Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.....Shakespear

 

 Μην δίνεις τόσο εύκολα!

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.
 

Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ. 

Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
 

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.
 

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
 

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.
 

Ή μήπως μπορώ ότι θέλω ?

Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω. 

Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
 

Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.
 

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

William Shakespear

Στο ακρογυάλι της Ουτοπίας........Αλκυόνη Παπαδάκη

Στο ακρογυάλι της Ουτοπίας........της Αλκυόνης Παπαδάκη...!

(πόσο όμορφο, πόσο αληθινό, 

πόσο αγαπημένο, πόσο δικό μου!!!!)

Αυτό που θα'θελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο
την ξερίζωσα.Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω
πάνω του και να κλάψω.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για
όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν.
Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα...
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του
να μου πει ψιθυριστά:
"Μην κλαις".Μόνο αυτό.Τίποτ'άλλο.
Μην κλαις. Μόνο αυτό...
..Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη , να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.
Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.
Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.
Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.
Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.
Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις.
Μου λείπει η αγάπη μου,εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.
Μα σίγουρα, δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.
Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.
Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...
Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;
Τόσο πολλά;

Οι δικές μου ευχές........

Δεν ξέρω πως μπορεί να βρεί το Άγιο Φως ο καθένας σας...! μπορεί μέσα από δυσκολίες που πέρασε, από πόνους, από δύσβατα μονοπάτια να το βρεί στα μάτια ενός αγαπημένου του προσώπου, μπορεί μέσα από την πίστη του στο Θεό, μπορεί να το βρεί σκαλίζοντας μέσα στα συναισθήματα του η  ψάχνοντας στο μυαλό του, μπορεί μέσα από μια συγχώρεση, έναν έρωτα, μια φιλία. 

 

Δεν ξέρω τι μπορεί να θεωρηθεί  Άγιο Φως ..........

Εύχομαι όμως να ευλογηθείτε όλοι με την ικανότητα της ευρέσεως του, και από όπου και αν προέρχεται να είναι αυτό που θα καθαρίσει, θα καθ αγιάσει την ψυχή σας. Αυτό που θα την απαλύνει και θα της προσφέρει φροντίδα απλόχερα ώστε να  χαρίσετε και εσείς φροντίδα και αγάπη στους άλλους, σε αυτούς που δεν θα βρουν ΤΕΛΙΚΑ το δικό τους Αγιο Φως. Να φωτίσει κάθε εκατοστό σκοτεινής σας σκέψης και να σας δείξει δρόμους που θα τους ακολουθήσετε με αγάπη και πίστη γιατί θα είναι αυτό που θέλετε περισσότερο απο κάθε τι. 

Να δυναμώσει τα "ΘΕΛΩ" σας και να θωρακίσει τα "ΜΠΟΡΩ" σας για να μπορέσετε να ανακαλύψετε ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ μέσα σας!!! ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ......!!!!!!

Εύχομαι σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά 

ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΛΥΤΡΩΣΗ, ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ!!!!

Lilith

Πριν την ευχή για "καλή Ανάσταση"...

Με αφορμή, πολλές ευχές, μακιγιαρισμένες αληθινές, για αγάπη, ανάταση ψυχής, ομόνοια, σύνταγμα και τα περίχωρα και επειδή τη ΔΗΘΕΝΙΑ δεν την αντέχω, κατέβασε η κούτρα μου δυο λογάκια, έτσι γιατί είμαι και ένα πνεύμα αντιλογίας. 

Όταν θα μιλάμε για καλοσύνη και ανοιχτές, γαλήνιες, καθάριες ψυχές - που τις βρήκαμε όλοι απορώ όταν η ζήλια, η κακία,ο εγωισμός και η υποκρισία βασιλεύουν - να φροντίζουμε να περνάει το σκουπιδιάρικο και απο τη δική μας την ψυχή. Όλο και κάτι άχρηστο θα βρεθεί για πέταμα.  Άσε που κάποιες θυμίζουν χωματερές ολόκληρες.

Όταν θα μιλάμε για πίστη, να ναι αυτό που θα βγαίνει αβίαστα απο την ψυχή και το μυαλό μας χωρίς να χουμε ανάγκη να το διατυμπανίσουμε.

Όταν θα μιλάμε για αγάπη προς τον συνάνθρωπο, ενώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο καρφώνουμε μαχαίρια ο ενας στην πλάτη του άλλου, να φροντίζουμε ΠΡΩΤΑ να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Να δούμε τα λάθη του, τις ευθύνες του και μετά αν χρειάζεται να το συγχωρέσουμε. Έτσι θα μπορέσουμε να το κάνουμε και με τον διπλανό μας. 

