"Μοιαζεις".....απο την Αννα Τσεκουρα...για μένα....

 Αν δεν ειναι αυτά, τιμή....τότε τι ειναι.....

δυο αγαπημένα προσωπα...γράψανε για μένα...η μια, ηΛατρεμένη μου, στιχους...και ο Αγαπημένος μου Μουσική...! δεν ξέρω αν ειμαι μουσα η μουσειο.......αλλα εγω δεν εχω αλλη τιμή μεγαλύτερη απο αυτη......

Αννα Τσεκουρα.....Δημήτρη Φλουτσακο......δεν εχω λόγια...

 "Μοιάζεις,
με τα λουλούδια της αυλής
που αθόρυβα ανοίγουν τον πρωι στο φως,
που αθόρυβα κλείνουν κάθε δειλινο.
Μοιάζεις,
με την φωτιά των αστεριών
που είτε εκρυγνηνται,
είτε παραμένουν αυτόφωτα,
περιπλανώνται σε εναν γαλαξία
ζώντας ή πεθαίνοντας εκει...
Μοιάζεις,
με το κενό την στιγμή που
εχεις τα πάντα,
με το Όλον, την στιγμή που
δεν έχεις τιποτε.
Μοιάζεις,
με όνειρο που τραγουδά,
με σκιά που χορεύει,
με νότα που δραπετεύει
και αυτονομα δημιουργει μελωδιες μαγικά, παράξενα.
Μοιάζεις,
με τσιγάρο που δεν καπνισες,
με φόρεμα που δεν φορέθηκε,
με λόγια χιλιοειπωμένα,
κι όμως...
παρόλα αυτά...
δεν μοιάζεις με τιποτε απο
όσα οι σύντροφοι σου γνώριζαν ώς τώρα...
Ίσως γιατι το απλά αυθεντικο,
δεν συναντάται παρά σπάνια,
στις αρένες των ανθρώπων
και σπάνια επιβιώνει..."

"Απο το ημερολόγιο μιας φίλης #3"... Lilith

Αναθεματισμένο ξυπνητήρι......ότι ήχο και να σου δώσω και μονο ο ρόλος σου φτάνει για να είναι ενα "αει στο διαολο" η πρώτη λέξη της ημέρας μου....

Ναι να ξυπνήσω...απο τι?? λες και κοιμήθηκα...?? λαγός...! με το ένα μάτι. Το άλλο άγρυπνο να κοιτά τριγύρω σαν μπάλα σε φλιπεράκι. 

Ωραία....χτύπησες λοιπον...για να ξυπνήσω..να συνέλθω..απο πόσα?? ..απο τί??? ...δεν ειμαι εγω που σε θέτω σε λειτουργία ετσι δεν είναι? ελα.....παραδέξου το..! μίλα...! αυτη η πόρνη η ζωή είναι που μόλις μου χαιδεψει με ειρωνεία στοργικά την πλάτη για να μου πει...."μπράβο κορίτσι μου, αφου το ξεπέρασες με επιτυχία και αυτό και τακτοποιήθηκαν όλα......τωρα θα πρέεεεεπει..." και πριν τελειώσει η φράση τρωω κλωτσιά στα πισινά που γίνομαι δορυφόρος...! στον αέρα λοιπόν...."αεεεερα..πίσω και σας φάγαμε"...η μήπως μας φάγανε άλλοι...δεν ξέρω...

πφφφφφ!!! απο κει που βρήκα τις άκρες μου...βρέθηκα πάλι σε μια αναθεματισμένη μέση...τη μεση ενος πελάγους που τα ρηχά του είναι 40.000 λευγες κατω απο τη θάλασσα....! "Σκάσε και κολύμπα γιατι ξέρεις να κολυμπάς και γιατι ο πνιγμένος απο τα μαλλιά του πιάνεται." φωναζω..! 

Ωραία...μου δωσες παράσημο...οτι τα καταφέρνω μια χάρα, με μπόρες, με φουρτούνες, με ναυτικούς, με ναυάγια....και τώρα τι το κάνω??? το βάζω σε κορνιζούλα χρυσαφιά και το κρεμάω στο σαλόνι μου η το καρφιτσώνω με μανία στο πέτο της υπαρξης μου για να το παίξω ναυαρχουκος......???

ανοίγω τα μάτια μου και μαλώνω με τη μόνη αχτίδα φωτός που τολμά να μπει απο την γρύλλια ...

