Ενα απο ΜΕΓΑΛΑ αιώνια, αναπάντητα ερωτήματα #2 .. by Lilith

Είμαι ΣΤΗ φάση που δεν μπορώ να σκοτίζω το μυαλό μου με σοβαρά, που αρνούμαι να ασχοληθώ με οτι τοξικό, που δεν εστιάζω σε οτιδήποτε μπορεί να με φορτίσει (εκει κανω μια εξαίρεση - σε μια ειδική "φόρτιση" ;) ),  που δεν βασανίζομαι με πράγματα που εστω και λίγο με δημιουργούν μια ξινίλα...!
Βρέθηκα με την  παρέα μου προσφάτως...και μεταξύ αστεϊσμών και πειραγμάτων για κάτι που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα, έπεσε στο τραπέζι το εξής ΜΕΓΑΛΟ, αιώνιο, αναπάντητο ερώτημα....

"Υπάρχει κεραυνοβόλος έρως?????"

τι ήθελα να πω την άποψη μου...μάτια σκοτείνιασαν, χαμόγελα έσβησαν, φρύδια έσμιξαν και τα θερία έπεσαν να με φάνε.....!!! καλέ μόνο που δεν με λιθοβόλησαν σας λέω! τι ξινή με είπαν, τι γεμάτη αρνητισμό, τι κυνική, τι κακίστρω......και αυτό γιατί τόλμησα να πω...πως τα μόνα που έρχονται κεραυνοβόλα είναι το εγκεφαλικό και το "κόψιμο" (κοιλιακό εννοώ). 

Δεν μπορώ, εξήγησα, να διανοηθώ πως είναι να ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα κάποιον που τον βλέπεις για πρώτη φορά..η που τον έχεις δει λίγο, πως ερωτεύεσαι κάποιον που δεν έχεις μιλήσει, δεν εχεις ακούσει τον ήχο της φωνής του το βράδυ σε ενα τηλεφώνημα, όταν δεν έχουν καρφωθεί τα μάτια σου στα δικά του άπειρες φορές με η χωρίς σημασία...απλά γιατί αποζητούσαν οι ματιές καταφύγιο. Πως γίνεται να ερωτεύεσαι κάποιον όταν έστω και δήθεν τυχαία δεν τον εχεις ακουμπήσει... Πως νιώθεις  ανάλογα οταν ΠΑΝΩ απο ΟΛΑ δεν τον εχεις θαυμάσει, δεν τον εχεις γνωρίσει σαν την παλάμη σου, και τις γραμμές της που ειναι οι δρόμοι του, που τους χάραξε "κάποιος" για να περάσει απο τη ζωη σου.....! αλλο να σου αρέσει κάποιος, αλλο να τον βρίσκεις ενδιαφέρον...και άλλο, εντελώς άλλο να νιώθεις έρωτα για εκείνον. That's my point of view..! νταξει...δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν αλλα μια που προσπαθεί η παρέα μου να με πείσει πως εχει συμβεί σε κείνους, και τώρα βλέπουν πως συμβαίνει και σε μενα, έπρεπε να πω την άποψη μου. Και εδω που τα λέμε και η δική σας θα με ενδιέφερε πολύ....

Για μένα λοιπόν κεραυνοβόλος Έρωτας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ....και τι να λεμε,...δεν υπάρχει καν ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ....μην τρελαθούμε!!! Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ...δεν πέθαναν απο έρωτα, απο κακή συνεννόηση πέθαναν... (ναι ναι ....τώρα είμαι και ξινή και κακίστρω)

σας στέλνω φιλι...και είμαι σε αναμονή της απόψεως σας....

Lilith

Ιωνάθαν......

Είναι να μη σου κολλήσει παρατσούκλι, και αυτο συνέβη και με μένα..!

 "Ιωνάθαν" λοιπόν με φωνάζουν τελευταία - (υστερα απο γεγονότα, συζητήσεις και αναφορές σε ιστορίες ζωης, σε περιστατικά και απο το εν λόγω βιβλίο)- αγαπημένα ..πολύ δικά μου πρόσωπα. 

