"Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας νους"... by Lilith

Μια φορά κι εναν καιρό ήταν ένας νους...που όλο του άρεσε να ταξιδεύει, να'ναι λεύτερος, και  με παρέα ενα  πείσμα να κάμουν  σχέδια. 

Μια φορά κι έναν καιρό είχα έναν νου που πετάριζε,  που δεν βολεύουνταν σε στενά δωμάτια, σε υγρασίες, σε κλεισούρες. Ετσι όσο μπορούσα και όσο είχα σιγόντο μου το πείσμα μου, έβαζα στόχους και ζούσα.

Πάνε μέρες που χαμε να κάτσουμε κάτω τα δυο μας να κάμουμε μια κουβεντούλα. Όλο λόγια στο ποδάρι λέγαμε και δίναμε υπόσχεση και νεο ραντεβού για να τα πούμε...! Και σήμερα το απόγιομα μου μήνυσε : 

- "Κερνάς καφέ?"

- "έλα, ώρα σου ήταν κι άργησες" αποκρίθηκα απρόθυμα...

στρογγυλοκάτσαμε λοιπόν στο μαρμάρινο τραπεζάκι της αυλής κάτω απο τη μουριά, φτιάξαμε και καφεδάκι μέτριο βαρύ, βάλαμε και λουκουμάκι στην άκρη στο πιατέλο και αρχινίσαμε..

- "μου λείψες. Ξέρεις πόσο καιρό ψάχνω να σε βρω  να τα πούμε?" ξεκίνησε να μου μιλά ο νους μου.

- "έχεις δίκιο μαύρε μου, μα που να σταθώ και που να αράξω. Πολλές οι έγνοιες, πολλές οι κούρασες. Σε παραμέλησα το ξέρω." δικαιολογήθηκα...

- "όμορφο καλοκαίρι πέρασε ε?" με ρώτησε

-" ναί...όμορφο ήταν. Γεμάτο αρμύρα, θάλασσα και πυρωμένες αισθήσεις..." απάντησα νοσταλγώντας ένα καλοκαίρι που ακόμα ξέβγαζα απο τα μαλλιά μου

- " και τώρα τι?"

- " τώρα φθινόπωρο, αργότερα χειμώνας..μετά απόκριες ...άνοιξη...καλοκαίρι..! να μαστε καλά να ζούμε"  είπα, θέλοντας να ξορκίσω τη συννεφιά που με πλησίαζε.

- "μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Με μένα μιλάς. Μην κρύβεσαι...γιατι δεν μπορείς να το κάνεις, όσο κι αν θελήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις. Πότε ήταν η τελευταία φορά που θέλες να κοιτάξεις ενα βήμα παρακάτω στο μέλλον....έστω μικρό ...εστω μέχρι αύριο, μεθαύριο, τον άλλο μήνα?...κοίτα μπροστά...τι βλέπεις? τι θες να δεις? τι ζητάς? τι να σε περιμένει? οχι σε πέντε η σε δέκα χρόνια απο τώρα μα σε δυο η έξι μήνες....." 

πάγωσα....κατάπια δυο γουλιές καφέ..και νόμιζα πως ήταν βρασμένος με στάχτη και καρφιά..!

- "πότε?" αναρωτήθηκα....

και ξαφνικά κοιτώ μπροστά και ψάχνω να βρω κάτι να περιμένω..η κάτι να με περιμένει..! δεν ξέρω αν φταίει η στραβομάρα που χω τελευταία...δεν ξέρω πια αν βλέπω κοντά η μακριά..δεν θέλω να φορέσω γυαλιά γιατι ίσως δεν θέλω να δω παρακάτω ...γιατι φοβάμαι τι θα αντικρίσω.

Δεν ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω η αν φταίει πως νιώθω να γερνάω ...δεν ξέρω αν φταίνε οι άλλοι για την κατάσταση που μας έχουν φέρει...και που, και αν εχω μερίδιο ευθύνης και γω..! ενα σακί "δεν ξέρω" ξαφνικά φορτώθηκα στους ώμους μου και δυο καντάρια υπομονή να πορεύομαι...!

Μα δεν είμαι έτσι εγω...! δεν φορώ πέτρινα παπούτσια, δεν έχω βαρίδια χτισμένα στις κλείδες μου για να κυρτώνουν το κορμί μου. Θέλω να βλέπω παρακάτω, να φορέσω γυαλιά, να πάρω κυάλια μα να ρίχνω μια ματιά πιο πέρα, να χω κάτι να περιμένω, να προσδοκώ.

Τινάζω το λουκούμι στο πιατέλο, υπόσχεση γλύκας κρεμασμένη στα δυο μου δάχτυλα...και του απαντώ...

- "μη μ'αφήνεις με τα κεριά στα μάτια μου. Μην με ξεχνάς με κλειδαριές βαριές και σφαλισμένες. Δεν είμαι ετσι εγω, το ξέρεις. Με ξέρεις. Να ρχεσαι να μου μιλάς, να με σκουντάς να ξυπνω...να γυρίζω πλευρό..να ανασηκωνομαι...δεν την μπορώ τη μούχλα. Δεν αντέχω τη σαπίλα."

- "ασε το πατζουρόφυλλο της ψυχής σου μισάνοιχτο...και γω θα σκαρφαλώνω τις γρίλιες και θα ρχουμε τις νύχτες που θα νογώ πως πρεπει να μου τάξεις, να σε ανασηκώνω, να σε ξεμουδιάζω...να γυρίζω το κορμί και την ψυχή σου πριν κατοικήσουνε πληγές και ανοίγματα" μου απάντησε και μου κλείσε το μάτι.....με ενα χαμογέλο που στην άκρη του  φτιαχνόντουσαν όλα τα λουκούμια του κόσμου...

