"πολυχώρος" σκέψεων, επιθυμιών, συναισθημάτων, έκφρασης, χαβαλέ, αποτοξίνωσης με φωτεινές ταπετσαρίες, μεγάλα παράθυρα αλλα και με βαριές σκούρες κουρτίνες όταν κριθεί απαραίτητο. Βάλτε όποια διάθεση σας αρέσει, φορέστε κάτι άνετο, βγάλτε τα παπούτσια σας αν είναι "λασπωμένα"! Οι "λασπωμένες πατημασιές" επιστρέφονται!..αν λοιπόν σ'αρέσει με την πρώτη ματιά make yourself comfortable and enjoy the ride! Αν πάλι σου "κάθομαι" στο λαιμό η σου πέφτω "βαριά", το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία.
και όπως όλοι ετσι και γω....είμαι στον κόσμο μου! Στη δική μου σφαίρα, ατμόσφαιρα και στρατόσφαιρα! Κοινώς "εχω μπεί σε τροχιά"..οχι γιατι ήθελα απαραίτητα..αλλά ίσως γιατι με βάλανε!ετσι λοιπόν καθισμένη αναπαυτικά πάνω στη μαγική μου ιπτάμενη σκουπα (γιατι εγω ναι...με "σκουπα" επελεξα να σεργιανίσω τον κόσμο) και μελετώντας ξόρκια και συνταγές με μαντζούνια για να κάνω τον "κόσμο" μου καλύτερο, σας καλωσορίζω!!!!
Σημείωση μου: Για να "πουλήσεις" πνεύμα,πρέπει να το χείς!......Lilith
Το μυαλό μου διαρκώς κυριεύουν στίχοι απο τραγούδια!!άλλοτε ολόκληροι, άλλοτε τεμαχισμένοι! καμιά φορά μένουν λέξεις ξεφτισμένες, απομεινάρια κάποιας σκέψης, η μιας κουβέντας, ή παραπομπή κάποιου έντονου συναισθήματος που εχει βγάλει ρίζες στην ψυχή μου....!!! Κάποιους τολμώ να τους ξεστομίσω, να τους σιγοτραγουδήσω! άλλοι πάλι γλυστρούν αδιάφορα, η δαγκώνουν την ψυχή και την κάνουν να ματώνει.
Τον τελευταίο καιρό, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ενας συγκεκριμένος στίχος γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου!!απο ενα τραγούδι σίγουρα αγαπημένο λόγω του ερμηνευτή (λατρεμένου Βασίλη Παπακωνσταντίνου) αλλα όμως χωρίς ιδιαίτερους δεσμούς !!
"Και κάθε που βραδυάζει η πολιτεία μοιάζει...με ΣΙΝΕΜΑ"....!!!!
Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί....!!σκεφτόμουν: "όμορφη η κάθε πολιτεία το βράδυ". Ντυμένη στα μαύρα με κεντημένη φορεσιά με χρωματιστά, έντονα, σατέν φώτα, γεμάτη σαγήνη και ερωτισμό.....!
εμένα όμως πάντα μου προκαλούσε θλίψη.
Η ψυχή μας όμως φαντάζει και αυτή σαν πολιτεία. Έτσι λοιπόν μάλλον ήθελα και γω να ανάβω τα φώτα της δικιάς μου "πολιτείας" κάθε βράδυ, να υπάρχει κίνηση στους δρόμους της, φώτα στις πλατείες της, ερωτευμένα ζευγάρια στις γωνιές που δυσκολεύονται στον αποχωρισμό και στο φιλί της καληνύχτας! Αναστεναγμούς μοναχικούς γεμισμένους με ελπίδες και προσδοκίες, ετσι για να της δώσω κουράγιο. Κρεββάτια γεμάτα απο ζεύγη κορμιών που ριγούν σε αγγίγματα, σεντόνια μουσκεμένα απο ιδρώτα και πόθο αίωνιο. Εραστές που ξεψυχούν σε κάθε αποχωρισμό. Ηθελα να της δώσω ευκαιρία να την παρηγορήσω και να της πω πώς με τόσα φώτα με τόσο κόσμο με τόσες ιστορίες, με τόσες εντάσεις, συναισθήματα, σκέψεις και ΤΙΠΟΤΑ ΚΡΥΦΟ ΠΙΑ, έμοιαζε με ΣΙΝΕΜΑ....!! Οθόνη ξέχειλη απο μαγεία! Σενάριο απλό ΠΙΑ!!!πρωταγωνιστές ταλαντουχους!!!! με τεράστιες δόσεις κυκλοθυμισμού, πάθους, έρωτα, πόθου, πόνου, αγάπης, δοτικότητας, κυριαρχίας, πολέμου, ειρήνης, ΥΠΟΤΑΓΗΣ, φαντασίας, παραδοχής, πλήρους παράδοσης, .........