τι γίνεται τώρα...? τι κάνουμε??? εμπιστοσύνη λεει, τόλμη λεει....ρίσκο, τσαμπουκά...αυτα είδα σε σενα...και ενα "πιστευω πως μπορείς να τα καταφέρεις"...! κέρδος δικό μου?? οτι "εντάξει τα καταφερα"...ναι δε λεω καλό το κλισεδάκι γιατι κλισεδάκι κατάντησε πια...μα παραπέρα?? τι? αξίωμα....ΟΥΑΟΥ πόρωση...!! ναι ναι...καλα...μετα????? δουλεια...δουλεια....δουλεια.......και πρόσωπα ξελαμπηκάρουν, αστραφτουν στον ήλιο και στο πάλεμα, πισινουλιδες σωσμένοι...

"αι σιχτιρ....σηκω"...είπα σε μένα.. "φτιάξε καφέ"... "πλύσου, σενιαρίσου, βάψου....λες και τι θα γινει αν χώσεις το κεφάλι στο μαξιλάρι??? θα σταματήσουν τα γεγονότα να σε προλαβαίνουν?? μπα...εσυ θα χάνεις...τη ζωή και τα ζουμιά της"! 

ασχημο συναίσθημα να μην ξέρεις ξανα...που πατάς και που βρίσκεσαι...για να μην αναλύσω το που θα πατήσεις παραπέρα....! 

μα ρε ζωή...ενα παράπονο μονο....λιγο καιρό...μια στάλα νηνεμίας!....τις χόρτασα τις πατητές και τα μακροβουτια..., ασε με δω λίγο..., μια φορά...εστω και κατα μεσής στον πέλαγο να απλώσω την κουρασμένη αρίδα μου στη θάλασσα να φχαριστηθώ τον ήλιο που δεν θα μου στεγνώσει μα θα μου ζεστάνει τις αρθωσεις και θα μου ξεκουράσει το "ειναι" μου...!

ασε με δω ...να νοιωθω την ερημιά της απεραντοσύνης που με ριξες...μα να μαι μια φορά ησυχη....!!!

Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.

Ο. Ελύτης

"Διδασκαλία του Δον Χουαν"....Κάρλος Καστανέντα

" Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος και δεν είναι ντροπή, ούτε για σένα ούτε για τους άλλους, να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου...Κοίταξε κάθε δρόμο, με προσοχή κι επιφυλακτικότητα. Δοκίμασε τον όσες φορές κρίνεις εσύ πως είναι απαραίτητο. Σκέψου και διαλογίσου πάνω σ'αυτόν. Κι ύστερα θέσε στον εαυτό σου ένα και μόνο ερώτημα: Έχει αυτός ο δρόμος καρδιά; αν έχει είναι καλός, αν δεν έχει είναι άχρηστος...

Θέλεις να σου πω πού οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά. Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια που έχουν Καρδιά. Να ρωτάς: έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησε το και μη φοβάσαι τίποτε, ακόμη και αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει από το να τ' ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησέ το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά, κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείπεις. Ποιο μονοπάτι σου λέει η καρδιά σου ότι είναι το σωστό; Σε περιμένει να το βαδίσεις. Πήγαινε. Τα μονοπάτια μπορούν να περιμένουν απίστευτα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους!''


Από τό βιβλίο τού Κάρλος Καστανέντα - Η διδασκαλία του Δον Χουάν

"Σιγά μην κλάψω"

γιατι.....αυτο κι αν είναι ποίηση

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ...

"Αγάπης Τραύματα" ...Lilith

Λατρεμένα χέρια....τα δικά σου. Ευλογημένα, ιαματικά τα ακροδάχτυλα που   απλώνουν στις πληγές μου μύρο, χυμούς αγάπης και λησμονιάς, στη λήθης το κορύφωμα. Ακουμπήσες λατρευτικά τα χείλη σου σε κάθε μου ουλή...σε κάθε μου πληγή νωπή, η σε κεινη με το ξεραμένο το αίμα που ταισα θεριά ανήμερα.

Δεν σου μιλώ....Μα με ακους..δεν με ρωτάς..και δεν σε νοιαζει..κι αυτό αρκεί....

Μ'αγκαλιάζεις και είναι σαν να φροντίζονται οι πόνοι όλου του κόσμου.....

Με φιλάς με θέρμη και ανασταίνεις τις σκορπισμένες στάχτες μου...

Πλημμύρισε η ματιά σου ερωτηματικά, μα τα χείλη σου άλαλα...! υποκλίνονται, σέβονται τις θανατηφόρες οδύνες μου...

Με αγγίζεις....και τα χέρια σου αποσύρουν πόνους απο το κορμί μου..την ψυχή μου...

Σαν έμβρυο κουλουριάζομαι μπροστά σου!

