Ο έχων να τα κότσια ας μου διαψεύσει την διαίσθηση..

"Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή", 

είπε ο τεράστιος Νίτσε και σώπασαν όλοι οι αμφιταλαντευόμενοι του κόσμου τούτου.

Τι μας κάνει  αλήθεια να  γνωρίζουμε πότε πρέπει να αποχωρήσουμε;;
Η συμπεριφορά μας, τα συναισθήματα μας, η συμπεριφορά και τα συναισθήματα του άλλου, το τέλμα, η φοβία της φθοράς, η μήπως η διαίσθηση;;;
η μπορεί και όλα αυτά μαζί!

Δεν ξέρω αν είμαι εκπρόσωπος της τέχνης της αποχώρησης την κατάλληλη στιγμή, μα σίγουρα είμαι απο αυτούς που το "τραβούν απο τα μαλλιά" το θεματάκι πριν αποχωρήσουν. Λίγο η φοβία του πόνου, λίγο η στέρηση και πολύ η φόβος του να μην αδικήσω τον άλλον, τα δικά του η τα δικά μου  συναισθήματα, με κάνουν να εξαντλώ κάθε περιθώριο πριν φύγω.

Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και κάθε φορά όλο και κάτι νεο έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των εμπειριών που βιώνεις με τις σχέσεις ζωής, που οτι κι αν συμβεί, οι δεσμοί τους δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν ποτέ.

Πρόσφατα λοιπόν στη δική μου λίστα έπαιξε η περίπτωση της  διαίσθησης και του φόβου της φθοράς. Αξιόλογη σημείωση, είναι η λατρεία και ο θαυμασμός προς το πρόσωπό του.

Χωρίς κανένα ερέθισμα και υποψία αλλαγής συναισθημάτων  απο το αντικείμενο της λατρείας μου, χωρίς δηλώσεις, χωρίς αντιπαλότητες η εντάσεις.

Γνώμονας η διαίσθηση και αυτό το αίσθημα πως με ότι τον τύλιγα, ότι του έστελνα δεν τον ακουμπά πλεον, ταλανίζομαι στο να ρίψω τον κύβο η όχι.

- Φεύγω; Πιστεύω μόνο και μόνο στην διαίσθηση μου και παίρνω το καπελάκι μου και  στρίβω;;;

- Παραμένω;;; Κι αν φθαρεί οτι υπήρχε;; γιατί να το πατήσουμε σαν πατσαβούρι και να σκουπίσουμε τις λάσπες μας, το ρούχο που ξαπλώναμε τις νύχτες μας επάνω του;.

- Περιμένω;;; τι; ..το χρόνο να το επιβεβαιώσει; εκείνον να το σφραγίσει η να το διαψεύσει;;

Αν αγαπάς, λένε, δεν παραιτείσαι, δεν φεύγεις, δεν λιποτακτείς... και τι κάνεις; 

περιμένεις να λιποτακτήσει ο άλλος, να φύγει η να σε διώξει....;;;

τι κάνεις λοιπόν όταν αγαπάς και δεν υπάρχει κανείς να σου διαψεύσει τη γαμημένη σου διαίσθηση;;;;

Lilith

Περί τέλους εποχής και κατάθλιψης, το ανάγνωσμα.

Συζητήσεις επι συζητήσεων η έστω απλές αναφορές γίνονται γύρω απο την ψυχολογία μας στο τέλος μιας εποχής. 

Μιας οποιασδήποτε εποχής, που δεν είναι απαραίτητο να είναι άμεσα συνυφασμένη με την  ημερολογιακή. 

Ωστόσο ας ξεκινήσουμε με το τέλος της ημερολογιακής εποχής και συγκεκριμένα του καλοκαιριού, αφου είναι και επίκαιρο.