Μια φορά κι εναν καιρό ήταν ενας νους...ο νους μου...

Lilith

«Δεν έχω άλλη υπομονή».....by Meril Streep

Από τις πρώτες της ταινίες που είδα σε σχεδόν εφηβική ηλικία και χαράχτηκε μέσα μου ...η μορφή της, η ερμηνεία της, το αμήχανο άλλα και ταυτόχρονα γεμάτο σιγουριά μειδίαμα της, ήταν το "Κράμερ εναντίον Κράμερ" ....αυτή όπως και άλλες της στόφας και της σειράς της είναι για μένα σχολή σε πολλά! Σαφώς και μιλώ για τη Μέριλ Στρήπ...

Πρόσφατα βρήκα μια δήλωση της..που τόσο με αντιπροσωπεύει, που θα μπορούσε να είναι και δικιά μου....σας την παραθέτω..οχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας εκεί μέσα..(εγω τον βρήκα γιατι άλλωστε μισώ τη λέξη "υπομονή"):

"Δεν έχω πια υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έγινα αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ό,τι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για κυνισμό, για υπερβολική κριτική και για απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.

Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.

Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιοδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.

Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.

Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου."

"Για μια Μπλάνς.." ....

Για μια Μπλάνς... που μια βαλίτσα και ένας δρόμος ήταν οτι της είχε απομείνει...

Για μια Μπλάνς ... που ενα δωμάτιο ήταν ο κόσμος όλος και ενα ταβάνι  ουρανός μα πουθενά δεν χωρούσε..

Για μια Μπλάνς ...που έσφιγγε τις γροθιές της κάτω απο το μαξιλάρι οταν κανένα "σ'αγαπω" δεν έβρισκε κρυμμένο..

Για μια Μπλάνς ..που πίστεψε πως ένα στέμμα έφερνε εναν πρίγκιπα..

Για μια Μπλάνς ...που θυσιάζε τα κομμάτια της για να χει ΜΙΑ αγκαλιά να γύρει κάθε νύχτα..

Για μια Μπλάνς ...που κουβαλώ στις αποσκευές μου απο άλλες ζωές..

Για αυτήν που γινε αιτία κι αφορμή να με χάσω μα και να με ξαναβρώ...

Για την Μπλάνς και το Belle Reve ...που χτυπά κρυφά τα πατζουρόφυλλα της νύχτας...

**Vicky**

Our life' s a dream
Belle Rêve
We all check in Belle Rêve
We live alone
we never own
just borrow space
in this notorious silent place
Belle Rêve

.....εσυ κι εγω απόψε.....

Θα τον ξεχάσουμε, καρδιά
Εσύ κι εγώ απόψε!
Ξέχνα τη θέρμη που έδωσε
Το φως θα το ξεχάσω εγώ

Και σαν τελειώσει η προσευχή
Πες μου, κι εγώ κι οι σκέψεις
Θα ξεθωριάσουμε εμείς
Μόνο μονάχα μην αργείς!
Όσο εσύ καθυστερείς
Ραγίζει η μνήμη επιρρεπής

Έμιλι Ντίκινσον

Πότε αγαπά ένας ανδρας..... του Γιόγκι Μπάτζαν

Ο άντρας δεν αγαπά μία γυναίκα για το σέξ. Ούτε επειδή ειναι καλή μαγείρισσα. Ούτε επειδή είναι καλή μητέρα.

Την αγαπά επειδή μπορεί να τον τραβήξει έξω απο τα εγκόσμια.

Θέλει απο την γυναίκα να τον τοποθετήσει σε μία κατάσταση " ύπαρξης " ή σε μία υπερβατική κατάσταση που θα απομακρύνει τη σύγκρουση από τον νου του και θα του προσφέρει ηρεμία.

Την αγαπά γιατί εκείνη μπορεί να του προσφέρει την εμπειρία του διεσταλμένου άπειρου εαυτού του.
Αυτό είναι το θεμέλιο της μακροχρόνιας αγάπης!


Όταν ένας άντρας αγαπά πραγματικά τη σύντροφό του, θέλει να την βλέπει να αναπτύσσει το δυναμικό της και να εκφράζει το Απειρο, γιατί με αυτόν τον τρόπο τον εμπνέει και τον μεταφέρει σε βασίλεια τα οποία εκείνος δεν έχει καν ονειρευτεί!!!!

~Γιόγκι Μπάτζαν~

πηγή:   7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

"Απο το ημερολόγιο μιας φίλης #7" by Lilith

Ημέρα: Σήμερα το πρωι...(κάθε πρωι)

Ώρα: κάπου στην ανατολή...

Έτος: ας είχε Θεε μου σημασία....

Χτυπά και αυτή η γαμημένη αφύπνιση στο κινητό να μου θυμίσει πως πρέπει να σηκώσω το κορμί μου για να το εντάξω στις υποχρεώσεις παιδιά, δουλειά, σπίτι...!

- Ναι ρε, εσένα περίμενα να με ξυπνήσεις. Λες και κοιμάμαι. Υποκρίνομαι πως κοιμάμαι για να μην εχω καμία επαφή μαζί του! Να μην με αγγίξει έστω και κατά λάθος την ώρα που θα γυρίσει πλευρό και το κορμί μου γίνει αλεξικέραυνο.

