"Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης" .....Λατρεμένη Μαλβίνα..!!!!!

ψάχνοντας, βρήκα εναν ακόμα "λόγο" να αγαπώ τη Μαλβίνα.....:

"Επιστρέφω σπίτι, με περιμένει έξω από την πόρτα.

Καθισμένη πάνω στη βαλίτσα της και περιμένει.

Τρεις μέρες πριν την αποχαιρέτησα.  Σχετικά εξημμένη, έφευγε με κάποιον για τα νησιά. Της το είχα επισημάνει. Όχι δεσμεύσεις πρόωρες. Μείνε για λίγο μόνη σου. Ασφαλίσου.

Και αν νιώσεις μοναξιά, τις νύχτες όποιον θέλεις.

Αλλά για λίγο. Χωρίς κουβέντες.

Δυο ώρες-μετά αρχίζει η λύπη.

Λίγο να σου πει ο μικρός πως είναι ορφανό, τέρμα. Αυτά είναι για δεσμούς. Δεν έχει άλλες δυο ώρες το μεθεπόμενο βράδυ. Εκτός κι αν έχεις κέφια για λυπημένες, τρυφερές αγκαλιές.

Νά την τώρα. Έξω από την πόρτα. Την κερνάω Σαπόρο και ασπιρίνες. Φτιάχνω κάτι να φάμε.

Μίλα μου, της λέω.

Τι συνέβη έξω από όσα ξέρω. Αγκαλιάζει τους ώμους της. Ποστάρει τη φωνή της. Ακόμα και μπροστά στην καλύτερή της φίλη προετοιμάζεται. Για έναν καθωσπρέπει μονόλογο.

Αδιόρθωτη.

Διακοπές,λέει.

Έσφιξα τα δόντια. Πήγα. Δίπλα μου, σώματα ωραία, αρχαίων ηρώων. Ανώφελο. Μόνο αυτός υπήρχε. Πρωί στην παραλία. Κανένα νόημα. Μόνο αυτός. Και να τον σκέφτομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα...

[...]Το λάγνο ψέμα του και η πιο σκληρή αλήθεια του.

Το ίδιο βράδυ. Τον αγαπώ. Δωμάτιο ξενοδοχείου. Έξω μια σκέτη ζωή. Χωρίς αυτόν,κανένα νόημα. Τόχου μπόχου το λένε στα Εβραϊκά. Κόσμος χαοτικός,ασυνάρτητος. Σκότη και άβυσσος. Κοντά δυο χρόνια. Μόνο αυτός. Λεπτός,κορδόνια λυμένα. Ώμοι σκυφτοί,πού και πού το θυμόταν,έστρωνε την πλάτη του. Μπαίνει με ένα φως απίστευτης πραότητας στο σπίτι μου. Φωταγωγεί. Τον ερωτεύομαι. Τον στέφω. Τον εξοργίζω. Τον θέλω. Δεν τον θέλω. Δεν τον μπορώ. Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Πληθύνων πληθύνω τας λύπας σου.[...]

Προσπάθεια για πρόβα ζωής μακριά του.

Μακριά του.

Φιλότιμη προσπάθεια.  Επί ματαίω προσπάθεια. Χωρίς αυτόν πρόβα βυθού, θα προσπαθήσω κι άλλο[...]

Στρίβω στη γωνία, ακούω.

Το πρώτο τραγούδι της αδέξιας κασέτας που του χάρισα."Σκύβεις λύνεις τα κορδόνια μ' ανοιχτό πουκάμισο και η αύρα σου με στέλνει μέχρι τον παράδεισο...".Συνωμοσία.[...].

Ακυρωμένη από ασάφεια και τον έψαχνα. Τι ήμουν γι' αυτόν. Γιατί μου άργησε τα χατίρια μου και τώρα έρχεται και μου λέει. Αφού του τα ζήτησα στην ώρα τους. Για να αποκλείσω το δρόμο. Όπως υποψιάστηκε Και άξεστα το είπε. Δεν του τα ζήτησα; Τι δεν πήγε; Ό,τι και σε όλη την ανθρωπότητα. Οι κώδικες Άλλους αυτός, άλλους εγώ.[...]

Παντού να το πω.

Φώναξέ τες όλες. Να μάθει όλος ο χορός τα λόγια.

Και πως το μεγαλειωδέστερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο.

Μου άργησε το χατήρι μου.

Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.

Κάποιος άλλος.

Που δεν θα τον αγαπώ.

Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια.

Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις.

Αυτό είναι όλο.[...]

Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη.

Τότε θ' ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα  Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω.[...]

Της έφερα δεύτερη μπίρα. Της έβαψα τα νύχια των ποδιών.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι, αγκάλιασε τους ώμους της.

Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, δεν έχει κανέναν."

Μαλβίνα Κάραλη.