας τα μάτια και ξάπλωσε ηττημένος. Νικητής επιτέλους και κάτοχος του νοήματος.
Τον κοίταζε τρομαγμένη πλησιάζοντας τον και ξαφνικά το γέλιο της ακούστηκε στα πέρατα του γνωστού κόσμου. Οι κλειδωκράτωρες των αιθουσών, κόρες των αφρισμένων κυμάτων, σήκωσαν ψηλα το κεφάλι καθώς συγκρατούσαν τα δάκρυα τους.
Στο πρόσωπό της διαγράφεται ξεκάθαρη η χαρά της τώρα κι έσκυψε να τον κοιτάξει...
"Σε νίκησα" του είπε με σβησμένη φωνή και κρατώντας στα χέρια το τρόπαιο της, το προσωπείο εκείνου, σηκώθηκε να φύγει.. Μόλις είχε απομακρυνθεί μερικά βήματα και σταμάτησε, γύρισε το κορμί ελάχιστα δεξιά και το κεφάλι.. δακρύζοντας του ψιθύρισε,
"Κι εγώ.."
-Μικρός Παίς-
.jpg)