Το κορμί μου, τι άροτρα περάσαν απο πάνω του! ποιος δαίμονας  το ζήλεψε αφου το λάτρεψες και  θέλησε να το τεμαχίσει και να κεράσει τις στρατιές του όταν με παρέδωσες; ποιος; γιατί;

πόσα χρόνια πέρασα με αυτό το "γιατί" για μαξιλάρι τις νύχτες που μου έλειπεςγιατί με θυσίασες; γιατί ανευ όρων ; γιατι χωρίς πάλεμα; γιατί άφησες τον πόλεμο για μένα;; γιατι έφυγες που να σε πάρει ο διάολος; γιατι δεν μου δωσες ενα τελευταίο βλέμμα, την στερνή σου ανάσα...για τι; δική μου ήταν.

Άφησες στοιχειά να με κοιμίζουν τις νύχτες. Δηλητήρια να ποτίζουν και να σαπίζουν τις ίνες μου! Δική σου με ήθελες με κάθε τρόπο...μάζι σου!  σε όποιο ταξίδι, για όπου, με φρένα σπασμένα.

Έμεινα μόνη! χώρια σου, όλα μοιάζαν μάταια, λίγα. Μισά. Και γω μισή. Ινιά, νυστέρια, ξένα χέρια, βελόνες πάσχισαν να σε βγάλουν απο μενα, η οτι μου άφησες την ώρα την ξέπνοη.

Έμεινα μισή! Μα πείσμωσα. Θύμωσα. Κάρπισα.. γιατί μπορούσα και χωρίς εσενα.

Σηκώνομαι απο το κρεββάτι να προλάβω τη μέρα μου. Σήμερα νιώθω δυνατή! κάθε μέρα γεμίζω την κούπα του καφέ μου τσαμπουκά, στρίβω και ενα τσιγάρο και στις δυο πρώτες ρουφηξιές χαμογελάω και λεω..."Αντε γαμήσου ρε κουφάλα"..εγώ είμαι εδω κι ας μη το θελω. Μη χαίρεσαι, μετρημένες οι χαρές σου.

Ανακατεύω τον καφέ με τις βρισιές και την απέχθεια να είμαι κάπου που κάθε βράδυ ελπίζω να ναι το τελευταίο σε βάλτους και λάσπες και καταπίνω δυο γουλιές βαρβάτες.

Αναζητώ στη μέρα ανθρώπους να αφουγκρασθούν την ψυχή μου, να καταλάβουν τους πόνους μου, να ακουμπήσω πάνω τους τα "θέλω" μου, τα "μπορώ" τα "γουστάρω", τα "αντέχω" μου

 ναι ρε πονάω. Δεν το ξέρες. Δεν στο πα ποτε ε; ναι ρε...ΘΕΛΩ, ΜΠΟΡΩ...ΓΟΥΣΤΑΡΩ ...ΑΝΤΕΧΩ...ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ...ναι ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ

τι κι αν έφυγες, εγω ακόμα σε αισθάνομαι....

'Οταν φωνές, μελωδίες και λόγια απλώνουν την αρίδα τους εντός μας...

Είναι κάποια κομμάτια.....ειναι ΚΑΠΟΙΑ κομμάτια...κάποιες φωνές, στίχοι και μελωδίες που έρχονται και αφου σταλάξουν στην ψυχή και στο μυαλό τα αποστάγματα και τις σημασίες τους στρογγυλοκάθονται, απλώνουν την αρίδα τους μέσα σου και καταλαμβάνουν πια ιδιαίτερο χώρο στο "είναι" σου...

Ομολογώ πως κανένα απο αυτά δεν ήξερα...!!! τα βρήκα σκαλίζοντας μουσικές στο διαδίκτυο...ενστικτωδώς κάνω κλίκ και εκείνα κλικάρουν το μυαλό μου. Σας τα σερβίρω λοιπόν...μαζί με τα λόγια τους (το ενα μεταφρασμένο στα αγγλικά για τη δική σας ευκολία)...

Όσοι με ξέρουν καλά...και τους νοιάζει θα με βρουν μέσα εκει.
 

"So We Meet Again My Heartache"

So we meet again my heartache
So we meet again my friend
I should've known that you'd return
The moment I was on the mend

So we meet again my heartache
Like two lovers torn apart
Bound together by the breaking
Of a tired and torrid heart

So we meet again my heartache
Just as leaves begin to change
How you've made my life a story
Filled with whirls you've rearranged

So we meet again my heartache
Come and join me in my pain
You're the reason I remember
Every sweet and sad charade

So we meet again my heartache
Come and sit with me a while
Rest your head upon my shoulder
Hide your face beneath my smile

So we meet again my heartache
Hold the glasses stilled with wine
I hope you join me in my toast, my ghoulish host
And maybe stay a while this time.

*******

"My love, my love"

My love, my love
My body moving
My voice looking for
its own lamentation

My bitter lemon
My aggressiveness/selfishness¹ grows
We stopped (frozen) the time
We don't know how to die

And we are born, born
of our sorrow

My love, my love
My grey bird
It is crying because of
the distance we are from each other

My love, my love
My confusion and suffering,
My huge tenderness
My ship made of torments

This sea doesn't heal
this sky has no air
We stopped the wind
We don't know how to swim

And we die, die
slowly, slowly

Ελπίζω να τα απολαυσατε....

