"Απουσία"......

(επειδή ξέρω το λόγο που γράφτηκε.......Λατρεμένη μου Άννα ..Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ)

ΑΠΟΥΣΙΑ

Στέγνωσα αγάπη μου...
Δεν έχω ίχνος υγρασίας πανω μου.
Την περισσότερη την έχασα προσπαθώντας
να ζωντανέψω εσένα.
Όπως ο κηπουρός προσπαθεί να ζωντανεψει τα ξερά του φυτά.
Ότι απέμεινε, την κατέθεσα στα πόδια σου
καθώς τα ξέπλενα με τους λυγμούς μου.
Αδιαφορείς, το ξέρω.
Δεν σε απασχολει η δική μου ουλη.
Στις ουλές άλλωστε μπορεις να οικοδομήσεις
ακόμη και μια ευτυχία!
Άλλαξα αγάπη μου...
Δεν φορώ πια τα ροζ τούλια της
ψευδαίσθησης, μήτε τα γυάλινα γοβάκια
που μου χάρισες στο πρώτο σου φιλι.
Τοτε δεν πρόσεξα πως με στένευαν.
Μου έφτανε που ακουγα τη φωνή που
συνόδευε τα βηματά μου καθως
σου αφηνόμουν.
Τωρα περπατώ σε σπασμένα γυαλιά.
Βυθίζομαι σε σιωπές εκρήξεις.
Ξεφλουδίζω την καρδιά μου αργά,
σχεδον το απολαμβάνω.
Κοιτάζω αφηρημένα το μέλλον μου.
Διαμελίζω το παρελθόν μου.
Με το παρόν μου επιδένουμε
τα ονειρα που γδάρθηκαν και αιμορραγουν.
Συγνώμη, θα βρεθουμε καποτε;
Συγνώμη, βρεθήκαμε ποτέ στην ουσία;
Ξέρεις, υπάρχει καποιος χρόνος για τον καθένα μας,
που αντέχει να υπομένει.
Αυτος ο χρόνος της υπομονής,
είναι ο χρονος της απουσίας μας.
Βλέπεις καμία στιγμή που περνάμε υπομένοντας
ή περιμένοντας να βρεθουμε με τον άλλον,
δεν είναι στην ουσία παρά μια ατέλειωτη νύχτα.
Δεν είναι παρά μια ισχυρή, μακρά, φρικτή απουσία.
Κι όμως, υπάρχουμε και τοτε,
αφου καμια παρουσία δεν μπορεί να αναπληρώσει
την τραγικότητα του "πονάω που δεν σε έχω"...
Μέσα απο τον πόνο υπάρχουμε...

Άννα Τσεκούρα