Όταν θα μιλάμε για ανάταση και ανάσταση ψυχής και πνεύματος να μεριμνούμε πρώτα να την έχουμε βιώσει και ύστερα να την έχουμε προσφέρει στους άλλους κατ'επιλογή. 

Δεν θα σας ευχηθώ τίποτα απο αυτά τώρα. Θα ευχηθώ μόνο καλή προσπάθεια σε όσους επιλέξουν κατι ανάλογο με τα παραπάνω, στη διάρκεια αυτής της εβδομάδας των παθών του θεανθρώπου. Εβδομάδα σκέψης, περισυλλογής η κοινώς "λάντζας", που λεω και γω, και που την κάνω συχνά πυκνά. Όχι γιατί θέλω να αποδείξω κάτι. Άπλα έτσι έμαθα και δεν μπορώ τα άχρηστα στην ψυχή μου. Θέλω να ανοίγω τα παραθύρια της και να μπαίνει φρέσκο το αεράκι και ατίθασος ο ήλιος. Να ξαπλώνω στο πάτωμα και με κομματιασμένα χέρια και ματωμένα γόνατα απο την δουλειά να απολαμβάνω την καθαριότητα της.  

Καλό κουράγιο λοιπόν αγαπημένοι μου στην προσπάθεια μας, και καλή Μεγάλη Εβδομάδα.

Lilith

"Ένας αλλιώτικος "Επικήδειος""...Lilith

Ότι έζησα, ότι ένοιωσα, ότι μοιράστηκα μαζί σου θεριό ανήμερο. 

Εφτάψυχο πνεύμα και σώμα μαζί, που στα σπλάχνα του κυοφορούσε αγάπη.

Μάταια προσπάθησα να το σκοτώσω. Πίστεψα πως τελικά δεν του άξιζε και πως δεν ήθελα να προσπαθήσω παραπάνω. Δεν ήταν δίκαιο μετά την τόση του αντίσταση. Του άξιζε η ζωή, την κέρδισε. 

Μέχρι που ήρθες εσύ ΞΑΝΑ! Μετά απο τόσο καιρό κατόρθωσες με ευκολία ότι εγώ δεν ήθελα να καταφέρω. Έμπηξες τα κοφτερά δόντια της ψυχής σου ...εκείνα, που ήταν ποτισμένα στο ψέμα, στην υποκρισία και στον εγωισμό,....... στην καρδιά του. Δεν το αποτελείωσες....!όχι, σου έφτανε να πετάξεις το κουφάρι του να ψυχορραγεί  στην είσοδο της Αβύσσου. Κάλεσες φαρμακερά σκυλιά, ύαινες και ερπετά για να γλεντήσεις τη νίκη σου, πίνοντας και φτύνοντας κάθε στάλα των χυμών που μετάλαβες και που σου προσφέρθηκαν με ευλάβεια και πίστη ΑΠΟΛΥΤΗ. 

Στεκόμουν παγωμένη να σε κοιτάζω στο τρελό σου γλέντι. Με άκρα μουδιασμένα να τρέξω να σε σταματήσω, με χείλη άλαλα να ουρλιάξω "ΜΗ",  με λαιμό στεγνό να του τραγουδήσω τελευταίο νανούρισμα. Ανήμπορη. Δεν περίμενα, δεν γνώριζα...δεν αναγνώριζα πως ήσουν εσύ...!!!

Λυπάμαι πολύ για τον τρόπο που του φέρθηκες. Λυπάμαι πολύ για το χαμό του, για το άδικο τέλος του. Λυπάμαι για τον αβάσταχτο πόνο που έλαβε και που κανείς δεν βοήθησε να μην στραγγίξει το κορμί του απο κάθετι δικό μας. Μα πιο πολύ λυπάμαι γιατί δεν άφησες μέσα μου τίποτα να μου θυμίζει πως κάποτε σε γνώριζα.

Lilith

 

Έπαψες αγάπη να θυμίζεις 

Ο καφές σου έχει κρυώσει
και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες
σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει
στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια
υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή
τραγούδια που ‘γίναν με δάκρυα στα μάτια
τραγούδια που ‘γίναν απλά η αφορμή

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Ατελείωτες βόλτες.....πανέμορφες ανακαλύψεις...