"Υπονομεύοντας τις αντοχές μου, μια υπομονή...." by Vicky

Ποτέ δεν ήμουν υπομονετικός χαρακτήρ....! ούτε καν σαν παιδί...ήθελα κάτι και το ήθελα εκείνη τη στιγμή....και αν δεν μου το έδιναν δεν έκανα σαματάδες...! Έβαζα μπρος το πείσμα μου και το 'χα στο πίτς φιτίλι...! ποτέ με πλάγιο τρόπο! ποτέ με δόλιο...!! ποτέ! έβρισκα τρόπους, κινούσα τους μηχανισμούς μου και το αποκτούσα. 

Για παράδειγμα στα 6 μου ήθελα επιτέλους να κάνω 10 τις Barbie μου. Μου έλεγαν λοιπόν οι γονείς μου " κάνε υπομονή θα την πάρεις τα Χριστούγεννα"....."Μα έχουμε Νοέμβριο..."- σκεφτόμουν - "αργούν ακόμα τα Χριστούγεννα δεν μπορώ να κάνω τόση υπομονή"....

Στα 15 μου αφού είχα πάρει τις περισσότερες αποχρώσεις All Star (ναι υπήρχαν απο τότε)....ήθελα να πάρω μια ακόμα. Αυτή θα συμπλήρωνε τα 6 ζεύγη που θα είχα στην κατοχή μου...."Υπομονή...θα τελειώσουν οι εξετάσεις και θα τα πάρεις" ....

Σιγά...εγώ έκανα τα κουμάντα μου και τσουπ...εν μέσω εξετάσεων μοστραριζα την νέα μου απόχρωση.

  

(Αυτό το είχα μεγαλώνοντας μόνο που η σκασίλα δεν ήταν πλέον για ρούχα και παπούτσια....τα αγαθά που ήθελα να αποκτήσω...υλικά και μη...τα αποκτούσα με κόπο και πείσμα και πολύ, πολύ δουλειά...! δεν έκανα υπομονή όμως...! εβαζα στόχους, όπλιζα φαρέτρα και βουρ!  Δεν άκουγα ...τη λέξη που έλεγαν ολοι ακόμα και στους εαυτούς τους για να περιμένουν μια ανώτερη βοηθεια...)

Αυτή η καταραμένη λέξη δεν ήταν μια καραμέλα για να με μάθουν οι γονείς μου να εχω αυτοσυγκράτηση όμως...! Ήταν μια στάση ζωής που καραδοκούσε να με στοιχειώσει για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Οχι μόνο στα εύκολα λοιπόν αλλά και στα δύσκολα....ΥΠΟΜΟΝΗΗΗΗΗ

Διαφωνίες γονέων παιδεύουσι τέκνα?? 

Υπομονή...

Ερωτική απογοήτευση στην εφηβεία??

Υπομονή....

Αναζήτηση εργασίας??

Υπομονή...

Αποκέντρωση και μετακόμιση??

Υπομονή...

Σέξ και βια απο το ίδιο το σύστημα??

Υπομονή...

Θέματα στο γάμο???

Υπομονή....

Οι άλλοι γουστάρουν να χειραγωγούν τη ζωή σου και να την έχουν κομπολόι τις ελεύθερες ώρες τους??

Υπομονή...

Εγκυμοσύνες?? (η μόνη ΥΠΟΜΟΝΗ που άξιζε....)

Υπομονή...

Γέννες?

Εφηβείες?

Κλιμακτήριος?

Προβλήματα σχέσεων?

Διαζύγιο?

Δουλειά?

Συγγενείς?

Σύντροφοι?

Φίλοι?

Υπομονή...ΥΠΟΜΟΝΗ ......ΥΠΟΜΟΝΗ.....

και δε μου λέτε εσείς ρε φιλαράκια ολοι που γράψατε την εν λόγω συνταγή στο βιβλιάριο μου......τη δοκιμάσατε??? σε εσάς?....έκανε τα θαυματάκια της?? γιατί για μένα, όταν δεν έκανα υπομονή το κέρδος ήταν μεγαλύτερο. Η Υπομονή έχει γίνει τελικά ταυτόσημη με την ανοχή..με την παράδοση άνευ όρων και ορίων. Δεν λέω ...χρειάζεται...για λίγο! Μια τζούρα..! Μια πρέζα...! μα οχι υπερβολική δόση  γιατί υπονομεύει τις αντοχές και τις διαλύει....χωρίς κέρδος, κέρατα!

Σημειωση....για το παρόν σημείωμα δεν φταίει καμια πανσελήνος και κανένας ανάδρομος...! :P

"Αν δεν αντέχεις, αν δεν μπορείς, αν δεν τολμάς..."

Ήταν κάποτε κάποιος έρωτας που τον ένιωσες στο πετσί σου, να γίνεται ένα με σένα.

Τον τάισες συναίσθημα και ηδονή. Τον είδες σε κάθε όμορφη εικόνα, τον άκουσες σε κάθε ωραία μελωδία.
Τον πόθησες, τον λάτρεψες. Έπεσες στο γκρεμό για χάρη του, τσακίστηκες, μάτωσες.
Τον άφησες να κυκλοφορεί ανενόχλητος τα βράδια στις πιο μύχιες σκέψεις σου.
Του επέτρεψες να σε μουσκέψει, να σε παιδέψει, να παίξει με τις σκέψεις σου, τις λέξεις σου, την επιθυμία σου.


Για μήνες ή ακόμη και χρόνια, τον άφησες να εισβάλει ανενόχλητος στις στιγμές σου, να σε βασανίσει, να σε προκαλέσει, να σε πονέσει.


