Όπου υπάρχει "μπορώ" και "θέλω", υπάρχει και ένας δρόμος.....

Ήταν ενα απο εκείνα τα Κυριακάτικα πρωινά που χτυπάει το ξυπνητήρι και θες να το σπάσεις γιατί ...Κυριακή βρε αδερφέ...σου αξίζει  να αράξεις λίγο παραπάνω! Χτύπησε λοιπόν το ρημάδι κατόπιν δικιάς μου εντολής στις 8,30 ακριβώς..!!!με θεόκλειστα μάτια, βρίζοντας και μουρμουρίζοντας.."τι ήθελα τώρα εγώ και δέχτηκα να παρακολουθήσω σεμινάρια ψυχολογίας, δυνατοτήτων και προσωπικής εξέλιξης....???!!!καλάααα τα ξέρουμε τώρα αυτά!αηδίες!" 

Μετά απο τιτάνια προσπάθεια να ετοιμαστώ, αρπάζω το σακάκι μου, στην τσέπη χαρτζιλίκι, μπαίνω με αργές κινήσεις στο αμάξι μου και διανύω την τεράστια απόσταση του ενός χιλιομέτρου!!!

Το εν λόγω σεμινάριο γινόταν σε ξενοδοχείο της περιοχής μου σε μαγευτική τοποθεσία!!Μια και δυο, με μια ελαφριά "ξινίλα" στη μούρη λόγω ξενυχτιού παραγγέλνω το καφεδάκι μου και ξεκινάω να ρεμβάζω στο μπαλκόνι του εστιατορίου του ξενοδοχείου!!Γκρίνια μέρος δεύτερο...: ολα τα στελέχη του σεμιναρίου μέσα στην απόλυτη ηρεμία, χαρά, οικειότητα, χαβαλέ!μια ατμόσφαιρα που θύμιζε πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση όπου με την τσίμπλα στο μάτι είναι όλοι μέσα στην τρελή ΝΤΟΠΑ!!!σκεφτόμουνα λοιπόν "....τι ήθελα και ήρθα ? που θα χάσω την Κυριακή με βλακείες" και τα ανάλογα!

Ώσπου ήγγικεν η ώρα λοιπόν να ξεκινήσουμε..!!!!!!!!!!!!.και να χοροί, να αγκαλιές..."τι έγινε ρε παιδιά??? γιατί πιανόσαστε??'!! Το ξεκίνημα του σεμιναρίου μου φάνηκε  πολύ.... επαγγελματικό, ίσως και λίγο ψεύτικο! Τελικά απλά κατάλαβα οτι ήταν μια πολύ....."ανοιχτή αγκαλιά" για μένα, απο τόσο κόσμο - που εγω, κλειδωμένη σε κάτι τέτοια γαρ - δεν μπορούσα να καταλάβω. Μου ηταν ξένο!!! Δεν μπορούσα να φανταστώ οτι θα αγκαλιάζω κάποιον που έχω πει μόνο ένα γεια !!!ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΙΑ!!! Όμως επειδή γενικά θέλω να είμαι ανοιχτός άνθρωπος και να δοκιμάζω...είπα στον εαυτό μου πως αφού δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι άλλο την συγκεκριμένη Κυριακή και αφού το επέλεξα  ας πληρώσω το τίμημα!!!

Οι ώρες περνούσαν και έπιανα τον εαυτό μου να νευριάζει στον ήχο της λέξης "διάλειμμα"!! Άκουγα...άκουγα ..άκουγα...για την ακρίβεια "ρουφούσα" με λαιμαργία όποια λέξη έβγαινε απο τα χείλη των ειδικών! Μέχρι που μας έβαλαν σε αλλη μια διαδικασία επίσης ξένη για τους περισσότερους απο εμάς....ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!! ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!... εκεί άρχισα να νοιώθω πως ολο αυτό δεν ήθελα να τελειώσει...Το "σκάλισμα" του μυαλού και της ψυχής? ΜΕΓΑΛΟ!!!! η συναισθηματική φόρτιση??ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Ένοιωθα τα μάτια μου να αναβλύζουν δάκρυα χωρίς να μπορώ ..και για την ακρίβεια χωρίς να ΘΕΛΩ να τα σταματήσω!!! Η σωματική και η βλεμματική επαφή..οι αγκαλιές με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες ήταν κάτι  που οχι μόνο το  αποζητούσα αλλά που ήθελα να δώσω με μεγάλη ευχαρίστηση!!! Τους κοιτούσα πια στα ματιά και μπορούσα να νοιώθω ότι και εκείνοι. Μοιραζόμασταν την ίδια δυνατή εμπειρία και αυτό ήταν εκπληκτικό δέσιμο! Θα αναρωτιέστε βέβαια τι άκουσα  μέσα σε αυτό το σεμινάριο όλες αυτές τις ώρες.....τι έμαθα???τι καινούργιο????για την ακρίβεια ΤΙΠΟΤΑ.....!!!τίποτα καινούργιο.....!!!!