Μ' αρέσει να βολτάρω ....παντού..! ένας χώρος που μου αρέσει να βολτάρω είναι και το διαδύκτιο..! πήρα λοιπόν τη μαγική μου σκούπα μια που με τις σανίδες του σερφ δεν τα καταφέρνω και ξεκίνησα το "ιπτάμενο" βολτάρισμα μου!!! Εκεί έξω, σε κάποιες ανάλογες "σφαίρες" - σαν την δικιά μου - σε κάποιους άλλους "κόσμους" - κάτω, άνω δεν εχει σημασία - συνάντησα πλάσματα μοναδικά. Ταλαντούχα ξωτικά, γοητευτικά Κτήνη, νεραιδοχτυπημένους αγγέλους...και μου άρεσαν. Πλάσματα με υπέροχη ψυχή, κοφτερό μυαλό και πνεύμα γεμάτο πάθος, πόθο, αλήθεια, πόνο, ηδονή, θάνατο και πάνω απο όλα έρωτα. Πλάσματα που κάθε τους σκέψη, κάθε τους συναίσθημα την κάνουν γραφή. Βουτάνε την πένα τους στο μελάνι της μαγείας και γράφουν. Βρήκα δικά μου συναισθήματα, βιώματα, εμπειρίες, σκέψεις, πόνους, ηδονές, θανάτους στα περισσότερα απο αυτά.

Ένα απο αυτά τα μαγεμένα πλάσματα είναι ο Χρήστος Καριώτης, του οποίου το βιβλίο πόθησα να ' ρθει στα χέρια μου.  "Έρωτες - Δαίμονες - Θάνατοι" .  Η γραφή του θα σας συνεπάρει και η σκέψη του θα σας καθηλώσει.

Παραθέτω απόσταγμα του Χρήστου (απο τα πιο αγαπημένα μου).
Μπορείτε να βολτάρετε και σεις στον "κόσμο" του εδω : http://bleedingmoons.blogspot.com/

Lilith

ΜΙΑ ΛΕΞΗ...

Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ

Μια φωνή που ακόμα την ακούω σαν τραγούδι
Ήρθες και ζωγράφισες με φιλιά το κορμί μου
Έφυγες και δεν τα έσβησα

Σε νοιώθω σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου
Η μυρωδιά σου στοιχειωμένη σε κάθε μου αναπνοή
Σ' αναζητώ σε κάθε χιλιοστό της μοναξιάς μου

Κι ο χρόνος...αλήτης...σ' έχει ξεχάσει μες τις σκέψεις μου



Γαμώτο...απλά ένα Σ' ΑΓΑΠΩ ήθελα να γράψω...

Χρήστος Καριώτης

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕΣ…ΕΓΙΝΕ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ

Μου είπες πως η ψυχή μου είναι κατάλευκη
Σαν τα φτερά ενός αγγέλου
Κι εγώ σ’ άφησα να την γεμίσεις
με τα δικά σου χρώματα……..

Τελικά ήταν πολύ εύκολο
να σταθώ μπροστά σου
με κομματιασμένα τα φτερά μου
κι ένα φωτοστέφανο σπασμένο στα δυο
Μ' αρέσει έτσι όπως με σχεδίασες...
πάνω σ' έναν καμβά από σκοτάδι...
βουτώντας τα πινέλα σου μέσα στις πληγές μου
Έγινα η ψύχωση σου…η απόλυτη δημιουργία σου
Χρόνια τώρα μου άλλαζες μορφές…
ζωγράφιζες ψεύτικα χαμόγελα στο πρόσωπο μου
και μ’ άφηνες μετέωρο πάνω στον ανόητο καθωσπρεπισμό σου…
Mια μαριονέτα που κινούνταν όπου κοίταγαν τα μάτια σου
Δεν μου έδωσες φωνή…
Όμως πάνω στο νοτισμένο καθρέφτη της σιωπής μου
σχημάτιζα το “σ' αγαπώ” κι εσύ το μουτζούρωνες με άλικο χρώμα
Μ' έβλεπες να διαλύομαι… κι έφτιαχνες φτηνά αντίγραφα μου πάνω στα ίδια μου τα κομμάτια
Όμως τελικά με μετέτρεψες στην προσωποποίηση των απωθημένων σου
Για πόσο ακόμη θα αναβάλεις τα αποκαλυπτήρια μου;
Για πόσο ακόμη θα αποφεύγεις το βλέμμα μου;
Είμαι το μοναδικό σου έκθεμα… μ’ έχεις εναποθέσει με ευλάβεια
πάνω στο μουχλιασμένο σου στρώμα
Και τις νύχτες…με κρύβεις κάτω απ’ τα ιδρωμένα σου σεντόνια

Ξέρεις τώρα μου είναι εύκολο να φύγω
Να χαθώ εντελώς απ’ το κάδρο
Και να γίνεις εσύ ο καμβάς
στα χέρια του στοιχειωμένου σου έργου
κι όσο θα προσπαθείς να με αλλάξεις
στο τέλος…απλώς θα μου μοιάσεις

Χρήστος Καριώτης