Κάθε Αύγουστος της ζωής μου έχει την ίδια αίσθηση....
Ενα λεωφορείο και επιβάτης πρώτη θέση καμινάδα,..εγω! Είναι κι άλλοι πλαι μου, δεν εχω παράπονο, μα εγω εκεί συνεπής κάθε χρόνο, μέχρι Κάποιος να αλλάξει γνώμη.
Πότε καθιστή μπροστά μπροστά, πότε στο τέλος, πότε πλαι στο παράθυρο, πότε δίπλα στην πόρτα αλλά εκεί.
Φέτος έχω άλλη θέση. Στους όρθιους. "Προχωρήστε στο διάδρομο παρακαλώ αφου βγάλετε το εισιτήριο σας", ακούγεται το "μέσα" μου βαρύγδουπο, που με χει βρει να κρέμομαι σαν νυχτερίδα στη χειρολαβή. Δεν θέλω να παω πουθενά.
Αυτό τον Αυγουστο θέλω να μείνω κρεμασμένη να τον παρατηρώ. Για μένα το τέλος του χρόνου και ο απολογισμός γίνονται τον Αύγουστο...! τους υπόλοιπους τελευταίους μήνες απλά καθαρογράφω τους ισολογισμούς και υπολογίζω, τι πήρα, τι έδωσα και με τι πάμε παρακάτω! τι κρατάμε και τι αφήνουμε. ΓΙΑΤΙ.....κάτι θα αφήσουμε, δε γίνεται. Με πολλές αποσκευές δεν πας μπροστά. Για την ακρίβεια ΔΕΝ πας πουθενά. Μένεις κατάκοπος και λιωμένος να λες ..."εγω ειμαι εδω, πάμε".!!
Πάμε;; που πάμε; δεν εχω χέρια να κρατήσω φέτος. Κρέμομαι απο τις χειρολαβές και απο τις κλωστές της ύπαρξης μου. Φέτος θέλω να με κρατήσουν και οχι να κρατήσω. Μάτωσαν τα χέρια να κρατω και τα πόδια μου δεν έχουν την ίδια ικανότητα ισορροπίας ..βαδίζουν μαζί με το μυαλό μου!
Καθε Αύγουστος και ενα λεωφορείο, ενα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Ενα δρομολόγιο χαμένο η κερδισμένο μάταια το ψάχνω. Μα δεν ψάχνω να κερδίσω, να με κερδίσουν θέλω!
Lilith