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρνα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
Κρύψου....μη τυχόν και βγει ο εαυτός σου και σε ψάξει, ΕΚΕΙ στα βρώμικα σοκάκια της ψυχής σου. ΕΚΕΙ που η ανάσα των θεριών σου μυρίζει ψέμα....
Κρύψου, απο τις σκέψεις σου! αυτές που δεν αντέχεις, τις ξεδιάντροπες, που ουτε εσυ ο ιδιος δεν τις αποδέχεσαι αλλά ειναι εκει και ασελγούν στο μυαλό σου!!!!
Κρύψου απο αυτά που θέλεις και που δεν θέλεις γιατι τα τσιμεντένια πόδια σου δεν σε πανε παραπέρα!
Κρύψου απο αυτά που νομίζεις πως θέλεις....γιατι θα γυρίσουν και θα βγαζουν τη διχαλωτή γλώσσα τους και θα σε βρίζουν όταν θα ρθει η ώρα!!!
Κρύψου απο αυτούς που αγαπάς αν το "σ'αγαπώ" ειναι αγκίστρι στα σπλάχνα σου και σε ξεσκίζει αφου δεν βρίσκεις δυναμη να το πεις!!
Κρύψου απο αυτούς που σ'αγαπούν για να τους δώσεις την ευκαιρία να γιατρέψουν τις πλήγες τους, αφου δεν αντέχεις να τις φιλήσεις στοργικά!!!!
Κρύψου στις σκιές αν δεν αντέχεις να ζεις στο φως....γιατι μια σκια είσαι και συ....!!!
Κρύψου απο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου γιατι καμία "αλήθεια" σου δεν τα τιμάει....
Κρύψου απο τον ίδιο σου τον εαυτό όταν θα ρθει η ωρα να τον χαιρετήσεις με χαμόγελο και να κάνεις τον απολογισμό σου...γιατι ΑΥΤΟΣ θα είναι η τελική καταστροφή σου αφου το τόσο ψέμα ουτε αυτός το αντέχει...!!!!γιατι πάλεψε να μην κρυφτεί....να μείνει στο φως...γιατί ενα μεγάλο μέρος του ήταν αυτόφωτο και συ το βούτηξες στο σκοτάδι ..για να μην σκέφτεται, να μην μιλάει, να μην νοιώθει....να ΣΙΩΠΑ!!! να χρησιμοποιεί το θελκτικό του στόμα μόνο για να φιλάει πρόστυχα ψεύτικες στιγμές, να λέει λόγια ανάλογα της μαγείας που επιθυμούσε να σκορπά χωρίς όρια!!!!!
Κρύψου για να μην σε βρει ο εαυτός σου....γιατί σε ψάχνει οργισμένος και συ τον περιπαίζεις, μπαίνοντας μέσα σε ντουλάπες η κάτω απο το κρεββάτι...φωνάζοντας του με την σιωπή και το ψέμα!!!
Κρύψου σε ικετεύω....γιατί όσο αγαπώ τον φωτεινό εαυτό σου....αλλο τόσο αγαπώ και το σκοτάδι σου!!!
στο παρελθόν.....λειτουργούσα αλλιώς....!δεν ξέρω, πως, γιατί,...έτυχε????...(αν και τίποτα δεν γίνεται τυχαία)!!!...έμαθα.....δεν ξέρω πως...πείτε γονιδιακό, πείτε το κληρονομικό χάρισμα, η γονεϊκή εκπαίδευση, οταν νοιώθω να νοιώθω στο έπακρο...στο απόλυτο!!!να μην κρατώ τίποτα για μένα!!!δεν νομίζω οι γονείς μου να ήθελαν να μαι ετσι....!μάλλον κάποιος γκαντεμόσαυρος πλανήτης, την ημέρα που "σκαγα μύτη" στο μάταιο τουτο κόσμο, να'χε τρίγωνο, τετράγωνο, πολύγωνο η τα κέρατα του τα τράγια, και έγινε το "κακό"....!πολύ ήθελε νομίζεις??
