Η ΚΟΚΚΙΝΟΨΥΧΙΤΣΑ
Ήταν ένα κοριτσάκι
ολάκερο μια κατακόκκινη καρδιά.
Όλα τα όνειρα το φωνάζανε Κοκκινοψυχίτσα
γιατί την ψυχή της κατάσαρκα στο Πάθος φορούσε
Μια μέρα, κίνησε να ανταμώσει τη γιαγιά της,
να τη στολίσει με τα λουλούδια της άνοιξης
που άνθιζε ολούθε νικηφόρος.
Διαβαίνοντας δάσος σιωπηλό,
απαντά ένα λύκο λιμασμένο, χωλό.
«Τι έχεις κυρ Λύκε;»
«Τις νύχτες, το δάσος θρηνεί στις άδειες φωλιές,
ξεσηκώνει ένα άνεμο άδειο απ’ οσμές ζωντανές,
φέρνει στην πείνα μου μονάχα
των χαμένων προγόνων μου την αποσύνθεση»
« Λύκε, μη θλίβεσαι, για σένα, εγώ
θα φέρω στο δάσος τη βροχή την αιμάτινη,
να ξεδιψάσουν της σάρκας σου οι προσευχές,
να σαρκωθούν του γένους σου οι προσμονές »
Κι ο λύκος, που ξέρει ότι η Γιαγιά συντηρείται με το αίμα από σφαγές,
κινεί να προλάβει,
να αντιπαλέψει,
να περισώσει της επερχόμενης βροχής το ύστατο θαύμα.
Μα η γιαγιά τον σπαράζει,
τον θάβει βαθιά στο σκοτωμένο αίμα.
…….
«Γιαγιάκα, σου φέρνω γάλα και μέλι αισθήσεων
και λουλούδια κομμένα απ' των χεριών μου του μίσχους.
Αχ, πόσο λευκό είναι το πρόσωπο σου…..»
«Να ‘ξερες πόση απώλεια στοιχίζει τούτη η άδεια λευκότητα»
«Μα, γιατί γιαγιά έχεις τόσο κίτρινα χέρια;»
«Κρύβω τόσα και τόσα γράμματα ανεπίδοτα, μικρή μου»
«Γιατί, γιαγιά, τόσο μικρά αυτιά;»
«Για να μην ακούω του λύκους που ουρλιάζουν απ’ την πείνα, ψυχή μου»
«Πώς τόση οδύνη στα μάτια, γιαγιά;»
«Θα φέρεις την βροχή την αιμάτινη και με σφάζουν στα οστά μου των αγέννητων οι μνήμες»
«Γιατί γιαγιά έχεις τόσο μεγάλο στόμα;»
«Για να τρώω το πάθος που με ταράζει, καλύτερα!!»
Η Γιαγιά χιμάει και την τρώει.
Θα ζήσει αυτή καλά. Αδιατάραχτα.
Κι η Κοκκινοψυχίτσα θα λιώνει μαζί με το λύκο
στην κοιλιά της Γιαγιάς.
Ιωακείμ Παπαχρόνης
(απο τα ωραιότερα κείμενα που διάβασα τελευταία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
.....μπήκαν σε τροχια......!!!