Τον είδες να σε σηκώνει ψηλά και μετά ξαφνικά να σε πετά κάτω και να σε αφήνει να μαζέψεις μόνος τα σπασμένα κομμάτια σου.
Σκληρός και ταυτόχρονα γλυκός, γιατί υπήρξαν κι εκείνες οι ώρες που σε συνεπήρε, σε ταξίδεψε, σε μάγεψε.
Λάτρεψες την ιδέα του, τη δύναμη του, την ποίηση που γεννούσε μέσα σου.
Γελάστηκες και πίστεψες πως ήταν έρωτας από εκείνους που κρατάνε για πάντα.


Ήταν τελικά έρωτας από εκείνους που δεν ξοδεύουν τίποτα και τα ζητούν όλα.
Έτσι έφτασε κάποτε η στιγμή, έστω και απρόσκλητη, που ό,τι είχες να δώσεις, το έδωσες.
Αυτό που κάποτε θέλησες μέχρις εσχάτων, είναι πια παρελθόν.
Έγινε έρωτας παλιός, σαν τα ρούχα που κρατάς καταχωνιασμένα σε μια γωνιά της ντουλάπας γιατί κάτι σου θυμίζουν, αλλά δεν έχεις φορέσει εδώ και χρόνια.
Έρωτας που ξεθύμανε γιατί παρέμεινε πολύ καιρό στα αζήτητα.
Πολυφορεμένος με αναμνήσεις που έμειναν στάσιμες.


Σε κούρασε η αναμονή, η προσπάθεια χωρίς ανταπόκριση, τα "θα" που πνίγονται στη θάλασσα του χρόνου.
Χρόνο που σπατάλησες, προσπάθεια που έπεσε στο κενό, υπόσχεση που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Γιατί όλοι ισχυρίζονται πως θέλουν τον έρωτα, αλλά λίγοι τολμούν να ρισκάρουν για να τον νιώσουν.
Αν είχαν νιώσει τον πραγματικό έρωτα θα ήξεραν πως δεν είναι συναίσθημα που μπορείς να παίξεις μαζί του.
Εκείνο σε παίζει στα δάχτυλα.
Σε αφήνει να νομίζεις πως ελέγχεις το παιχνίδι, μέχρι τη στιγμή που με ένα κλικ στα παίρνει όλα και σε αφήνει να βιώσεις τη χαρά και τον πόνο τού να μην ελέγχεις τον εαυτό σου όταν είσαι δίπλα του.


Ισχυρίζονται ότι θέλουν τον έρωτα και αντ' αυτού, καταλήγουν να γεμίζουν σύνδρομα ανικανοποίητα και ανεκπλήρωτα.
Κάνουν δηλώσεις που αναιρούν με τις πράξεις τους ή την απουσία πράξης.
Δημιουργούν προσδοκίες μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν το Εγώ τους και να τροφοδοτήσουν στιγμιαία τον οργανισμό τους με ψήγματα έρωτα, που νομίζουν πως είναι ατόφιος έρωτας.

Όμως, κανένας έρωτας δεν επιβιώνει στο σκοτάδι, κρυμμένος από θεούς κι ανθρώπους.


Χρειάζεται έστω μια μικρή χαραμάδα, μια διέξοδο, ένα αίσθημα ελευθερίας από τα δεσμά του εγωισμού, του φόβου, του δισταγμού.
Κι εσύ δεν αντέχεις το δισταγμό.
Έχεις επιλέξει να μην καταπιέζεις το συναίσθημα, να ερωτεύεσαι, να πληγώνεσαι, να φτάνεις στον ουρανό, να πέφτεις στην κόλαση, να το ζεις κι όπου βγάλει.
Γιατί και ο έρωτας σαν ρούχο είναι.
Καινούργιο, δανεικό, παλιό, της εποχής ή απλά αγαπημένο, αν δεν τον φρεσκάρεις, αν δεν τον φορέσεις να δεις αν σου ταιριάζει ακόμη, αν δεν τον φροντίσεις, έρχεται κάποια στιγμή που παύει κι εκείνος να σε αναζητά, να θέλει να τον νιώσεις, να τον μυρίσεις, να τον αγκαλιάσεις.
Καταλήγει σε μια γωνιά της ντουλάπας μαζί με όλα εκείνα που δεν χρειάζεσαι πια, αλλά δεν πετάς γιατί δέθηκες μαζί τους συναισθηματικά.


Ύστερα μια μέρα απλά θέλεις να κάνεις χώρο στη ντουλάπα σου για το παρόν σου και αδειάζεις λίγο από το παρελθόν σου.


Μάντεψε: Αυτοί οι έρωτες που δεν τόλμησαν, δεν έδωσαν, δεν κυνήγησαν, είναι πάντα οι πρώτοι που επιλέγεις να ξεφορτωθείς.
Φρόντισε εσύ τουλάχιστον να μην υπάρξεις τέτοιος έρωτας.
Γιατί στον έρωτα ταιριάζει μόνο η φροντίδα, η περιποίηση, η ανάγκη να τον φοράς συνέχεια γιατί σου πάει, γιατί θέλεις να τον νιώθεις πάνω σου.


Αν δεν αντέχεις, αν δεν μπορείς, αν δεν τολμάς...γίνε σκόρος, γίνε σκόνη, αλλά, για το θεό, μην πιάνεις χώρο στη ζωή κανενός.