σιγά σιγά..αφού λειτουργούσα όπως λειτουργούσα...χωρις να κρατώ αποθέματα, ενέργεια και τα σχετικά....τα δινα όλα!!"μας πήραν και τα σώβρακα" ένα πράγμα!!..με τον καιρό...την εμπειρία, ώρες σε δερμάτινο καναπέ, εσωτερική περιήγηση, σουρσιμοοοοοο με τα μουτρα στο χώμα και στο τρόχαλο, έψαξα η γυναίκα να βρω τους τρόπους μου να λειτουργώ!ΤΙΣ ΑΜΥΝΕΣ ΜΟΥ (μη χεσω)...!!!ότι δεν σε σκοτώνει .......σε κάνει πιο δυνάτο και του..πάτου τα εννίαμερα!!!!ενα ταξίδι μου στην συμπρωτεύουσα, πολλά γεγονότα και κόμποι στο χτενι...με εφτασαν να πω...:"Κοπελια..αφου δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα,...το μονο που χεις να κάνεις ειναι να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι..."....ετσι και εκανα..!βρήκα τρόπους...θανάτωσα βιαια, συναισθήματα, υποστάσεις, σχέσεις, παραμυθένιες ιστορίες...και είπα...: Fairytale..gone bad...move on!!!!
Μετά.....πέρασε ο καίρος....και να σου πάλι....ηγγικεν η ώρα ...αυτή Η ΜΙΑ...Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ...και έζησα οτι δεν είχα ζήσει μέχρι τώρα...!!!!και???αντε πάλι...."να κοιμηθώ στο πάτωμα...".....και "μη φευγεις Jimmy θα φαρμακωθώ" ( α λα Κατερίνα Χέλμη στα "κόκκινα φανάρια"...)...και κάποια στιγμή σε κάποια αναλαμπή...είπα...."καλεέεεεεεεεε...ξυπναααα...τό χεις...!....εχεις περάσει απο συμπληγάδες πέτρες ...παλιά σου τέχνη κόσκινο...!!!θα το θανατώσεις...και θα προχωρήσεις μπροστά....".ΝΑΙ...ΚΑΛΑ!!!ΘΑ ΘΕΛΕΣ...!ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ!!!!
ελα μου που το συγκεκριμένο ηταν εφτάψυχο!!!....τωρα,...δεν μπόρεσα???δεν ήθελα????μια φορά....η "φόλα" που του ριξα...δεν το "πιασε"!!...."ρε ψοφα ρεεεεε...." τιποτε αυτό..!!!!.έγινα πια γραφική!!!σαν τον Καργκιόζη με τον κατηραμένο οφη!!!!..."αμαν αμαν..και ενα σκουλήκι ψόφιο...να το πατήσω δεν μπορώ να φύγω δεν μ'αφηνει".....!!!
΄Επρεπε να το χα καταλάβει απο την αρχή....!!!μια που αυτό δεν ηταν κατι συνηθισμένο ..δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με συνηθισμένο τρόπο...!να θανατωθεί σύμφωνα με τις άμυνες μου ..που μάλλον σε επιθέσεις έμοιαζαν!!!...εδω που τα λέμε..δεν νομίζω να εκάνα και πολλά πράγματα...!μόνο του ότι κατάφερε!!!δηλαδή.......ΤΙΠΟΤΙΣ!!!0 εις το πηλικιον!
έψαξα λοιπόν...αφου ο κόπος για να του "βράσω το στάρι" ήταν μάταιος...να βρω τρόπο να μην με "αγκυλώνει"πια όταν το αγγίζω...!!!....δεν ψάχνω να βρω τρόπους να το θανατώσω, εδω και πολύ καιρό...!!δεν θα του άξιζαν άλλωστε...!το βαλα λοιπον σε ενα κουτάκι...με πολύχρωμες κορδέλες...και το έβαλα στην πιο "ακριβή" θέση της ψυχής μου....γιατι εκεί...αξίζει...εκει του πρέπει!!!ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ!!!το στόλισα με κορδέλες και προσευχές.......!!!χόρεψα γύρω του στερνό χορό, γυμνή....ξεδιάντροπη....γιατι ετσι ήμουν μπροστά του!!!το φίλησα με θέρμη όσο με τη δύναμη που το λάτρεψα...!όμως δεν το χαιρέτησα...δεν του πα αντίο....!δεν ηθελα...!το κοίμησα...!!!!του τραγούδησα γλυκό νανούρισμα...!!!.γιατι απλά το κοίμησα...όχι σε κοιμητήρι.....αλλά σε κρεβάτι πάχνης.........!!!και φιλωντας το....στερνή ευχή ίσως...σε κάποια άλλη ζωη...να ξυπνήσει ΞΑΝΑ!!!!
