βόλτες με φεγγάρι η χωρίς, σουλάτσο δω και κει...!!!! τι απόλαυση να συναντάς, να ανακαλύπτεις τέτοιες μαγικές καταθέσεις στην τράπεζα της ψυχής και του μυαλού.
Καταπληκτική γραφή, έντονη διάθεση, πάθος, απόλυτα συναισθήματα στάζουν απο κάθε πρόταση της. Ρουφώ λαίμαργα κάθε της λέξη περιμένοντας με αγωνία την επόμενη που θα ξαπλώσει απαλά μέσα στην ψυχή μου. Που θα διεγείρει το μυαλό μου και που θα αναστατώσει τα συναίσθηματα μου γιατι εκεί μέσα βλέπω εμένα.
Θα δείτε πολλά γραμμένα της εδω μέσα μια που είχα την τιμή να μου δώσει την άδεια της. Παραθέτω όμως το καλυτερο για μένα.. αυτό που με σάρωσε ...!!!
Άννα Τσεκούρα, φίλοι μου....η απολαυση δική σας, η υπόκλιση δική μου..(θα καταλάβετε γιατί)
http://sparagmoi.blogspot.gr/
Όπως θα πίνεις από το κρυστάλλινο ποτήρι
του στήθους μου, να μην ξεχάσεις,
να θηλάσεις το τελευταίο απόσταγμα αλήθειας,
το συναίσθημα που σου ξύπνησα....
" Ακου, κουράστηκα να γράφω για να με διαβάζεις και να χαίρεσαι εκ του μακρόθεν. Κο υράστηκα να υποκρίνομαι πως δεν με νοιάζεις. Κουράστηκα να υποκρίνομαι πως ξέρω πως με ξέχασες.
Ούτε με ξέχασες ούτε θα με ξεχάσεις ποτέ!
Εσύ το έχεις καταλάβει καλά, το ξέρω. Καιρός να μου το ψιθυρίσεις για να το κατανοήσω και εγώ. Αλλα στο λαιμό... χαμηλά... εκει που μου έδωσες το τελευταίο σου φιλι, πριν με σκοτώσεις...
Θυμάσαι;
Εκεί που όταν με μύρισες, αποφάσισες πως θα κανεις
τις σάρκες μου δικές σου, όλες, ματωμένες, σφραγισμένες
απο τα εγκαύματα των δισταγμών σου...
Θα σου πω ένα μυστικό... Ο λαιμός μου ακόμη προσδοκά μια
δαγκωνιά σου... Την καρωτίδα σημάδεψε! Να κοκκινίσει το
σκουριασμένο σου όνειρο...
Θυμάσαι; "
Μα φυσικά και θυμάσαι... και ακόμη θηλάζεις...
του στήθους μου, να μην ξεχάσεις,
να θηλάσεις το τελευταίο απόσταγμα αλήθειας,
το συναίσθημα που σου ξύπνησα....
" Ακου, κουράστηκα να γράφω για να με διαβάζεις και να χαίρεσαι εκ του μακρόθεν. Κο υράστηκα να υποκρίνομαι πως δεν με νοιάζεις. Κουράστηκα να υποκρίνομαι πως ξέρω πως με ξέχασες.
Ούτε με ξέχασες ούτε θα με ξεχάσεις ποτέ!
Εσύ το έχεις καταλάβει καλά, το ξέρω. Καιρός να μου το ψιθυρίσεις για να το κατανοήσω και εγώ. Αλλα στο λαιμό... χαμηλά... εκει που μου έδωσες το τελευταίο σου φιλι, πριν με σκοτώσεις...
Θυμάσαι;
Εκεί που όταν με μύρισες, αποφάσισες πως θα κανεις
τις σάρκες μου δικές σου, όλες, ματωμένες, σφραγισμένες
απο τα εγκαύματα των δισταγμών σου...
Θα σου πω ένα μυστικό... Ο λαιμός μου ακόμη προσδοκά μια
δαγκωνιά σου... Την καρωτίδα σημάδεψε! Να κοκκινίσει το
σκουριασμένο σου όνειρο...
Θυμάσαι; "
Μα φυσικά και θυμάσαι... και ακόμη θηλάζεις...
ευχαριστώ παρα πολυ με τιμάς ιδιαίτερα Βίκυ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑννα Τσεκούρα
Η τιμή δική μου! Ευχαριστώ και πάλι!
Διαγραφή