"Το σώμα" της Άννας Τσεκούρα....ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!! ΜΟΝΑΔΙΚΟ!!!

δεν εχω λόγια να περιγράψω αυτό που ένοιωσα όταν διάβασα τούτο το "Σώμα".....σαν κάποιος να διάβασε το "είναι" μου....η Άννα....

σε ευχαριστώ ...

ΤΟ ΣΩΜΑ

Την κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια.

Χαϊδεύει με τα ακροδάχτυλα του το περίγραμμα του σώματος ης.

Ενα σώμα απλο, καθημερινό, αδιάφορο σώμα.

Ενα σώμα που για κείνον ήταν η πηγή της ζωής του,

ο λόγος της ύπαρξης της νύχτας και της μέρας του.

Ο λόγος να εφευρίσκει δικαιολογίες για να το συναντά.

Αδιάφορα κοινό σώμα, με τίποτε το συγκλονιστικό εξωτερικά

μα με μια νοημοσύνη που υπερτερούσε μπροστά

στην τελειότητα ενός αγάλματος ακόμα.

Σώμα με νοημοσύνη, με δείκτη ευφυΐας, 

με αισθητήρες αλάνθαστους και πλημμυρισμένο

αρχέγονα ένστικτα. 

Σώμα που κάθε φορά που του ανοιγόταν, 

τον υποδέχονταν σαν βασιλιά,

σαν στρατηλάτη, σαν μονομάχο. 

Τον φιλοξενούσε με ζέστη, χαμόγελο, 

τρυφερότητα, δύναμη, πάθος, ζήλια, οργή. 

Τον κατακτούσε. 

Ο Βασιλιάς δεν ήταν Άρχοντας πια.. 

Γινόταν δούλος.

Ο στρατηλάτης δεν ήταν Στρατηγός, Καθοδηγητής, 

ήταν απλός στρατιώτης.

Ο μονομάχος, έχανε πάντα στο τέλος.

Το σώμα τον ανάσταινε.. 

Πότε στην υγρασία μιας σπηλιάς μαγικής γεμάτη πορφυρό φως,

πότε στην άβυσσο ενός απύθμενου πηγαδιού, 

που το νερό του ήταν Αθάνατο.

Σώμα που με την ατέλειά του δημιουργούσε 

την ασφάλεια στην διαρκή του απελπισία,

πως θα το έχανε εξαιτίας της δικής του τέλειας διάπλασης..

Ανόητες σκέψεις του σώματος.

Η δύναμη του ήταν τεράστια.

Μια δύναμη που δεν είχε περισσότερη ισχύ 

από ένα ειλικρινές χαμόγελο ή ένα ζεστό βλέμμα. 

Μια δύναμη που γέμιζε με άρωμα την άοσμη καθημερινότητα

ενός άλλου σώματος που είχε μάθει για χρόνια να επιβιώνει 

στην επιφάνεια..

Σώμα που με την οξυδέρκειά του, του δήλωνε την αδυναμία του 

και την ασχήμια με τέτοιο τρόπο, που το λάτρευε ευλαβικά 

κάθε μέρα και περισσότερο.

Το σώμα της.

Το αναπόφευκτα απαγορευμένο σώμα της.

Το ουράνιο τόξο στο δρόμο του μετά τη βροχή.

Την κοιτάζει πάντα.. ακόμη και όταν κοιμάται

την κοιτάζει και την αγγίζει με το υπέροχο βλέμμα των τυφλών…

το βλέμμα που μόνο αυτό γνωρίζει το τρόπο 

να βλέπει πίσω και κάτω απο το ορατό..

Την χαϊδεύει πάντα ... ακόμη και όταν εκείνη απουσιάζει 

απο τα όνειρα η τις ανάσες στο μαξιλάρι του.

Τον έμαθε να την έχει επειδή τον δίδαξε 

πως η νοημοσύνη των σωμάτων είναι που εκπέμπει την ομορφιά.

Το χρωματισμένο παράλογο, το υποτιμημένο σύνηθες, 

η ασαφής αφή της φωτιάς που κρύβει μέσα του.

η Άννα Τσεκούρα και Ο Σύλλογος Γυναικών Σπέτσων μας προσκαλούν το Σάββατο 18/8 στην Ντάπια Σπετσών, στο χώρο της Έκθεσης Βιβλίου όπου θα υπογράψει αντίτυπα των βιβλίων της. Θα υπαρχουν τα εξής βιβλία της:

- Και τα σκοτάδια μου γέμισαν με Φως (Μυθιστόρημα)

- Σαπαργμοί Θνητών (Συλλογή κειμένων)

- Το ποτάμι της Μοίρας (Μυθιστόρημα - μόλις κυκλοφόρησε!) 

θα είμαστε εκεί!!!!