Στο ακρογυάλι της Ουτοπίας........της Αλκυόνης Παπαδάκη...

Αυτό που θα'θελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.

Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο

την ξερίζωσα.Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...

Και τι ωφελεί...

Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω

πάνω του και να κλάψω.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για

όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν.

Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.

Για όλα...

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του

να μου πει ψιθυριστά:

"Μην κλαις".Μόνο αυτό.Τίποτ'άλλο.

Μην κλαις. Μόνο αυτό...

..Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη , να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.

Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.

Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.

Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.

Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.

Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις.

Μου λείπει η αγάπη μου,εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.

Μα σίγουρα, δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.

Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.

Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...

Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;

Τόσο πολλά;