Ιωάννα Γκανέτσα

πηγή: http://www.eyedoll.gr

" Απο το ημερολόγιου ενός φίλου #2 " by Lilith

Ημέρα: Μιά απ' όλες
Ώρα: Κάπου στη ρωγμή της νύχτας
Έτος: Τώρα

Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου. Ήθελα να πιστέψω πως ξύπνησα μα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Τότε πως ονειρεύτηκα;;Πως σε είδα;;.. κάπου, κάπως. Mε λευκό φόρεμα, ωχρή, αμίλητη, ακίνητη.. η μήπως δεν ήσουν εσυ;;! Δεν μπορεί. Δεν κάνω λάθος. Εσυ ήσουν, αλλιώς πως θα κοβόταν η ανάσα μου σε οτι αντίκρισα, πως θα ένοιωθα σπασμένα τα πνευμόνια μου. Ανήμπορα.

Ησυχία γύρω, παντού. Μα εκκωφαντικοί παλμοί δεν με αφήνουν να ηρεμήσω. Δικοί μου θα ναι.  Σκούπισα με τα χέρια μου το ιδρωμένο μου πρόσωπο. Τα κοιτάζω. Χέρια δικά μου, άλλες φορές γεμάτα χρεωστικά, ικανά, που οτι ακουμπούν τους χαρίζουν παλμό, ουσία, δύναμη. Μα όταν αγγίζω εμένα...τι γίνεται ρε γαμώτο;; γιατί δεν μου δίνουν τίποτα;!

Αει στο διάολο. Πέταξα ότι σκέπασμα απέμεινε και ανακάθησα στο κρεββάτι. Ποιος άτιμος πήρε τον αέρα απο το δωμάτιο ; αποζητούσα ενα ποτήρι νερό να σβήσω τις φωτιές μου (σιγά μην φτάνει). Γέμισα τις χούφτες μου νερό, εκείνες που σε ξεδίψαγαν έρωτα, και το πέταξα με δύναμη στα μάτια μου, τα μάτια που δεν  χόρταιναν την όψη σου. Στύλωσα το βλέμμα μου στον καθρέφτη. Είδα εμένα κι άλλον έναν που ίσως, μάλλον ειμαι εγω. Αυτός που πρέπει να είμαι. Αυτόν οφείλω να έχω στους ώμους μου μέχρι να κυρτώσουν, να ακουμπήσουν στο χώμα. Δεν ξέρω ποιος είμαι περισσότερο, αυτός ή αυτός που κουβαλώ. Δεν αναγνωρίζω πια! αυτός που έραψα σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου όταν σε ξέσκισα απο πάνω μου. Τον ξέρω, τον σέβομαι, τον εκτιμώ, δεν ξέρω αν τον αγαπώ η αν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να τον μισήσω κάποια στιγμή όταν δεν θα μπορώ να τον βγάλω απο παντού μου. 

Κοίταξα το ρολόι. Ούτε που καταλάβαινα  τι ώρα είναι, και τι σημασία εχει άλλωστε.  Βγήκα στο μπαλκόνι ο αέρας εκει θα ναι περισσότερος. Η ομορφιά της σχισμάδας του ουρανού όταν χαράζει σου δίνει μια ελπίδα. Τι κι αν είναι ψεύτικη η οχι. Ποιός ξέρει..ποιος θα μάθει;;

...εγω πάντως οχι...!....

και η ...."ζωή" συνεχίζεται......

" Όταν φτάνει η ώρα....." by Vicky

Συχνά, ίσως όχι πυκνά όσο θα έπρεπε, φτάνει η ώρα και η στιγμή που κάποιοι άνθρωποι πρέπει να πάρουν οριστικά την θέση που τους αξίζει. Έχω πάψει εδω και καιρό να ερμηνεύω συμπεριφορές. Κουράστηκα. Δεν είχε νόημα. Όταν κατι γινόταν έψαχνα πρώτα να βρω το δικό μου λάθος και ύστερα στην περίπτωση που η χρέωση ήταν δική μου να την αναλάβω εξ' ολοκλήρου. Συζητούσα, όπου χρειάζονταν ζητούσα συγνώμη, έδειχνα με τη συμπεριφορά μου και με τις πράξεις μου πως λυπάμαι για οτι συνέβη και πως δεν θέλω να κλονιστούν σχέσεις ζωής....σχέσεις εμπιστοσύνης. 

Έρχεται όμως ενα ρημάδι πλήρωμα χρόνου και σου αστράφτει μια κατραπακιά στα μούτρα ξυπνώντας σε απο ενα ύπνο "δικαίου". Οι άνθρωποι που νόμιζες δικοί σου ξαφνικά είναι ξένοι, ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ...! απόμακροι, γεμάτοι μυστικά, γνώμες, απόψεις που δεν εχουν κανένα θάρρος η θράσος να σου πετάξουν στη μούρη "πως" & "γιατί"....!.. Αρχίζουν λοιπόν να πέφτουν οι μάσκες και μαζι με αυτές οι "διαγραφές".. !

- "Όλα καλα...! ...τώρα θα σου τηλεφωνούσα".. σου λενε..όταν ρωτήσεις αν συμβαίνει κάτι...

- " δεν συμβαίνει τίποτα...γιατι το λες αυτό?"...οχι βρε..να κατι έγινε...κάτι σφύριξε..κατι έληξε...!!

 Κάθε φορά που αυτοί οι άνθρωποι για λίγο σιωπούν...η απομακρύνονται...θέλω να τους βρω..να τους μιλήσω..να τους αγκαλιάσω...μα αυτο τελικά είναι  μόνο δική μου ανάγκη. Κρατώ την ανάγκη μου για τον εαυτό μου και σε αυτούς αφήνω τις συμπεριφορές. Έχω μάθει να ελέγχω τις ανάγκες μου....καιρός να μάθω πως σχέσεις τελειώνουν ΟΠΟΙΕΣ κι αν είναι αυτές.....όταν η διαφάνεια δεν ειναι αυτή που τις χαρακτηρίζει και η αγάπη αυτή που τις καθορίζει...δεν ειναι σχέσεις ζωής και δεν μου κάνουν...θα κρατήσω τις πιο "επιφανειακές" τουλάχιστον αυτές και να τις χάσεις...ΔΕΝ ΠΟΝΑΝΕ....!