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
..ήταν και αυτός άλλος ένας δρόμος που έπρεπε να διαβώ στη ζωή μου!...κακοτράχαλος, με λάσπες, Ερινύες, φαντάσματα, "ματωμένες μαξιλαροθήκες", flores para los muertos...όμως έπρεπε να τον περάσω!!! έψαξα να βρω τρόπους...να μην το κάνω...! αρνιόμουν να κάνω έστω και ενα βήμα..!είχα στυλώσει τα πόδια μου σαν πεισματάρικο μουλάρι και δεν πήγαινα ούτε μπρος ούτε πίσω..!!!ώσπου έπιασα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο!!!αν με βοήθησε....??ΠΟΛΥ..!!!κατάλαβα οτι απλά έπρεπε να το περάσω, να το βιώσω (και αυτό) στο απόλυτο για να μπορέσω να προχωρήσω! και ΝΑΙ..μπορώ! σας παραθέτω απόσπασμα....ενα απο τα πολλά που μου άρεσαν!!!είναι λίγο μεγάλο αλλά μην βαρεθείτε..αξίζει τον κόπο!!!!
"ΓΑΤΖΩΜΑ, ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝ-ΕΞΑΡΤΗΣΗ"
Το ότι είμαι γατζωμένος πάνω σε κάποιον, δε σημαίνει οτι είμαστε μαζί. Σημαίνει οτι κρατώ κάποιον με το ζόρι, τον φυλακίζω. Σημαίνει οτι προσκολλώμαι, τον τυλίγω στα δίχτυα μου, γεμίζω όλα τα κενά του νομίζοντας οτι έτσι θα είναι "ικανοποιημένος". Η εξάρτηση όμως ποτέ δεν συμβάλλει στην ολοκλήρωση κάποιου, ουτε με φέρνει σε επαφή μαζί του. Είναι χρήσιμη μόνο για να τραβάω τον άλλον βίαια, να τον κρατάω με το ζόρι, να τον αιχμαλωτίζω και να πιστευω οτι έτσι τον εμποδίζω πο το να μπορέσει να φύγει. Αυτό δεν σημαίνει οτι είμαστε μαζι, ουτε εχει καμία σχέση με την αγάπη. Όλο αυτό είναι συγκαλλημένη χειραγώγηση και προσπάθεια ελέγχου της ζωής του άλλου.
"Για να ξεφύγεις απο μένα πρέπει να πληγωθείς και να με πληγώσεις,
γιατί σ'αυτό το αγκίστρι είμαστε και οι δυο πιασμένοι".
Ένας τέτοιος σχεδιασμός αποτελεί πάντοτε σύμπτωμα δυσλειτουργίας στη σχέση και δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρεθεί μπροστά στην προφανή δυσφορία και των δυο, όταν η σχέση εχει πάρει αυτόν τον δρόμο. Το περίεργο είναι ότι, παρόλα αυτά, φαίνεται να μας ελκύουν αυτές οι καταστάσεις ελέγχου, οι δικές μας και οι ξένες, μας γοητεύει να είμαστε μπλεγμένοι σε τέτοιες "ασφαλείς" σχέσεις. Ζούμε κατά κάποιο τρόπο καταστρώνοντας σχέδια, συνειδητά η ασυνείδητα, για να κρατάμε τον άλλο φυλακισμένο, για να μην μπορεί να απεμπλακεί, να μην μπορεί να φύγει. Ξεστομίζουμε φοβερές βλακείες που τις κρατάμε συνήθως ψηλά σάν λάβαρα ιδανικών συντροφικών σχέσεων:
"Εμείς οι δυο είμαστε ενα"
"Είμαστε δυο σε σάρκα μια"
"Εγω για σένα και συ για μένα"
και αυτή που προτιμούν περισσότερο οι "αιώνιοι εραστές" :
"Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα"
Αν μπορούσαμε για μια στιγμή να ξεφύγουμε απο το ναρκισιστικό χάδι που τόσο πολύ μας αρέσει, θα καταλαβαίναμε ποσο απεχθές είναι αυτό το σύμβολο που καταδικάζει και τους δυο μας σε ενα εγγυημένο βάσανο: να εξαρτά κανείς ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ απο τον άλλον, καθιστώντας τον υπεύθυνο για την ύπαρξη του αγαπημένου η της αγαπημένης του. Πόσο βαρύ ακούγεται!!!