Καρμικό όμως μάλλον, απο τη μία η επιμονή των γονιών για τα must read, watch, listen στην εφηβική ηλικία, απο την άλλη η ΤΕΡΑΣΤΙΑ φοβία μου για τα πτηνά έρχονται να κλειδώσουν με την στάση ζωής όσον αφορά την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να υποτάξω τον εαυτό μου σε περιορισμούς που μου επέβαλλαν, όσο κι αν προσπάθησα εγω η οι άλλοι να με βάλουν σε καλούπια, οι κόποι ήταν άκαρποι και μάταιοι. Ενα βιβλίο όπως όλα, που όταν το υποδεχόμαστε με μάτια και αυτιά ανοιχτά, με ψυχή εύφορη, θα παραδώσει σε ανέμους και ουρανούς τις επιθυμίες που θα τις θέλαμε πραγματικότητες.  Ενα βιβλίο που ειναι απο τα αγαπημένα μου. Σας παραθέτω τζούρα, πηγές, ηλεκτρονικές μορφές για να το διαβάσετε ολόκληρο αν σας τσιγκλισει...

".........Έμαθε να κοιμάται στον αέρα,

βάζοντας πορεία, τη νύχτα,

πάνω στον άνεμο του πελάγους...

Με τον ίδιο εσωτερικό έλεγχο πέταγε μέσα από τις βαριές ομίχλες

κι ανέβαινε πάνω από σύννεφα,

στους αστραφτερούς ουρανούς,

ενώ την ίδια στιγμή οι άλλοι γλάροι σέρνονταν στο έδαφος,

βλέποντας μόνον ομίχλη και βροχή...

Έμαθε να καβαλά τους ψηλούς ανέμους...

Είχε μάθει να πετά...

κι όσο για το τίμημα που αναγκάστηκε να πληρώσει,

δε μετάνιωνε....."


Richard David Bach

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον

εδω  θα βρείτε το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή καθως και audio book.

enjoy...

Vicky 

"Αγαπημένε μου" by Virginia Woolf

Βολτάριζα πάλι, έψαχνα, σκάλιζα και επειδή εχω μπει στη διαδικασία να την μάθω την αναζήτησα λίγο παραπάνω...! Δεν μπορείς ευκολα να μη φοβηθείς τη Βιρτζίνια Γουλφ, γιατι είναι αυτή που σκαλίζει τις καλά σκεπασμένες μύχιες σκέψεις σου. Εκείνη που τρυπάει το μυαλό σου, που βγάζει την ψυχή σου στο μεϊντάνι και σε εκθέτει. Πουλάει τις αδυναμίες σου, νοικιάζει τα πρέπει σου, στρογγυλοκάθεται στα θέλω σου...!  Τιποτα δεν ειναι απλό...τιποτα δεν είναι  επιφανειακό...τίποτα δεν ειναι λυμένο και τακτοποιημένο, ακόμα και όταν πιστευεις οτι είναι! μόλις την αφήσεις να κάνει την τσάρκα της στο μυαλό σου...θα καταλάβεις...

"Αγαπημένε μου

Έχω τη βεβαιότητα πως παραφρονώ ξανά.
Νιώθω ότι δεν μπορούμε να υπομείνουν κι άλλες από αυτές τις δεινές ώρες. Και δεν θα γιατρευτώ αυτή τη φορά.
Αρχίζω να ακούω φωνές, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι, κάνω αυτό που μου φαίνεται πως είναι το καλύτερο.
Μου έδωσες τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλα αυτά που θα μπορούσε να είναι κανείς.
Δεν πίστευα ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι, μέχρι που ήρθε αυτή η φριχτή αρρώστια.
Δεν μπορώ να την παλέψω κι άλλο.
Ξέρω ότι καταστρέφω τη ζωή σου, πως χωρίς εμένα θα μπορούσες να εργασθείς.
Και θα το κάνεις, το ξέρω.
Βλέπεις ούτε κι αυτό το γράμμα δεν μπορώ να γράψω σωστά.
Δεν μπορώ να διαβάσω.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σου οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου. Υπήρξες άκρως υπομονετικός μαζί μου και απίστευτα καλός.
Θέλω να το δηλώσω αυτό – όλοι το ξέρουν.
Αν κάποιος μπορούσε να με σώσει, θα ήσουν εσύ.
Έχω χάσει τα πάντα εκτός από τη σιγουριά της καλοσύνης σου.


Δεν πιστεύω ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι από όσο υπήρξαμε εμείς."
                                                                           - Β -

                                                                Βιρτζίνια Γουλφ
                 [η γυναίκα που δεν έζησε μία, αλλά πολλές ζωές, δοκιμάζοντας τα πάντα]

"Με αφορμή το φευγιό ενος αγαπημένου"...Lilith

Τα όνειρα ειναι για τις ώρες που κοιμόμαστε....η είναι για τους άτολμους...η για τους μη ρεαλιστές!