Όλα καλα παιδιά....τώρα πια...μπορείτε να πηγαίνετε....!

"Ζητούνται θύματα".......μετά υποκλίσεως...!!!!!

Κατά καιρούς κάνω αναρτήσεις για οτι άξιο λόγου διαβάζω, ακούω, βλέπω, ΖΩ......! Δεν θα μπορούσα  σε καμία περίπτωση να μην κάνω αναφορά σε κάτι που "σπάει" την έννοια του "άξιου λόγου"...κάτι που δεν περιορίζεται σε στενά όρια λέξεων όπως "εκπληκτικό", "μοναδικό", "εξαιρετικό", κάτι που ξεπερνάει τις εκφράσεις "πόσο με συγκίνησε", "δεν πιστεύω αυτό που είδα" και αναλόγων τέτοιων...!

Ο Θεατρικός Όμιλος Ερμιονίδας εδώ και 2 χρόνια εχει ξεκινήσει Θεατρικά Εργαστήρια ανηλίκων, ΕΦΗΒΩΝ και ενηλίκων. Την τελευταία χρονιά το Θεατρικό Εργαστήρι άλλαξε εκπαιδευτικά χέρια! Το τιμόνι το πήρε καπετάνιος καλός που δεν υπολογίζει φουρτούνες, σειρήνες, θαλάσσια τέρατα, που δεν αράζει σε λιμάνια, αλλά αρμενίζει σε ανοιχτές θάλασσες χωρίς εξάντα, μα με τόλμη, θάρρος, γνώση και πάνω απο ΟΛΑ σεβασμό και αγάπη για την τέχνη και τους "μαθητές" του. Αρχιμηχανικός.....τρελή, ευαίσθητη, με πείσμα και διάθεση, με βλέμμα που ατενίζει τους ίδιους κοινούς ορίζοντες (λίγο κλαψιάρα βέβαια...σαν και μένα), αλλά με τόλμη και γοητεία.

Πλήρωμα, ταλαντούχο, που στη γλώσσα του "δεν μασάει", που δεν υποκρίνεται, που τολμάει, που αγαπάει χωρίς "πως" και "γιατί", που δίνει χωρίς να περιμένει να πάρει, που εκτιμά, που σέβεται, που αναγνωρίζει.

"Ζητούνται Θύματα" ήταν το γεγονός που άφησε άφωνο τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων της Ερμιονίδας που το παρακολούθησαν. Μια παράσταση του Θεατρικού Εργαστηρίου των ΕΦΗΒΩΝ, του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας που μας καθήλωσε, που μας έκανε να δακρύζουμε (καλα καποιοι απο εμας το παράκαναν) κάθε φορά που το βλέπαμε. "Απο τρελό και απο μικρό, λεει ο λαος, μαθαίνεις την αλήθεια". Αυτή η αλήθεια ειναι χαραγμένη με ανεξίτηλο μελάνι στο έργο που γράψανε τα ίδια τα παιδιά, τα παιδιά μας, και που ειναι ενα δυνατό χαστούκι στα αφράτα οπίσθια όσων λατρεύουν τις όποιες "καρέκλες" - κυριολεκτικά η μεταφορικά - .  Καρέκλες καριέρων, καρέκλες σχέσεων, καρέκλες ...καρέκλες...καρέκλες......!!!! Αυτή η αλήθεια μαζί με την ειλικρίνεια των παιδιών, με τις ανησυχίες τους και τα συναισθήματα τους που μας τα μετέφεραν σαν οστικό κύμα απο πυρηνική σχάση, ειναι αυτό που θα μας παει και θα τα παει παρακάτω, σαν ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν και ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΎΟΝΤΑΙ!!!

Το ταξίδι μόλις αρχίζει και εγω...εμείς θα είμαστε πλάι σας...! Σας ευχαριστούμε για όλα. Δώστε μια υπόσχεση....σε 3 χρόνια απο σήμερα...στο ARTiki ξανά...για ενα reunion της παράστασης...οι έφηβοι θα σας περιμένουν  να τους διδάξετε, και οι μεγαλύτεροι να τους ξυπνήσετε...! 

Σας αγαπάμε ΠΟΛΥ!

Αρχικαπετάνιος: Αντώνης Ρεμούνδος

Αρχιμηχανικός: Ναταλία Μαρκάκη 

Πλήρωμα: Ζέρβας Παναγιώτης
                  Μπάζος Τάσος
                  Κακουριώτη Βιβή
                  Κομίνη Ιωάννα
                  Κοντογιάννη Ντέμη
                  Κυπραίου Τζωρτζίνα
                  Κωστόπουλος Αντώνης 

O Τρελός με την ιδέα του κειμένου: Λίνα Οικονόμου 
Προβολείς θύελλας: Γιώργος Πέλλας 

Κουπιά γαλέρας: Θεατρικός Ομιλος Ερμιονίδας

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΟΡΑΜΑΤΟΣ: Δημήτρης Σίδερης 

(μετά υποκλίσεως σε όλους σας) 

           Vicky

Όταν ένα ταξίδι τελειώνει......"Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ"...τίτλοι τέλους

Eίναι απο κείνες τις ώρες  που  γυρίζεις απο ενα ταξίδι και νιώθεις την αγαλλίαση του "home sweet home επιτέλους"...μα συνειδητοποιείς ότι ενα κομμάτι σου λείπει.!!!