Ένα σχέδιο λίγο πιο ήπιο αλλά που επίσης δημιουργεί εξάρτηση, είναι αυτο που χρησιμοποιεί κάποιος όταν λεει με ύφος αθώας περιστεράς :
"αααααχ....πόσο ευτυχισμένο με κάνεις"
Κι εγω λέω πάντοτε: ακόμα και αν σε γοητεύει το ψέμα - να πιστεύεις δηλαδή οτι έχεις τη δύναμη να κάνεις ευτυχισμένο το πρόσωπο που αγαπάς - μη δεχτείς να αναλάβεις αυτην την ευθύνη...!ΜΗΝ ΤΟ ΔΕΧΤΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ!
Όχι τόσο γιατί δεν ειναι βέβαιο (ποτέ δεν είναι) οτι έχεις αυτήν την ικανότητα, αλλά γιατί αν δεχτείς ότι είσαι σε θέση να κάνεις ευτυχισμένο τον άλλο, θα πρέπει να δεχτείς επίσης οτι κάποια στιγμή θα χει το δικαίωμα να σου πει:
"ΜΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕΣ ΤΗ ΖΩΗ"
Δεν έχεις τη δύναμη να με κάνεις ευτυχισμένο, ποτέ δεν την είχες, παρόλο που εγώ ήθελα να σου παραχωρήσω το προνόμιο, παρόλο που και συ ήθελες να το δεχτείς. Επομένως, δεν έχεις ουτε τη δύναμη να με κάνεις δυστυχισμένο. Μπορεί να με πληγώσει κάτι που κάνεις, κάτι που λες, αυτό ναι , σιγουρα. Αλλά να με κάνεις να υποφέρω?...η αλήθεια είναι οτι αυτό δεν το μπορείς. Για σκέψου : Τι μπορεί να κάνει ο άλλος?
"Μπορεί να κάνει όλα αυτά που εμένα δεν μου αρέσουν και τίποτα απο όλα
εκείνα που με ευχαριστούν"
Πολύ ωραία! Κατάλαβα. Αλλά αν κάνει όλα αυτά που δεν σου αρέσουν, τότε γιατί μένεις κοντά του?
"μένω γιατι τον - την αγαπώ"
Καλά, δέχομαι τους λόγους σου, όμως....αν μένεις κοντά του γιατί τον αγαπάς, τότε είναι ο άλλος αυτός που σε κάνει να υποφέρεις???? Δεν μπορεί, αυτο δεν γίνεται με κανέναν τρόπο. Εγω είμαι αυτος που διάλεξε αυτόν τον άνθρωπο, εγώ είμαι αυτός που αποφάσισε να μείνει, αρα εγω είμαι υπευθυνος για τον πόνο μου. ΕΓΩ είμαι αυτός που ΜΕ κάνει να υποφέρω. Είναι πολύ πιθανό, βεβαια, να μην είμαι μονο εγώ, σίγουρα, όμως, έχει να κάνει πιο πολύ μ'εμενα παρά μ' εσένα.
Είναι κυρίως η εξάρτηση που δημιουργεί μέσα μου αυτό που ονομάσαμε στην αρχή "σύστημα πεποιθήσεων" του καθενός. Στην περίπτωση αυτη, εαν εγω πιστεύω οτι η ευτυχία ΜΟΥ είναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ ευθύνη.......
Εαν για να είμαι ευτυχισμένος, πρέπει εσύ να κάνεις αυτο και το αλλο,
και για να ειμαι ευτυχισμένος πρέπει να συμπεριφέρεσαι
με αυτόν τον τρόπο,
και για να είμαι ευτυχισμένος δεν θα πρέπει να λες αυτά και αυτά,
και δεν θα πρέπει ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ.
