Στο ακρογυάλι της Ουτοπίας........της Αλκυόνης Παπαδάκη...

Αυτό που θα'θελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.

Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο

την ξερίζωσα.Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...

Και τι ωφελεί...

Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω

πάνω του και να κλάψω.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για

όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν.

Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.

Για όλα...

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του

να μου πει ψιθυριστά:

"Μην κλαις".Μόνο αυτό.Τίποτ'άλλο.

Μην κλαις. Μόνο αυτό...

..Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη , να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.

Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.

Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.

Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.

Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.

Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις.

Μου λείπει η αγάπη μου,εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.

Μα σίγουρα, δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.

Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.

Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...

Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;

Τόσο πολλά;

εφ' "όλης" της ύλης....

Μετά απο χρόνια ήρθε πάλι εκείνη η εποχή που κάθε πρωι που ανοίγω τα μάτια μου πριν σαλέψω ελπίζω οι πόνοι με τους οποίους κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ να χουν εξαφανιστεί. 

Ή τουλάχιστον να μην είναι λόγχες στα πλευρά μου. 

Πόνοι απο απουσίες, απο κούραση, απο θανάτους, κυριολεκτικούς και μεταφορικούς, απο αδικίες, απο αισχρές συμπεριφορές, απο λόγια που δεν άξιζαν να ειπωθούν και δεν μπορεί να ξεστομίσει ενα στόμα και ενα μυαλό που θέλει να μιλήσει  για αξιοπρέπεια.

Κατάλαβα βέβαια πως για ορισμένους απο τους πόνους φταιω εγω. Εγώ επέτρεψα άδικες συμπεριφορές, Εγω τις ανέχτηκα για αυτό και συνεχίστηκαν. Τα δικά μου αυτιά κώφευαν σε προσβολές και ύβρεις και τα δικαιολογούσαν όλα ως "αγάπη". Γιατί έτσι ήθελαν να με πείσουν πως είναι η αγάπη. Άνθρωποι που είπαν "πρώτη φορά αγάπησα και πρώτη φορά ένιωσα έτσι" ξαφνικά κάνουν μαθήματα για αγάπη. 

Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται μέσα σε μια σχέση, προϋπάρχουν. Ανακαλύπτουν ταυτόχρονα ο ενας τον άλλον και τον μαθαίνουν. Συμβιβάζονται η οχι, προχωράνε μαζί οταν λένε πως υπάρχει αγάπη. Δεν κατηγορούν. Δεν μειώνουν με κάθε ευκαιρία αυτόν που αγαπάνε. Δεν τον προσβάλλουν. Ο καθένας ας βλέπει τον εαυτό του και ας γίνεται καλύτερος για εκείνον και τον σύντροφο του. Δεν γίνεσαι καλύτερος οταν μειώνεις τον άλλον, οταν τον προσβάλλεις. Εσύ χάνεις αξία..η μάλλον δείχνεις τη δική σου.

"ο κόσμος λεει"....για όλους. Για μένα, για σενα, για εμάς ...μονο για τον εαυτό του δε μιλά ο κόσμος γιατί αυτό είναι το σημείο το δύσκολο. Γιατί αν κοιτούσε ο καθένας τα χάλια του ίσως και να προσπαθούσε να τα διορθώσει. ΙΣΩΣ... ! Όμως δεν μπορούμε να λέμε και να χρησιμοποιούμε ως τεκμήριο τα λόγια του κόσμου και μετά να κάνουμε μαθήματα στο "ταίρι" μας πως δεν πρέπει ν αφήνουμε άλλους να μπαίνουν ανάμεσα μας. Είναι οξύμωρο, αντιφατικό και γελοίο. Η το ενα θα ισχύει ή το άλλο. 

