"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"...

Αλήθεια, πότε ενας έρωτας βαφτίζεται "περασμένος"...;;; όταν γερασμένος, δεν μας αγγίζει πια; ..όταν οι πληγές που μας έχει αφήσει γίναν σημάδια που αχνοφαίνονται και δεν πονάνε άλλο; ..όταν σταματούμε να σκεφτόμαστε το αντικείμενο του έρωτα μας ;; ..όταν πείθουμε τον εαυτό μας να προχωρήσει;; ...όταν ακόμα και στην εικόνα του δεν "σπάζει" η ανάσα σε χιλιάδες κομμάτια;; ...όταν ο ρυθμός της κάθε φλέβας..γίνεται σταθερά υποτονικός στην αναφορά ενος ονόματος;;; ...πότε;;;;;;

Ίσως όταν ολα αυτά μαζί συμβαίνουν, ίσως και όχι...

Σε εναν "περίπατο" που έκανα ανακάλυψα ένα πανέμορφο ποίημα της Ελένης Μαυρογονάτου! ...μου άρεσε και είπα να σας το κεράσω....enjoy..!

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.

Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.

Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.

Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.