Γκρίνια, μουρμούρα, μούτρα..ατάκες του τύπου "33 Αυγούστου σήμερα", "το καλοκαίρι συνεχίζεται και το φθινόπωρο", "μην ακουσω καλό χειμώνα, πέθανες", υποβόσκουσα κατάθλιψη, πολλές φορές και προγραμματισμένα καταχωρημένη στο dna μας, είναι μερικά απο τα συστατικά που κάνουν τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, ιδιαίτερα αντιπαθή και το καλοκαίρι μια εξιδανικευμένη περίοδο.

Σας εχω νέα λοιπόν..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.  Το καλοκαίρι σαφώς περιλαμβάνει ανεμελιά, απόσταση απο τα προβλήματα, ερωτισμό, σεξισμό, ξέφρενους ρυθμούς, αλκοολ, φαγητό, θάλασσα, ήλιο και πολλά άλλα, μα θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως είναι η πιο υποκριτική εποχή του χρόνου.

Χώνουμε το κεφάλι στην άμμο, αφού βάλουμε μάσκα σαφώς στην κούτρα μας...ετσι να ναι σίγουρο το αποτέλεσμα, και με όποιο άλλο μέσο μπορούμε, απομακρυνόμαστε οχι μόνο απο τα θέματα που μας απασχολούν αλλά σαφέστατα και απο την επίλυση η διευθέτηση τους. Τώρα θα πεταχτεί το φιλαράκι απο το μπαρ και θα μου πει :" Γιατί δεν το δικαιούμαι; ολο το χειμώνα τρώω τη φρίκη μου με τόσα προβλήματα. Θα το κάψω λοιπόν το καλοκαίρι".

Αυτό που σαφέστατα δικαιούσαι  είναι κάθε εποχή να χεις μυαλό και ψυχή, ΌΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ, σε μια σχετική τάξη, καθαριότητα και ηρεμία.
Να προσπαθείς για αυτό καθημερινά. Να βάζεις κάτω την πάρτη σου και να της ρίχνεις κάνα δυο εξπλέιν την ημέρα. Ετσι θα χεις λιγότερη εως καθόλου φρίκη. Να είσαι αληθινός και να προσπαθείς πρώτα για σένα. Να μιλάς με ειλικρίνεια στον καθρέφτη σου και κείνος θα στο ξεπληρώσει.

Οι εποχές είναι μέσα μας. Δεν είμαστε φυτά να φωτοσυνθέτουμε. Η συννεφιά, ο ήλιος, η αντάρα, ο αέρας είναι μέσα μας πρωτίστως. Κέρδος μας θα είναι να ταξιδεύουμε το εντός μας με όλους τους καιρούς.

Το πλήρωμα και το σκαρί, μετράει στα ταξίδια, κι ας εχει οτι καιρό γουσταρίζει.

Άλλωστε πως θα εκτιμήσεις μια λιακάδα αν δεν κάνει την παρουσία της, εμβόλιμα μια αντάρα, μια συννεφιά;

Πως θα ποτιστείς αν δεν βρέξει; Είδες ποτέ κάτι ξερό να ανθίζει; 

Πως θα φύγει η σκόνη και η καταχνιά; Πως θα δροσιστείς; Πως θα ανοίξεις πανιά να σαλπάρεις αν δεν υπάρξει αέρας;

Σταμάτα να γκρινιάζεις λοιπόν γιατί σου "παίρνουν" το καλοκαίρι. Τη δυνατότητα του να παίζεις κρυφτό σου στερούν. Να σε αντιμετωπίζεις. Να σε μαθαίνεις. Να κάνεις απολογισμούς. Να αφήνεις η να σε αφήνουν πίσω. Τίποτα άλλο.

Καλά τα κινούμενα σχέδια και ο χαβαλές, μα πάμε για σοβαρές παραγωγές τωρα...

Είναι χρήσιμο λοιπόν το "τέλος κάθε εποχής" γιατί υπάρχουν, προσφορές και εκπτώσεις.
Γιατί φεύγει ότι θέλουμε να φύγει,
κρατάμε σαν φυλαχτά αυτά που έμειναν και συνεχίζουμε.

..ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΏΝΑ..
(στα μούτρα σου...)

ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα:
"Λευτεριά στα φουσκωτά ροζ φλαμίγκο"

Lilith