να ήμασταν μικρά πάλι, λεει....τότε που κάναμε σκηνές τα σκεπάσματα στα κρεβάτια μας.
Που μπαίναμε μέσα και όλη η ασφάλεια και η θαλπωρή του κόσμου ξάπλωνε δίπλα μας. Μικρά στρουθοκαμηλάκια βάζαμε τα μούτρα στο μαξιλάρι και κανένας μπαμπούλας του κόσμου τούτου, μα και του άλλου και του παράλλου δεν μας άγγιζε.
Κάναμε μαγικά ξόρκια με τσιχλόφουσκες, με γαριδάκια ημερών που κρύβαμε στο στρώμα...αρκει η ασφάλεια μας να ήταν τσιμεντένια.....

και τι δεν θα εδινα να γύριζα εκει πίσω, που ο μεσημεράς ήταν ο μόνος φόβος μιας απώλειας.....ετούτου η του άλλου κόσμου!!!