"Είσαι....είσαι...είσαι...." !! "οι γύρω σου δεν σε ξέρουν. Υποκρίνεσαι παντού, Η ηθοποιία είναι στο αίμα σου...". Ενώ εσένα....σε ξέρουν;;; και που σε ξέρουν μήπως θες να ρωτήσεις τη γνώμη τους για σένα;;;

Ευτυχώς που έρχεται και ενας άνθρωπος σε "μαθαίνει" λίγους μήνες και σου κάνει το ψυχογράφημα σου. Μήπως να ασχοληθώ και γω με κάποιο ψυχογράφημα;;; 

Ξέρω όμως ποια είμαι, την αξία μου, τι μπορώ να δώσω και τι να νιώσω...γιατι μπορώ...!!! εγω το εχω ξανακάνει και θα το ξανακάνω. Όσο και να αδειάσω η να με αδειάσουν εγω θα γεμίζω. Σταγόνα σταγόνα ίσως...μα θα γεμίζω. ΜΠΟΡΩ!!!!!

Μέσεντζερ, Φειςμπουκ, αναρτήσεις.... "Ανεβάζεις αυτά που ανεβάζεις για να δείξεις οτι κατι είσαι...η το κάνεις για να σε λυπούνται...η το κάνεις για να δείξεις κάτι.." !! 

Σαφέστατα οταν θες υγιή σχέση μένεις μακριά απο το facebook. Και συ μένεις..ο άλλος;;;; (ουτε καν)

Όλοι φταίνε εκτός απο το "ταίρι" σου!!! Σε όλα τα θέματα. Και συ στην αρχή προσπαθείς να το καταλάβεις, ναι ναι...δεν φταίει αυτός, κατηγορείς τους άλλους μέχρι... που γίνεσαι και συ ενας απο αυτούς. 

Για όλα όμως αυτά, για τους πόνους τους αβάσταχτους αυτούς που βιώνω και ελπίζω να απαλλαχτώ δεν φταίει κανένας άλλος παρα μόνο εγώ. Η δική μου ανοχή και αντοχή, η δική μου διάθεση και ελπίδα να ζω με αυτόν που αγαπώ. Τα δικά μου μάτια που δεν βλέπουν τα σημάδια και τα δικά μου αυτιά που δεν ακούν. Οι δικές μου ανασφάλειες και ο φόβος να μην πονέσω με άλλη μια απώλεια. Γιατί το να μην βλέπεις αυτόν που αγαπάς, να μην ζεις μαζί του είναι ενας μικρός θάνατος. Είναι μια μεγάλη απώλεια. Οι δικές μου προσδοκίες λοιπόν φταίνε. Κανείς άλλος. 

Μια φίλη μου είπε "Μικρή μου, έτσι ειναι οι καρμικές σχέσεις κατά 99%. Δεν μπορούν ουτε μαζί, ούτε χώρια." ναι αλλά πρέπει να επιλέξουν όμως, και το χώρια είναι το καλύτερο σε βάθος χρόνου.

Όλα αυτά θα χαρακτηριστούν εμετικά..εχει ξαναγίνει. Μα εμένα εμετό μου προκαλούν άλλα και ενα απο αυτά είναι και η υποκρισία. 

Όλα θα περάσουν, είναι σίγουρο. Και οι πόνοι..και ο θυμός μου και η πίκρα. Αυτή που θα μείνει όμως για πάντα θα είναι η αδικία και τα φθηνά λόγια. 

Μαζί με αυτά θα μείνει και η αγάπη μου. 

Η αδικία όμως πάντα επιστρέφει και μας χαστουκίζει στα μούτρα ακόμα και μετά απο καιρό. Αρκεί βέβαια να καταλάβουμε το χαστούκι και να μη το περάσουμε για χάδι. 

Οι άδικες συμπεριφορές πάντα επιστρέφονται!!!!!!!

οι στιγμές που βρίσκεις τον εαυτό σου σε γραφές άλλων...!!!