Παραδίνομαι σε κάθε σου τόλμημα να με αγγίξεις...Σε κοιτώ στα μάτια! "Ειμαι εδω" δηλώνω..!

Εισβάλλεις εντός μου με θρησκευτική κατάνυξη....με κάνεις ναό...! αγιογραφείς κάθε μου επιφάνεια...

Σκορπώ κάθε μου ένταση,  σαν αστρικές εκρήξεις σε ενα σύμπαν που δείχνει γνωστό απο χρόνια...! το δικό σου...!

θέλει τόλμη, θέλει αρετή, θέλει δύναμη...μα πάνω απο όλα θέλει αγάπη ΑΠΟΛΥΤΗ να φροντίσει κανείς τις πληγές αυτου που πλαγιάζει σιμά του....!

για σένα και για οσους σκύβουν και φιλούν αγάπης τραυματα....!!!

"Υπήρξα Άγγελος ....Υπάρχω Δαίμονας" ...Lilith

υπήρξα άγγελος ...υπάρχω δαίμονας...

θυμάσαι...ύπηρξα άγγελος όταν πλάγιαζαν με ορμή οι πληγές σου στο κορμί μου, και με παρέσερνες σαν άγριο ποτάμι....όταν μεταλάμβανες κάθε σταγόνα της ύπαρξης που σου χαρίστηκε..

υπήρξα άγγελος που σου δείξε πως είναι να αγαπάς ουσιαστικά, να θαυμάζεις τη ζωή, το φως, τη  μέρα που κυλούσε στις χούφτες σου μαζί με την αγάπη μου, που ρούφαγες αχόρταγα και σε ξεδίψαγα.......

υπήρξα άγγελος που φώτιζε τις σκοτεινιές σου αντλώντας φως απο ότι φωτεινό αναδυόταν απο  μέσα σου...γιατι εγω λουζόμουν στις πηγές σου....δρόσιζα τις φτερούγες που μου χάριζες όταν έσμιγες το "κάθε" σου με το "πάντα" μου....τη στιγμή σου με την αιωνιότητα μου.

υπήρξα άγγελος που σου δωσε φαρέτρα γεμάτη για να πολεμήσεις τα δαιμονικά που σε κατέτρωγαν.

υπήρξα αυτός που σε τραγουδούσε, που σε νανούριζε μέσα στις σκοτεινιές σου, φιλώντας σου ευλαβικά τα χέρια, τα χείλη, με βλέμμα βουτηγμένο στις θάλασσες των ματιών σου...

υπήρξα άγγελος που δεν μελέτησε και δε λογάριασε τα ματωμένα πόδια του, τα σπασμένα φτερά του, τα ξεσκισμένα σωθικά του που σε κουβαλούσε στις πλάτες του για να μην φθαρθείς.....να μην πονέσεις...να μην αγγιχτείς ...

Υπήρξα αυτός που έσπερνε εκρήξεις στις φλέβες σου...

Υπήρξα αυτός που σε στεφάνωσε Νικητή, που σε έστεψε Βασιλιά...

Όμως τωρα....

Υπάρχω δαίμονας που κατατρώω τα σπλάχνα σου που ναι ποτισμένα με μαυρο πηχτό αίμα....

Υπάρχω δαίμονας που στοιχειώνω τις νύχτες σου, που κλέβω τους υπνους σου, που στηλιτεύω τις σκέψεις σου...

Είμαι ο δαίμονας που ξεπουλάω με βρώμικα παζάρια στα πορνεία της ζωής σου ότι ποτέ σου εχεις νοιωσει και οτι σου απέμεινε. Ειμαι ο δαίμονας που ασελγώ στο μυαλό σου κάνοντας όργια ...που χορευω γυμνή κρατώντας φωτιές  και σε χλευάζω....!!! Είμαι ο Δαίμονας που σέρνεται στα τέσσερα εμπρός σου και οργώνει με τα νύχια του κάθε σου λεπτό...που σε βουτά μέσα σε λίμνες ερεβους κάθε που η μέρα σου δεν σε αντέχει άλλο.

Υπάρχω Δαίμονας που θα κρατώ ηνία εντός σου για όσο υπάρχεις....

Μα όσο υπάρχεις....θα υπάρχουμε μαζί! Εντός σου κατοικώ! Εντός σου βασιλευω!

Εσυ αποκαθηλώθηκες πια...Αφέντρα της Κόλασης σου είμαι  εγω...

Ξηλώθηκαν κ' οι τίτλοι καθως φευγαν οι σάρκες μας...! Εσυ έπαψες να σαι βαθμοφόρος ..και γω έθαψα τον άγγελο που λάτρεψες.

