Απο το ημερολόγιο ενός "φίλου"..Lilith

Μέρα η νύχτα ..

κάθε μέρα και κάθε νύχτα..

Παλεύω σου λεω! 

Παλεύω να κοιμηθώ και να ανοίξω τα μάτια μου. 

Παλεύω με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Κονταροχτυπιέμαι με τα "οχι", τα "μη", τα "πρέπει". Με ματώνουν τα "θέλω", όχι αυτά που θέλω να πείσω τον εαυτό μου για την ύπαρξη τους, μα τα άλλα, τα δικά μου. Αυτά που κατοικούν στα έγκατα της ψυχής μου. Με χλευάζουν τα "μπορώ".

Παλεύω σου λεω, να μην σκέφτομαι όπως αισθάνομαι μα να αισθάνομαι όπως σκέφτομαι.

Παλεύω να μην υπάρχεις ποτέ και πουθενά. Να μη ζείς στο μυαλό μου, να μην θρονιάζεσαι στην καρδιά μου, να μην βλέπεις μέσα μου. 

Παλεύω με την ίδια μου τη φύση, με την ίδια μου την στύση για σένα. Να μην σου ανήκει, να μην σου ανήκω.

Παλεύω σου λεω, και το πληρώνω ακριβά. Ρισκάρω, ξοδεύω, επεν"δυω" τον εαυτό μου σε απολαύσεις δίχως αντίκρισμα, δίχως πληρότητα..

Παλεύω διάολε, σου λεω. Στο φωνάζω δυνατά να με ακούσεις και να φύγεις. Να λυπηθείς τον αγώνα μου, και μένα που στέκω αγέρωχος μπροστά σου. Υψώνω τείχη, ασπίδες, ακόντια να φοβηθείς και να τρέξεις μακριά μου, μα μάταια.

Παλεύω σου λεω, για να αρνηθώ την παράδοση μου στα χέρια σου.

"Παλεύω κάθε λεπτό" μου είπες και γέλασε το μέσα σου την ώρα που κρέμαγε παράσημα ανδρείας στο πέτο σου!

Lilith

Ο έχων να τα κότσια ας μου διαψεύσει την διαίσθηση..

"Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή", 

είπε ο τεράστιος Νίτσε και σώπασαν όλοι οι αμφιταλαντευόμενοι του κόσμου τούτου.

Τι μας κάνει  αλήθεια να  γνωρίζουμε πότε πρέπει να αποχωρήσουμε;;
Η συμπεριφορά μας, τα συναισθήματα μας, η συμπεριφορά και τα συναισθήματα του άλλου, το τέλμα, η φοβία της φθοράς, η μήπως η διαίσθηση;;;
η μπορεί και όλα αυτά μαζί!

Δεν ξέρω αν είμαι εκπρόσωπος της τέχνης της αποχώρησης την κατάλληλη στιγμή, μα σίγουρα είμαι απο αυτούς που το "τραβούν απο τα μαλλιά" το θεματάκι πριν αποχωρήσουν. Λίγο η φοβία του πόνου, λίγο η στέρηση και πολύ η φόβος του να μην αδικήσω τον άλλον, τα δικά του η τα δικά μου  συναισθήματα, με κάνουν να εξαντλώ κάθε περιθώριο πριν φύγω.

Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και κάθε φορά όλο και κάτι νεο έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των εμπειριών που βιώνεις με τις σχέσεις ζωής, που οτι κι αν συμβεί, οι δεσμοί τους δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν ποτέ.

Πρόσφατα λοιπόν στη δική μου λίστα έπαιξε η περίπτωση της  διαίσθησης και του φόβου της φθοράς. Αξιόλογη σημείωση, είναι η λατρεία και ο θαυμασμός προς το πρόσωπό του.

Χωρίς κανένα ερέθισμα και υποψία αλλαγής συναισθημάτων  απο το αντικείμενο της λατρείας μου, χωρίς δηλώσεις, χωρίς αντιπαλότητες η εντάσεις.

