ΌΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΙ, ΘΕΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ...!!!

Απο τα συγκλονιστικότερα αποσπάσματα κειμένου που έχω διαβάσει, είναι το παρακάτω. Μονόλογος της Εκάβης απο τις "ΤΡΩΑΔΕΣ" του Ευριπίδη σε μετάφραση Μιχ. Κακογιάννη.
(Σημ: Είναι η στιγμή που η γιαγιά Εκάβη, παραλαμβάνει το πτώμα του εγγονού της Αστιάνακτα - γιου του Έκτορα - πάνω στην ασπίδα του.)...Είπα να το μοιραστώ λοιπόν....ιδού!

" Αφήστε χάμω του Έκτορα τη στρογγυλή ασπίδα. Μαχαιριά η θέα της στην καρδιά, μα πρέπει να το αντέξω.

Αχ, Έλληνες! Δόρατα έχετε πολλά, μα τα μυαλά σας λίγα. Τι φοβηθήκατε; Ένα παιδί..τόσο που το σκοτώσατε; Γιατί; Πιστέψατε πως θα μπορούσε να αναστήσει την αφανισμένη Τροία;

Αλλά και τότε ακόμα που ανδραγαθούσε ο Έκτορας, έχοντας δίπλα του χιλιάδες παλληκάρια, πάλι εσείς νικούσατε. Και τώρα που όλα χάθηκαν, η πόλη έπεσε και της Φρυγίας δεν έμεινε άντρας ζωντανός, τρομάξατε στη σκέψη ενός παιδιού, μικρού, τόσο μικρού;...... Για αυτό ποιος θα βρεθεί να σας παινέσει;...ΟΧΙ ΕΓΩ! 

ΌΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΙ, ΘΕΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ...!!!

Αγαπημένε μου, τι θάνατος φρικτός σε βρήκε .. Άν είχες σκοτωθεί για την πατρίδα πολεμώντας, αν πρώτα είχες γευτεί της νιότης τις χαρές, τον έρωτα και δύναμη θεοπρόβλητη, καλότυχο ίσως να σε λέγαμε, αν μ' αυτά μετριέται η ευτιυχία. Μα τώρα πρόφτασες μόνο να τα δείς, να καταλάβεις, οχι όμως να τα ζήσεις και να χαρείς, αφέντης στο δικό σου σπίτι...Κακόμοιρο! Πόσο άσπλαχνα τα τείχη των προγόνων μας, του Φοίβου οι πύργοι, ξέγδαραν τα πλούσια σου μαλλιά, που η μάνα σου τα χτένιζε και τα γλυκοφιλούσε, εκει που τώρα - ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ - σπασμένα κόκαλα κρυφοκοιτάζουν μεσ' απ' τις πληγές, λες και γελάει ο χάρος. Χέρια αγαπημένα, σαν του πατέρα σου χυτά, πόσο άψυχα κρεμιέστε απ'τους αρμούς. Και στόμα εσυ περήφανο, κλειστό για πάντα.

Ψέματα μου' λεγες τότε που τρύπωνες μες στο κρεβάτι μου και μου ψιθύριζες: "Γιαγιά, όταν πεθάνεις, μια μακρυα πλεξίδα θα κόψω απ΄τα μαλλιά μου και θα' ρθω να τιμήσω τον τάφο σου μ' ολους μου τους συντρόφους"..

Όχι εσύ, μα εγώ, γρια, χωρίς παιδιά, χωρίς πατρίδα πρέπει να σε θάψω, τόσο πρόωρα, τόσο άθλια νεκρό. Σαν σκέφτομαι με τι λαχτάρα έτρεχες κοντά μου και εγω σε τάιζα και σε νανούριζα στην αγκαλιά μου. 

Ποτέ....ΠΟΤΕ ΠΙΑ!!!!!

Τι θα' γραφε στον τάφο σου ενας στιχουργός; "Κείτεται εδώ ενα παιδί που οι Έλληνες σκοτώσανε απο φόβο";;;

Λόγια που αιώνια θα ντροπιάζουν την Ελλάδα. Τίποτα που'ταν του πατέρα σου δεν έφτασε σε εσένα, εκτός απο' να μόνο, συντροφιά να το χεις μες στον τάφο, η χάλκινη του ασπίδα. Αυτή που κάποτε προφύλαγε στο στιβαρό του μπράτσο κι απόμεινε χωρία αφέντη. Απάνω στη λαβή το χέρι του αποτύπωσε αγαπημένα αχνάρια και το χυτό στεφάνι της σημάδεψε ο ιδρώτας εκει που, κουρασμένος απο τη μάχη, ακούμπαγε το μουσκεμένο του σαγόνι.

Πηγαίνετε και φέρτε ότι καλύτερο μας μένει, για να στολίσουμε τον δύστυχο νεκρό μας. Δέν θέλησε ο Θεός να σε τιμήσουμε πριγκιπικά. Ότι δικό μου σου το δίνω. Όποιος περηφανευεται για τα εγκόσμια αγαθά του είναι άμυαλος.  

Της τύχης τα γυρίσματα - σήμερα εδω, αυριο εκεί - είναι άστατα σαν τα χοροπηδήματα κάποιου τρελού. ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΕΥΤΥΧΊΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"