ΕΝΟΙΩΣΑ ΟΜΩΣ..!!!.ΠΙΣΤΕΨΑ...!!! 

Πως αξίζω να αγαπώ εμένα και  να αγαπώ τους γύρω μου!!!! 

Πως μου αξίζουν μόνο τα καλύτερα και μπορώ να τα έχω διότι ΕΓΩ μόνο ορίζω τον εαυτό μου !

Πως ότι πιστεύω θετικό η αρνητικό αργά η γρήγορα θα επιβεβαιωθεί!

Πως όταν εστιάζω στο πρόβλημα ΔΕΝ μπορώ να βρω τη λύση!

Πως η καρδιά δεν έχει ερωτήσεις και το μυαλό δεν έχει απαντήσεις!

Πως όλα είναι θέμα δυο δυνάμεων του ΠΟΝΟΥ και της ΗΔΟΝΗΣ!

Πως να χρησιμοποιώ τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μου!!

Πως οι πεποιθήσεις είναι το προσωπικό μας κλουβί!
Πως όπου υπάρχει ΦΟΒΟΣ...(ζήλια, θυμός, κακία) ΔΕΝ υπάρχει ΑΓΑΠΗ!!

Πως ο άλλος...ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ άλλος..είναι ο καθρέφτης μας!!

Πως δεν χρειάζεται να αποφεύγω τον πόνο γιατί έτσι δεν εξελίσσομαι αλλά πρέπει να μάθω να τον αγκαλιάζω και να τον διαχειρίζομαι!

Πως ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ άλλος μας κάνει, μονο ότι του επιτρέπουμε ΕΜΕΙΣ να μας κάνει!!

Πως η σειρά δεν είναι: ΕΧΩ-> ΚΑΝΩ->ΓΙΝΟΜΑΙ. αλλά: ΕΙΜΑΙ-> ΚΑΝΩ -> ΕΧΩ.!!
Πως ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΜΠΟΡΩ" και "ΘΕΛΩ" υπάρχει και ενας δρόμος!!!!

Πως η ζωή είναι ενα παιχνίδι και ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΥΛΩΜΕΝΟΥΣ!!!!!!

και τέλος....πως:

 <<ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΝΟΜΩΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ>>!!!

Ευχαριστώ λοιπόν τα άτομα που με έπεισαν να πάρω μέρος στο σεμινάριο. Τα άτομα τα οποία ήμουν μαζί τους, τα άτομα με τα οποία μοιράστηκα σφιχτές, αληθινές αγκαλιές η έστω ματιές ΓΕΜΑΤΕΣ, που ήταν τοσο σημαντικές για μένα. Τους ευχαριστώ διότι "πάτησαν την σκανδάλη" για να αλλάξω τρόπο σκέψης, αντιμετώπισης και πάνω απο όλα γιατι μπορώ κάθε λεπτό και με μεγάλη πια ευκολία να φωνάξω "ΝΑΙ!!!!ΜΠΟΡΩ" !

Ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ, vα πω φοβάμαι τη ζωή.

Ναι θα πω θα βρέξω το κεφάλι
Ναι θα πω κι ας με κοιτούν οι άλλοι
Να χτυπώ, καινούρια πόρτα το πρωί.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ' ανάδειξα
Σ' έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω στους άλλους είπα όχι
Ναι θα πω αφού η καρδιά μου το 'χει
Ν' αγαπώ, μπορεί να το 'χει κι η ψυχή.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ' ανάδειξα
Σ' έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια καρδιά μου,
κι έσταζε ομορφιά
άπιαστο δελφίνι η χαρά μου,
που 'χα συντροφιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω αφού το ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ να πω φοβάμαι τη ζωή.

Lilith