Εαν για να μην υποφέρω εγω, πρέπει εσυ να ΘΕΛΕΙΣ να κάνεις
ότι θέλω εγω, τη στιγμή ακριβώς που το θέλω και βεβαια να πάψεις
να θέλεις οτιδήποτε άλλο...τοτε....ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ...!!!!!
Όμως υπάρχουν φορές που δεν είμαι τόσο ξεκάθαρος η δεν θελω να μάθω πως έχουν τα πράγματα η δεν αντέχω να πάρω την ευθύνη για τα λάθη μου και προτιμώ να σκέφτομαι οτι υποφέρω εξαιτίας σου. Δεν φεύγω βέβαια...Μένω. Γιατί μένω? και σε κάθε περίπτωση, τι δικαιολογία δίνω στον εαυτό μου? Πρόσεξε ..μη γελάσεις..."Ελπίζω οτι θα αλλάξεις"......η ακόμα χειρότερα
"μένω για να σε αλλάξω, για να καταφέρω να σε κάνω διαφορετικό"
Προς τι όλα αυτά??μα είναι απλό. Δεν αντέχω την ιδέα να σε χάσω. Για να μην σε χάσω, θα σε αλλάξω. Που σημαίνει πρωτα θα σε βασανίσω και θα βασανιστώ, εστω και αν στο τέλος, μετά απο όλα αυτα, καταλήξω να σε χάσω. ΤΡΙΑ ΔΡΑΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ.....!!!!
......δεν μπορεί....μεταλλάχτηκα...!!!λίγο το κρύο, λίγο η κρίση, πολύ η ανεργία, ακόμα περισσότερο η σκατοψυχολογία που είχα το τελευταίο 5μηνο και πάνω απο όλα Ο ΚΑΚΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΑΙΡΟΣ....έγινε το κακό!!!!...δεν ήμουν έτσι εγώ...!!η μια μου "ατάκα" ξεχειλισμένη απο δόση, χιούμορ, αυτοσαρκασμού και καυστικότητας διαδεχόταν την άλλη..!!τώρα...μια "σιωπή" περίεργη...!μια ξινίλα...σχεδόν μόνιμη!!μια "ανικανότητα" εκτόνωσης όλου αυτού λές και το πνεύμα μου (αυτό το ελαααααχιστο που διαθέτω) έχει γεμίσει, λάσπες, βρύα, λειχήνες, χοντρά βατράχια και βδέλλες!!!!! δεν είμαι εγώ όμως έτσι....!!!τι διάβολο συμβαίνει...??
Ότι μπήκε μέσα στο σκοτάδι "μια νυχτιά", ύπουλα, κρυφά, και μου πήρε ενα απο τα 174.000.000 προτερήματα μου και ίσως το σημαντικότερο......ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΩΡΑ!!!Το προκαλώ σε μονομαχία!!!!ΓΙΑΤΙ ...ΔΕΝ μπορώ έτσι...!!!! Δεν ζώ....!!! τι λύση να βρω δεν ξέρω...???να παω να με διαβάσει κανένας παπάς....να κάνω εξορκισμό?? να βάλω να με ξεματιάζουν για 40 συνεχόμενες μέρες?? να παω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν?? ότι "χολέρα" είναι αυτή που πέσε στο κεφάλι μου να φύγει..να φύγει ..να φύγει....!!!
Δεν θέλω να βλέπω την Κοιμωμένη του Χαλεπά στον καθρέφτη μου πλέον....!!!θέλω να βλέπω μικρό γελοίο ξωτικό που θα αλλάζει χρώματα ανάλογα με αυτόν που θα το αγγίζει, που θα χει πεταχτά αυτιά, γουρλωμένα μάτια και κάποιες φορές στο τσακίρ κέφι "φρύδι σηκωμένο".....που θα κάνει βλακείες, καραγκιοζιλίκια για να γελάνε οι αγαπημένοι του....γιατί το τελευταίο διαστήμα...δεν γελούν οι αγαπημένοι ΤΟΥ!!!!! ....ΚΑΙ ΑΥΤΟ...ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ!
"Είναι κάτι νύκτες, που τ'αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύκτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύκτες, προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ουτ' ένα λουλουδάκι. Ουτ' ένα γλυκό, μπάς και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στη ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.«Αυτάααα! Που είχαμε μείνει;»Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. Ειν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν. Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα...."