Σε όλη μου τη ζωή δεν έκανα όνειρα. Το μόνο ίσως που είχα σαν όνειρο απο μικρή ηταν να ταξιδεψω στις Ηνωμένες Πολιτείες που μολις κατάλαβα τι κουμάσια είναι, ξεφούσκωσε και αυτό. 

Σε όλη μου τη ζωή, κοίταζα τον ουρανό και εβαζα στόχους, ετσι "ονειρευομουν" εγω..! κοιτούσα τον ουρανό μα τα πόδια μου είχαν ρίζες...! ρίζες με την εννοια του ρεαλιστικού, πως ήξερα ποια είμαι, που είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, τι αντέχω. Οχι ριζωμένα με την έννοια του μόνιμου, του άρρωστου, του βαλτώδους του πράγματος...!!

Αγνάντευα ορίζοντες, η ψυχή μου είχε φτερά, το μυαλό μου ήξερε και η καρδιά μου άντεχε! Δεν προσδόκησα ποτέ κατι ανέφικτο, κάτι αδύνατο...(τι σημαίνει αδύνατο άλλωστε)...! για αυτό εγω δεν κάνω όνειρα...γιατι πιστεύω πως όλα ειναι δυνατά! το όνειρο εχει κατι άπιαστο, κατι αδύνατο, κατι αδύναμο...και δεν το αντέχω! αυτην την ελαφρότητα του το πετσι μου δεν την καταδέχεται...!

Ρίζες εχω και τωρα....καρφιά στα πόδια...τοσο βαθιά και τόσο αιχμήρα πως νιώθω να τρυπούν τον πυρήνα της γης. Μα όχι με την έννοια που είχα τοσα χρόνια...! η ψυχή παραμένει ελεύθερη, η βούληση, η καρδιά, το μυαλό....ολα!...μα αυτο που δεν μοιάζει με τα αλλα είναι η αδυναμία στο να θέσω στόχους...! δεν είναι οτι δεν βρίσκω, μα δεν ξέρω πια πως να το κάνω, έχασα τον τρόπο, εχασα εμενα στην προσπάθεια. Παίρνω τα πράγματα με τη σειρά και ξεκινώ απο κάτι μικρό..κατι ασήμαντο! "Αύριο θα φτιάξω ενα γλυκό που μου αρέσει και θα πετύχει"....μα την άλλη στιγμή  ισως να μου λείπουν τα μισά υλικά και ίσως και το ρεύμα για να το φτιάξω..και μη μου πείτε "φτιάξε ένα άλλο γλυκό με τα υλικά που έχεις" ! τοτε δεν θα είναι όμως το γλυκό που θέλω... δεν θα είναι ο στόχος μου! θα είναι οτι με βάζουν να αποδεχτώ ως στόχο! 

Τι κάθομαι και λέω ε?? γιατί σκοτίζω το μυαλό μου?? ενα αγαπημένο μου πρόσωπο αποφάσισε να κοιτάξει την επαγγελματική του τύχη (και εύχομαι και οποιαδήποτε άλλη) σε ξένα εδάφη..! έκανε καλά???? ΑΓΙΑ....!!!!! η στεναχώρια μου μεγάλη...οχι μόνο γιατί φεύγει, οχι μόνο γιατί θα μου λείπει...μα πάνω απο όλα γιατι ΕΓΩ δεν είμαι στη θέση του! 

-"Ελα μαζί....θα γυρίσω να σε πάρω  μαζί μου" μου ψιθύρισε δυο νύχτες πρίν στο αυτί. 

-"Μην το κάνεις όνειρο σου αυτό" του είπα.."καν το ΣΤΟΧΟ και γύρνα να με πάρεις!"