"Η δική μου μοναξιά δεν έχει ανάγκη από υποκατάστατα για να γεμίσει.. " της Σοφίας Παπαηλιάδου

Πηγή www.loveletters.gr

αγαπιόμαστε ο καθένας μόνος του 

και μισούμε ο ενας τον άλλον παρέα!!!

και κάπως έτσι κυλάει ο καιρός.

ετσι για να ξέρετε...

Παγκόσμια ημέρα Οργασμού σήμερα.
Ετσι για να ξέρετε τις διαφορές και να ξεχωρίζετε τα πράγματα.

''Η αγάπη είναι επικίνδυνη, το σεξ δεν είναι επικίνδυνο

Οι άνθρωποι που φοβούνται την αγάπη δεν φοβούνται το σεξ. Η αγάπη είναι επικίνδυνη΄ το σεξ δεν είναι επικίνδυνο, μπορείς να το χειραγωγείς. Υπάρχουν τώρα πολλά εγχειρίδια πώς να το κάνεις αυτό. Μπορείς να το χειραγωγήσεις - το σεξ μπορεί να μετατραπεί σε μια τεχνική.

Η αγάπη δεν μπορεί ποτέ να γίνει μια τεχνική. Αν προσπαθήσεις στο σεξ να διατηρήσεις τον έλεγχο, τότε ακόμη και το σεξ δεν θα βοηθήσει να φτάσεις στο υπέρτατο στοιχείο. Θα πάει ως ένα σημείο και θα γυρίσεις πίσω, γιατί κάπου χρειάζεται κι εκείνο την πλήρη χαλάρωση.

"Γι΄αυτό ακριβώς γίνεται όλο και πιο δύσκολος ο οργασμός. Η εκσπερμάτωση δεν είναι οργασμός, δεν είναι οργασμικό πράγμα να γεννήσεις παιδιά.

Ο οργασμός αφορά τη συμμετοχή όλου του σώματος: του νου, του σώματος, της ψυχής, όλων αυτών μαζί. Πάλλεσαι, πάλλεται όλη σου η ύπαρξη, από τα δάχτυλα των ποδιών έως το κεφάλι.

Δεν έχεις πια τον έλεγχο΄ σε έχει κυριεύσει η Yπαρξη και δεν ξέρεις ποιος είσαι.

Είναι σαν ένα είδος τρέλας, είναι σαν ένα είδος ύπνου, είναι σαν το διαλογισμό..είναι σαν το θάνατο..."

Osho, Returning to the Source, Ομιλία #10

ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ ΛΟΙΠΟΝ....ΑΞΙΖΕΙ!!!

Δεν έχω θυμό μέσα μου!

Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!

Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!

Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.

Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.

Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.

Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.

Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.

Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.

Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.

Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.

Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.

Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.

Ή μήπως μπορώ ότι θέλω;

Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.

Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.

Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.

Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.

Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια

μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

William Shakespeare

Η αγάπη να ξέρεις.....δεν είναι αγριόχορτο να την κόψεις με δρεπάνι..

δεν είναι μούχλα να την πλύνεις με χλώρια και απολυμαντικά να "καθαρίσεις"..

Η αγάπη, μάτια ΜΟΥ, όσο κι αν πεισμώνεις .. να ξέρεις μέσα μας κατοικεί και θεριεύει όσο την αδικούμε, όσο της στερούμε τις βασικές της ανάγκες και προτεραιότητες...!!!

Φιλιά, χάδια, αγκαλιές, με "εγω κι εσυ" αν δεν την ταΐσεις, θα πέσεις και θα σε καταβροχθίσει,
ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ!!

 Θα σε ξυπνάει τα βράδια γιατί θα' ναι νηστική,
θα σε χλευάζει σε κάθε ξένη αγκαλιά που θα πας να την κοιμήσεις, 

να την κοροϊδέψεις .

Μην την στερείς την αγάπη, μάτια ΜΟΥ, μα πάνω απο όλα μην την στερείσαι, 

μην την αρνείσαι οταν σου την δώσουν.
Της είναι άδικο!