Γνώμονας η διαίσθηση και αυτό το αίσθημα πως με ότι τον τύλιγα, ότι του έστελνα δεν τον ακουμπά πλεον, ταλανίζομαι στο να ρίψω τον κύβο η όχι.

- Φεύγω; Πιστεύω μόνο και μόνο στην διαίσθηση μου και παίρνω το καπελάκι μου και  στρίβω;;;

- Παραμένω;;; Κι αν φθαρεί οτι υπήρχε;; γιατί να το πατήσουμε σαν πατσαβούρι και να σκουπίσουμε τις λάσπες μας, το ρούχο που ξαπλώναμε τις νύχτες μας επάνω του;.

- Περιμένω;;; τι; ..το χρόνο να το επιβεβαιώσει; εκείνον να το σφραγίσει η να το διαψεύσει;;

Αν αγαπάς, λένε, δεν παραιτείσαι, δεν φεύγεις, δεν λιποτακτείς... και τι κάνεις; 

περιμένεις να λιποτακτήσει ο άλλος, να φύγει η να σε διώξει....;;;

τι κάνεις λοιπόν όταν αγαπάς και δεν υπάρχει κανείς να σου διαψεύσει τη γαμημένη σου διαίσθηση;;;;

Lilith

Περί τέλους εποχής και κατάθλιψης, το ανάγνωσμα.

Συζητήσεις επι συζητήσεων η έστω απλές αναφορές γίνονται γύρω απο την ψυχολογία μας στο τέλος μιας εποχής. 

Μιας οποιασδήποτε εποχής, που δεν είναι απαραίτητο να είναι άμεσα συνυφασμένη με την  ημερολογιακή. 

Ωστόσο ας ξεκινήσουμε με το τέλος της ημερολογιακής εποχής και συγκεκριμένα του καλοκαιριού, αφου είναι και επίκαιρο.

Γκρίνια, μουρμούρα, μούτρα..ατάκες του τύπου "33 Αυγούστου σήμερα", "το καλοκαίρι συνεχίζεται και το φθινόπωρο", "μην ακουσω καλό χειμώνα, πέθανες", υποβόσκουσα κατάθλιψη, πολλές φορές και προγραμματισμένα καταχωρημένη στο dna μας, είναι μερικά απο τα συστατικά που κάνουν τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, ιδιαίτερα αντιπαθή και το καλοκαίρι μια εξιδανικευμένη περίοδο.

Σας εχω νέα λοιπόν..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.  Το καλοκαίρι σαφώς περιλαμβάνει ανεμελιά, απόσταση απο τα προβλήματα, ερωτισμό, σεξισμό, ξέφρενους ρυθμούς, αλκοολ, φαγητό, θάλασσα, ήλιο και πολλά άλλα, μα θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως είναι η πιο υποκριτική εποχή του χρόνου.

Χώνουμε το κεφάλι στην άμμο, αφού βάλουμε μάσκα σαφώς στην κούτρα μας...ετσι να ναι σίγουρο το αποτέλεσμα, και με όποιο άλλο μέσο μπορούμε, απομακρυνόμαστε οχι μόνο απο τα θέματα που μας απασχολούν αλλά σαφέστατα και απο την επίλυση η διευθέτηση τους. Τώρα θα πεταχτεί το φιλαράκι απο το μπαρ και θα μου πει :" Γιατί δεν το δικαιούμαι; ολο το χειμώνα τρώω τη φρίκη μου με τόσα προβλήματα. Θα το κάψω λοιπόν το καλοκαίρι".

Αυτό που σαφέστατα δικαιούσαι  είναι κάθε εποχή να χεις μυαλό και ψυχή, ΌΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ, σε μια σχετική τάξη, καθαριότητα και ηρεμία.
Να προσπαθείς για αυτό καθημερινά. Να βάζεις κάτω την πάρτη σου και να της ρίχνεις κάνα δυο εξπλέιν την ημέρα. Ετσι θα χεις λιγότερη εως καθόλου φρίκη. Να είσαι αληθινός και να προσπαθείς πρώτα για σένα. Να μιλάς με ειλικρίνεια στον καθρέφτη σου και κείνος θα στο ξεπληρώσει.