Σπίτι ειναι εκει που αγαπάς...εκεί που σε αγκαλιάζουν...εκεί που σε κανακεύουν ...εκει που νιώθεις λεύτερος...εκει που μπορείς να βάλεις στόχους! Τούτη η πατρίδα δε μου προσφέρει στόχους πια...δεν μου κλείνει το μάτι παρήγορα λέγοντας μου ..."σακάτεψε τα δόλια κοκκαλα σου κι αλλο, λιωσε τις αρθρωσεις σου, γέρασε απο τώρα, πεθανε νωρίς...μα θα αξίζει και τα παιδιά σου ΣΤΟΧΟΥΣ & ΟΝΕΙΡΑ θα τα καμουν ΕΝΑ και θα ναι αληθινά"

Lilith

"Απο το ημερολόγιο μιας φίλης #6" by Lilith

Είναι απο κείνες τις μέρες...που δεν έρχονται συχνά....καταφθάνουν σπάνια μετα απο πολύβουο, μακρινό ταξίδι....μα που όταν έρχονται....έχεις έναν και μόνο πόθο...να απομακρυνθείς απο το σύμπαν ολάκερο...να δημιουργήσεις έναν δικό σου κόσμο...να χτίσεις τοίχους ψηλούς που να φτάνουν μέχρι τον ουρανό..μα πιο πολύ αυτο που ποθείς ειναι ...................να φορέσεις τον εαυτό σου απο την ανάποδη....! να τον γυρίσεις το μέσα - έξω βρε αδερφέ...και να τον φορέσεις αλλιώς...να φαίνονται οι ραφές, τα ξέφτια, οι ετικέτες, να ναι οπως τον βλέπεις εσυ απο μέσα...! γιατι δεν αντέχεις πολλά...! γιατι μπορείς πια, ελάχιστα...! γιατι αντοχές, άμυνες και υπομονή πνίγονται στα βαθύτερα πηγάδια της αγανάκτησης και αποζητούν λύτρωση με την εκφώνηση ενός τεράστιου σιχτιρίσματος...! ενος βροντοφωναχτου "ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ"...

{πολύς ο πόλεμος...αδιάκοπο το πάλεμα...απόκαμε και κορμί και ψυχή και ολη μου η υπάρξη! ....(αν θα ζήταγα "ειρηνευτικές δυνάμεις στην περιοχή" πια, θα ταν αχάριστο???..αν ζήταγα λίγο τεμπελιό εκει στα αναχώματα θα ήταν πολύ....? να ανέβω κεί ψηλά αφου καταλαγιάσουν κουρνιαχτοί και σφαίρες, να πετάξω στην άκρη όπλα και μπαλάσκες και αφου σηκώσω τις παλαμές μου με πείσμα και αγάνακτηση ψηλά να μου δοθεί ότι ζητήσω.....? μια τζούρα κανάκεμα, και μια δόση "είμαι πλάι σου"...ειναι πολύ? } -

ετσι θέλω λοιπόν....κείνες οι μέρες είναι ΤΩΡΑ...! να φορέσω τον εαυτό μου ΑΝΑΠΟΔΑ... σαν να μην πρόλαβα το πρωι που χτύπησε το ξυπνητήρι των άλλων για να αφυπνίσουν εμένα και να τον φόρεσα όπως βρήκα...γιατι ετσι τον ακούμπησα το βράδυ πλαι μου....τα μέσα - εξω...για να ανασάνει, να απλωθεί...να περιμένει ορθάνοιχτος και εκτεθειμένος, συναισθήματα που δεν γνώρισαν κοινά πλάσματα...! σαν αυτα που ξέρεις...που ξέρω..

μα όπως θα περπατώ ετσι με το δικό μου ρούχο καθαρό...με τις ραφές απο πληγές φανερωμένες..με ετικέτες σκαλισμένες με ονόματα λατρευτών αφεντάδων και πονεμένων δούλων, με σκιες και αρώματα απο νύχτες αγάπης...να ρθεις κοντα...και να μου πείς πως τούτη την παστρική τη φορεσιά...δεν την εθαυμασες πουθενά αλλού...γιατι ξέρεις...πως οτι "φορω" μανδύας σου έγινε...χιτώνας σου είναι...οταν ρακένδυτος γυρίζεις στα σοκάκια της ζωης με πονεμένα πόδια..με χωμάτινα βλέφαρα...με φλέβες άψυχες για να ανταμώσεις ηλιους, φεγγάρια,πνοες...ζωές... ,σαν αυτές που κρέμαγες τις νυχτες στο λαιμό μου! 

ετσι θα με φορέσω λοιπόν...για αλλαγή ...για να δω αν μου πηγαίνει...και αν υπ-ΑΡΧΩ όμορφη ακόμα στους καθρέφτες των ματιών σου....!!!

για να δω αν θα μου αρεσω....και αν και συ θα σταματήσεις να μ'αγαπας κάπου εδω...!!!

Lilith

"Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναι οι δύο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου."

Οδ. Ελύτης