Με κοιτάς μες στα μάτια, μα ποτέ σου δεν είδες τα σβησμένα μου φώτα, τις χαμένες μου ελπίδες. 

Το μηδέν του Σαββάτου, της αυγής το γαμώτο, με κοιτάς και σωπαίνεις κι η σιωπή κάνει κρότο. 

Με κοιτάς λες και είμαι τρύπιο πάνω σου ρούχο, μου ζητάς να σκοτώσω την αγάπη που σου 'χω.

 Και φοβάμαι μη φύγεις, ο αέρας παγώνει 

κι η καυτή σου ανάσα το μυαλό μου θολώνει. 

Και φοβάμαι μη φύγεις, μα άλλο δρόμο δεν έχεις 

και σου γράφω στο τζάμι, σ' αγαπώ να προσέχεις. 

Με κοιτάς μες στα μάτια κι απορείς που δεν κλαίνε, η αγάπη δε φεύγει, είναι μέσα μας λένε.
Κάπου αλλού ταξιδεύεις κι όμως πλάι μου είσαι, μες στην τρέλλα του κόσμου μ' αγνοείς κι αγνοείσαι.
Με κοιτάς μες στα μάτια και η μέρα τελειώνει, σαν τον ήλιο που φεύγει με κοιτάς και νυχτώνει.

Και φοβάμαι μη φύγεις, ο αέρας παγώνει
κι η καυτή σου ανάσα το μυαλό μου θολώνει.
 Και φοβάμαι μη φύγεις, μα άλλο δρόμο δεν έχεις
και σου γράφω στο τζάμι, σ' αγαπώ να προσέχεις

.....και είναι κάτι άρθρα όμως, που βγαίνουν μπροστά σου την πιο κατάλληλη στιγμή!!!!

αναδημοσιεύω λοιπόν απο τα #Pillowfights !

"Ευτυχώς αποτύχαμε" της Νικολίνας Ανδριάννας Χριστοφόρου

"'Οταν θες"... Αλκυόνη Παπαδάκη

Δυο ψυχές ..αντικριστά

Καμιά φορά ο άνθρωπος που θέλησες περισσότερο δεν θα είναι αυτός 

που θα περπατάτε μαζί...

αλλά αντίκρυ.

Σε απέναντι όχθες, σε απέναντι κόσμους. 

Παράλληλους.

Καρμικός είναι ο έρωτας με τον οποίο δεν μπορείς να ζήσεις χώρια του

 αλλά ούτε και μαζί του!!

Αυτός αποφασίζει και συ απλά περιμένεις εναν χρόνο "γιατρό" να σε κανακέψει!

" Ίσως τα όχι μας..μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας! Ίσως..." 

Κ. Καβάφης

Είναι η αγάπη ...

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή 

κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο

 και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή

 απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο.

 Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο 

Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο

 πάνω απ' τη στάχτη

 Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει,

 σε ό,τι σου τρώει την ψυχή 

Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί 

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

 Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή 

Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί

 Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

 Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή

 Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο

 Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή 

Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο.

 Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο

 Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο

 πάνω απ' τη στάχτη.

 Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει,

 σε ό,τι σου τρώει την ψυχή

 Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι,

 ανοιχτοί.

 Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

 Ζήσε μαζί μου στον αέρα, 

στη φωτιά στη βροχή 

Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί 

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

 Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή

 Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί

 Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή 

Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή 

Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί

 Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

 Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή 

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή 

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή 

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

#Αύγουστος

Δεν ζητάω πολλά.

Μια πόρτα στη θάλασσα, 

εσένα ...

και εναν Αύγουστο όλον δικό μας

σαν να μας το χρωστάει η ζωή...

Μα ξέχασα η ανόητη.
Αφου δεν πιστεύω σε θαύματα.
Ισως  καμιά φορά η πίστη να έσωζε τελικά!