Υπήρξα Άγγελος ...Υπάρχω Δαίμονας 

οχι γιατι το διάλεξα....μα γιατί ΕΣΥ με διάλεξες....

"Απουσία"......

(επειδή ξέρω το λόγο που γράφτηκε.......Λατρεμένη μου Άννα ..Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ)

ΑΠΟΥΣΙΑ

Στέγνωσα αγάπη μου...
Δεν έχω ίχνος υγρασίας πανω μου.
Την περισσότερη την έχασα προσπαθώντας
να ζωντανέψω εσένα.
Όπως ο κηπουρός προσπαθεί να ζωντανεψει τα ξερά του φυτά.
Ότι απέμεινε, την κατέθεσα στα πόδια σου
καθώς τα ξέπλενα με τους λυγμούς μου.
Αδιαφορείς, το ξέρω.
Δεν σε απασχολει η δική μου ουλη.
Στις ουλές άλλωστε μπορεις να οικοδομήσεις
ακόμη και μια ευτυχία!
Άλλαξα αγάπη μου...
Δεν φορώ πια τα ροζ τούλια της
ψευδαίσθησης, μήτε τα γυάλινα γοβάκια
που μου χάρισες στο πρώτο σου φιλι.
Τοτε δεν πρόσεξα πως με στένευαν.
Μου έφτανε που ακουγα τη φωνή που
συνόδευε τα βηματά μου καθως
σου αφηνόμουν.
Τωρα περπατώ σε σπασμένα γυαλιά.
Βυθίζομαι σε σιωπές εκρήξεις.
Ξεφλουδίζω την καρδιά μου αργά,
σχεδον το απολαμβάνω.
Κοιτάζω αφηρημένα το μέλλον μου.
Διαμελίζω το παρελθόν μου.
Με το παρόν μου επιδένουμε
τα ονειρα που γδάρθηκαν και αιμορραγουν.
Συγνώμη, θα βρεθουμε καποτε;
Συγνώμη, βρεθήκαμε ποτέ στην ουσία;
Ξέρεις, υπάρχει καποιος χρόνος για τον καθένα μας,
που αντέχει να υπομένει.
Αυτος ο χρόνος της υπομονής,
είναι ο χρονος της απουσίας μας.
Βλέπεις καμία στιγμή που περνάμε υπομένοντας
ή περιμένοντας να βρεθουμε με τον άλλον,
δεν είναι στην ουσία παρά μια ατέλειωτη νύχτα.
Δεν είναι παρά μια ισχυρή, μακρά, φρικτή απουσία.
Κι όμως, υπάρχουμε και τοτε,
αφου καμια παρουσία δεν μπορεί να αναπληρώσει
την τραγικότητα του "πονάω που δεν σε έχω"...
Μέσα απο τον πόνο υπάρχουμε...

Άννα Τσεκούρα 

"Τοσο μακριά μου και συ..μια κομμένη ανάσα...".. Lilith

Υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν μνήματα στις   μέρες τους που  ξέφυγαν ...

Που σκαλίζουν πλάκες για να "θάψουν" δια παντός και δια βίου υπόλοιπου τους,  συναισθήματα, σχέσεις, υποστάσεις, ανθρώπους, σκέψεις, ανομολόγητες επιθυμίες, λόγια που είπαν, στιγμές που πέρασαν, αδυναμίες, αναπηρίες, ανεπάρκειες.

Τους φτιάχνουν επικήδειους σιωπής, αποτάσσουν σατανικές "παρουσίες" που μέχρι τώρα ήταν ζωοδότριες πηγές.

Αφου έσκαψαν λοιπόν βαθιά ...περίπου μια παλάμη κάτω απο το χώμα...τα ρίξαν όλα μέσα και έπιασαν δουλεια......

Μα δεν έρχεται στο μυαλό μια λαική κουβέντα...."αν δεν θαφτεί κάτι δικό σου....."Γιοφύρι" δεν στεριώνει"......

Μόνο έτσι θα βρεις "γιοφύρι" για την "αλλη μεριά"..... 

Μια που αποφάσισες λοιπόν να θάψεις...παραδέξου πως θάβεις εαυτόν μαζι με μένα και  με όλα τα ανομολόγητα που δεν τολμάς να πεις ουτε σε σένα.....πως ότι κι αν γίνει, ακόμα και κει, κάτω απο το χώμα, μαζί μου θα' σαι...

Μόνο έτσι θα βρεις "γιοφύρι" για την "αλλη μεριά".....

Ζωή και Θάνατος..."Φυγε" και "Ελα" ....μια κομμένη ανάσα μακριά το ένα απο το άλλο...! 

Τοσο μακριά μου και συ..μια κομμένη ανάσα...

Lilith