Κάθεσαι λοιπόν στην πολυθρόνα σου αναπαυτικά και λες.."βρε τι ωραία που περάσαμε....με αυτό, με το άλλο, στεναχωρηθήκαμε λίγο με εκείνο, αλλα και τι εγινε..."...! Ετσι λοιπόν και γω...κάθομαι στην αναπαυτική μου πολυθρόνα και συλλογιέμαι...

"Τι ταξίδι και τούτο"....." τι μαγεία...τι μου χάρισε......τι μου πήρε".....με λίγα λόγια απολογισμός δηλαδή...! Μαγεμένη ακόμα λοιπόν και με μια γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη αραδιάζω δυο κουβέντες μια που..... scipta manent..!!

Σε τούτη λοιπόν τη "βόλτα" αντάμωσα πολλους ανθρώπους....! με όσους άξιζαν συνεχίσαμε παρέα...και θα συνεχίσουμε....όσοι χάθηκαν στην πορεία...αυτο ίσως τους άξιζε...!

 Το "ταξίδι" τούτο μέσα στα βαθειά νερά του Έντουαρτ Άλμπη ήταν το ομορφότερο που εχω κάνει και το πιο δύσκολο να το αποχωριστώ. Ούτε που φανταζόμουν πόσο πολυ θα το λάτρευα! Εχω ανάγκη λοιπόν να πω δυο λόγια...μερικά "ευχαριστώ" σε αυτους που κάνανε το ταξίδι αυτό να ΑΞΙΖΕΙ όσο κανένα άλλο! 

Γιώργο Πέλλα ...Νικ μου...σε ευχαριστώ για τις συντροφιές που μου' κάνες στους γύρους του "θανάτου" ...στην αρένα της Βιρτζίνια. Βάλε δύναμη και διάρκεια στις αντοχές σου..θα σου χρειαστούν όσο μεγαλώνεις...! ;)

Μαρία Παπαϊωάννου .....Χάνυ .....τιμή μου...που συνεργάστηκα μαζί σου! που μαζί πλαγιάσαμε σε σπασμένα γυαλιά στα πλακάκια του "μπάνιου" για να γεμίζουν τα μάτια ακάνθινες εντάσεις. Είσαι χαρισματική, μοναδική και θα προσδοκώ και θα ελπίζω κάθε δουλειά μαζί σου. Δηλώνω θαυμάστρια σου....!

Δημήτρη μου....My George...... με τι να σε ευχαριστήσω??? και πως....? που με τίμησες με την εμπιστοσύνη σου να είμαι μέρος του ονείρου που είχες εδω και 30 χρόνια...?! που πίστεψες σε μένα και στην όποια μηδαμινή δυνατότητα μου που κατάφερε να γίνει κάτι....? Που έγινες ο Τζώρτζ που χω ανταμώσει στη ζωή μου....? Που με έκανες να δω πράγματα χωρίς κανένα φόβο και καμία αναστολή...? Για ποιο απο όλα και για όλα μαζι!!!!

Μόνικα...ευχαριστώ.....για την εμπιστοσύνη, τη δύναμη και τη διδασκαλία σου! Θησαυρός ανεκτίμητος....! 

Ομάδα του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδος...και ξέρουν πολυ καλά ποιοι είναι μεσα σε αυτήν! (Γρηγόρη, Αντώνη, Ναταλία, Σωτήρη, Ιωάννα, Ματίνα, Τέτα, Έπη, Ευτυχία, Τόνια, Λίτσα, Κική, Ηρώ, ΒΙΒΗ, Γιώργο, Βασίλη, Ελένη, Μαρίνα, Κική - αν ξεχνάω κάποιους απολογούμαι-)!!!! Σας ευχαριστώ απο καρδιάς για τα λόγια, για την ενέργεια σε κάθε παράσταση, σε κάθε πρόβα σε κάθε βήμα τούτης της προσπάθειας....!! Είσαστε πολύτιμοι!!!!!!

Φίλοι και θεατές....η αγάπη σας....μοχλός κινητήριος για να πάμε παρακάτω....!!!!

Πιο πολύ όμως θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που ΔΕΝ πίστεψαν σε εμας...που ΔΕΝ μας στήριξαν....που τους νίκησε η μικροψυχία και η κατωτερότητα τους! Αυτούς τους ευχαριστώ πολύ γιατί μας δείχνουν τελικά πόσο ψηλά ανεβάσαμε τον πήχη....!

Να είσαστε ολοι καλα.....! και την επόμενη φορά  ΚΑΛΥΤΕΡΑ ...ΨΗΛΟΤΕΡΑ γιατι ΜΠΟΡΟΥΜΕ και το ΑΠΟΔΕΙΞΑΜΕ!!!!!!!

Vicky

"Ο πολύτιμος χρόνος".....

Διαβάζοντας στο διαδίκτυο βρήκα κάτι που το θεώρησα απαραίτητο να το μοιραστώ  με όσους πιστεύουν και οχι απλά θεωρούν οτι μπορούν να το αντιληφθούν....

Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

'Οσοι με ξέρουν και δεν είναι πολλοί...ξέρουν τι σημασία έχουν οι καραμέλες για μένα...(και ειδικά αυτές της φωτογραφίας... ;) )