Ατελείωτες βόλτες.....πανέμορφες ανακαλύψεις...

Μ' αρέσει να βολτάρω ....παντού..! ένας χώρος που μου αρέσει να βολτάρω είναι και το διαδύκτιο..! πήρα λοιπόν τη μαγική μου σκούπα μια που με τις σανίδες του σερφ δεν τα καταφέρνω και ξεκίνησα το "ιπτάμενο" βολτάρισμα μου!!! Εκεί έξω, σε κάποιες ανάλογες "σφαίρες" - σαν την δικιά μου - σε κάποιους άλλους "κόσμους" - κάτω, άνω δεν εχει σημασία - συνάντησα πλάσματα μοναδικά. Ταλαντούχα ξωτικά, γοητευτικά Κτήνη, νεραιδοχτυπημένους αγγέλους...και μου άρεσαν. Πλάσματα με υπέροχη ψυχή, κοφτερό μυαλό και πνεύμα γεμάτο πάθος, πόθο, αλήθεια, πόνο, ηδονή, θάνατο και πάνω απο όλα έρωτα. Πλάσματα που κάθε τους σκέψη, κάθε τους συναίσθημα την κάνουν γραφή. Βουτάνε την πένα τους στο μελάνι της μαγείας και γράφουν. Βρήκα δικά μου συναισθήματα, βιώματα, εμπειρίες, σκέψεις, πόνους, ηδονές, θανάτους στα περισσότερα απο αυτά.

Ένα απο αυτά τα μαγεμένα πλάσματα είναι ο Χρήστος Καριώτης, του οποίου το βιβλίο πόθησα να ' ρθει στα χέρια μου.  "Έρωτες - Δαίμονες - Θάνατοι" .  Η γραφή του θα σας συνεπάρει και η σκέψη του θα σας καθηλώσει.

Παραθέτω απόσταγμα του Χρήστου (απο τα πιο αγαπημένα μου).
Μπορείτε να βολτάρετε και σεις στον "κόσμο" του εδω : http://bleedingmoons.blogspot.com/

Lilith

ΜΙΑ ΛΕΞΗ...

Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ

Μια φωνή που ακόμα την ακούω σαν τραγούδι
Ήρθες και ζωγράφισες με φιλιά το κορμί μου
Έφυγες και δεν τα έσβησα

Σε νοιώθω σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου
Η μυρωδιά σου στοιχειωμένη σε κάθε μου αναπνοή
Σ' αναζητώ σε κάθε χιλιοστό της μοναξιάς μου

Κι ο χρόνος...αλήτης...σ' έχει ξεχάσει μες τις σκέψεις μου



Γαμώτο...απλά ένα Σ' ΑΓΑΠΩ ήθελα να γράψω...

Χρήστος Καριώτης

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕΣ…ΕΓΙΝΕ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ

Μου είπες πως η ψυχή μου είναι κατάλευκη
Σαν τα φτερά ενός αγγέλου
Κι εγώ σ’ άφησα να την γεμίσεις
με τα δικά σου χρώματα……..

Τελικά ήταν πολύ εύκολο
να σταθώ μπροστά σου
με κομματιασμένα τα φτερά μου
κι ένα φωτοστέφανο σπασμένο στα δυο
Μ' αρέσει έτσι όπως με σχεδίασες...
πάνω σ' έναν καμβά από σκοτάδι...
βουτώντας τα πινέλα σου μέσα στις πληγές μου
Έγινα η ψύχωση σου…η απόλυτη δημιουργία σου
Χρόνια τώρα μου άλλαζες μορφές…
ζωγράφιζες ψεύτικα χαμόγελα στο πρόσωπο μου
και μ’ άφηνες μετέωρο πάνω στον ανόητο καθωσπρεπισμό σου…
Mια μαριονέτα που κινούνταν όπου κοίταγαν τα μάτια σου
Δεν μου έδωσες φωνή…
Όμως πάνω στο νοτισμένο καθρέφτη της σιωπής μου
σχημάτιζα το “σ' αγαπώ” κι εσύ το μουτζούρωνες με άλικο χρώμα
Μ' έβλεπες να διαλύομαι… κι έφτιαχνες φτηνά αντίγραφα μου πάνω στα ίδια μου τα κομμάτια
Όμως τελικά με μετέτρεψες στην προσωποποίηση των απωθημένων σου
Για πόσο ακόμη θα αναβάλεις τα αποκαλυπτήρια μου;
Για πόσο ακόμη θα αποφεύγεις το βλέμμα μου;
Είμαι το μοναδικό σου έκθεμα… μ’ έχεις εναποθέσει με ευλάβεια
πάνω στο μουχλιασμένο σου στρώμα
Και τις νύχτες…με κρύβεις κάτω απ’ τα ιδρωμένα σου σεντόνια

Ξέρεις τώρα μου είναι εύκολο να φύγω
Να χαθώ εντελώς απ’ το κάδρο
Και να γίνεις εσύ ο καμβάς
στα χέρια του στοιχειωμένου σου έργου
κι όσο θα προσπαθείς να με αλλάξεις
στο τέλος…απλώς θα μου μοιάσεις

Χρήστος Καριώτης