Οι εποχές είναι μέσα μας. Δεν είμαστε φυτά να φωτοσυνθέτουμε. Η συννεφιά, ο ήλιος, η αντάρα, ο αέρας είναι μέσα μας πρωτίστως. Κέρδος μας θα είναι να ταξιδεύουμε το εντός μας με όλους τους καιρούς.

Το πλήρωμα και το σκαρί, μετράει στα ταξίδια, κι ας εχει οτι καιρό γουσταρίζει.

Άλλωστε πως θα εκτιμήσεις μια λιακάδα αν δεν κάνει την παρουσία της, εμβόλιμα μια αντάρα, μια συννεφιά;

Πως θα ποτιστείς αν δεν βρέξει; Είδες ποτέ κάτι ξερό να ανθίζει; 

Πως θα φύγει η σκόνη και η καταχνιά; Πως θα δροσιστείς; Πως θα ανοίξεις πανιά να σαλπάρεις αν δεν υπάρξει αέρας;

Σταμάτα να γκρινιάζεις λοιπόν γιατί σου "παίρνουν" το καλοκαίρι. Τη δυνατότητα του να παίζεις κρυφτό σου στερούν. Να σε αντιμετωπίζεις. Να σε μαθαίνεις. Να κάνεις απολογισμούς. Να αφήνεις η να σε αφήνουν πίσω. Τίποτα άλλο.

Καλά τα κινούμενα σχέδια και ο χαβαλές, μα πάμε για σοβαρές παραγωγές τωρα...

Είναι χρήσιμο λοιπόν το "τέλος κάθε εποχής" γιατί υπάρχουν, προσφορές και εκπτώσεις.
Γιατί φεύγει ότι θέλουμε να φύγει,
κρατάμε σαν φυλαχτά αυτά που έμειναν και συνεχίζουμε.

..ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΏΝΑ..
(στα μούτρα σου...)

ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα:
"Λευτεριά στα φουσκωτά ροζ φλαμίγκο"

Lilith

"Ερώτηση #1" by Lilith

"Κατακάθεται στο λαιμό μου η έλλειψη σου.
Σπρώχνει με μένος κάθε της μέγεθος στα πνευμόνια μου.
Κροταλίζει τα δόντια της και με ξυπνά απο τεχνητό κώμα.
Κρατά σφιχτά στις χούφτες της τα μηνίγγια μου.
Σφυρηλατεί στο μυαλό μου ερώτηση..."Να αντέξω η όχι;".."

Lilith

"Θα παραμένω" by Lilith

Στην σχισμάδα των χειλιών σου, 

εκεί απο που ξέφευγαν δειλά οι λέξεις σου, 

εκεί που οι πόθοι ντύνονταν ανάσες, θα παραμένω.

Στα δάχτυλα των χεριών σου,

που ψηλάφιζαν κάθε μόριο μου, θα παραμένω.

Στο μυαλό, 

που πάλευε να τακτοποιήσει σκέψεις, 

να σιγάσει δαίμονες για να με βάλει να σταθώ καταμεσής του

κρατώντας σημαίακι λευκό, θα παραμένω.

Στους παλμούς των οργάνων σου, 

που πύρινοι φανοί  γίνονταν τις νύχτες

και φώτιζαν παρουσίες και απουσίες, θα παραμένω.

Στο κορμί σου,

που γέμιζε με μυρωδιές και γεύσεις απο μπαχάρια, 

μαύρα φρούτα και πείσμα,  θα παραμένω.

Στον σπασμό της φλέβας του λαιμού σου, 

εκεί που αιμοδοτούσα, που ζωοδοτούσα τα όργανα σου, θα παραμένω.

Θα παραμένω να σου δείχνω τη σημαντικότητα της ύπαρξης σου, 

στη ζωή αυτού που δε σε χρειάζεται. 

Θα παραμένω να αγκαλιάζω τους φόβους σου, να χαιδεύω τα κουβάρια σου.

Θα παραμένω..

 να σου θυμίζω πως είναι ευλογία  να αγαπιέσαι.

Lilith