"Νέος χρόνος.....και αυτός τι;" by Lilith
"Καλή χρονιά", "χρόνια πολλά με ότι καλύτερο", "Νέα χρονιά, νέο ξεκίνημα"....και αυτός τι;
Άλλαξε το χρόνο με ανθρώπους οικείους που τους είχε βαφτίσει "δικούς" του. Έπαιξε χαρτιά, έφαγε, ήπιε πολύ, μίλησε, άκουσε, τραγούδησε στις δώδεκα και ένα "γέρε χρόνε φύγε τώρα, ήρθε ο νέος με τα δώρα", γέλασε, πήγε για ύπνο το πρωι. Παει καιρός που είχε πάψει να πιστεύει και να οριοθετεί κάθε τι νέο που ήθελε να ξεκινήσει. Ένας άλλος άνθρωπος τα τελευταία χρόνια. Έκανε δραματική αλλαγή στα μαλλιά του πρίν τελειώσει ο χρόνος, ξεκινούσε δίαιτες οχι απο δευτέρα αλλά μεσοβδόμαδα, η συνδρομή του στο γυμναστήριο ήταν κάθε 23 του μήνα. 'Αλλαζε ότι έτριζε πρίν σκουριάσει. Τα έπιπλα, το αμάξι του, τις μουσικές του, το κινητό του, το computer του, όλα. Δεν περίμενε τη φθορά, την προλάβαινε.
Μόνο με τους ανθρώπους δεν το κατάφερε ποτέ. Ποτέ! Έκανε λάθη, ζητούσε συγνώμη, έκλεινε το τηλέφωνο ενοχλημένος η έφευγε απο ενα ραντεβού με ενα "αντε γαμήσου" διπλωμένο στο μαντήλι του, στην αριστερή εσωτερική τσέπη του μπουφάν, που ποτε δεν ξεδίπλωνε, η ποτε δεν άφηνε να ξετυλιχτεί εστω κατα λάθος. Απλά έφευγε. Έμπαινε στο αμάξι, εσφιγγε τα χέρια στο τιμόνι. Έβριζε εκείνον , έβριζε τους άλλους. Έχανε ανθρώπους, έχανε στιγμές, έχανε αγαπημένους, έχανε σχέσεις, έχανε και εκείνον. Δεν ήξερε οτι έχανε, δεν καταλάβαινε. Ηταν δεδομένοι οι άνθρωποι, ήταν γυαλιστερές οι σχέσεις, ήταν άτρωτες οι αγάπες που ειχαν οι άλλοι για εκείνον και εκείνος για αυτούς.
"Ρε μαλάκα, χάθηκες."...
"μην χάνεσαι. Μου λείπεις. Σ'αγαπω"..
"παιδί μου, καιρό εχω να σε δω. Έλα καμια βόλτα! και κεινο το τηλέφωνο..ακριβό το χεις". Παράπονα απο κάθε στόμα, δεδομένα, αγαπημένο για κεινον. Ετσι ήταν ομως αυτός και ετσι έπρεπε να τον δεχτούν. Αισθανόταν κατα κάποιο τρόπο υποχρεωμένους τους πάντες να τον καταλάβουν, να τον αποδεχτούν. Εκείνος όμως δεν είδε ποτέ την ανάγκη πίσω απο τα παράπονα. Την προσπάθεια, το άπλωμα του χεριού, το χτίσιμο μιας γέφυρας. Δεν άκουγε ποτέ τις ψυχές να φωνάζουν για την παρουσία του, να τον ζητούν. Να σφίγγουν σε κάθε γύρισμα της πλάτης του και σε κάθε ταχύ βηματισμό απομάκρυνσης του.
Κι άρχισε να βρέχει αδιαφορία. Οι προσπάθειες στέρφες, τα χέρια άκαμπτα με τις παλάμες στεγνές, ξερές στραμμένες στο χώμα, οι γέφυρες μοιάζανε βομβαρδισμένα στοιβαγμένα κορμιά, κορμιά μισά. Και οι ψυχές μύριζαν σκουριά. Μα πιο πολύ η δική του, και όσο περνούσε ο καιρός η σκουριά γέμιζε τις φλέβες, τα πνευμόνια, τα μάτια του, το στόμα. Αυτός χαμογελούσε, έπινε, διασκέδαζε, έκανε έρωτα έτσι..μισοσκουριασμένος. Μόνο μια καρδιά του χε μεινει. Μια καρδιά που γινόταν άλικη κάθε που άκουγε φωνές αγαπημένες. Που γρονθοκοπούσε το στέρνο του σαν σκεφτόταν ένα χάδι, ενα φιλί, μια αγκαλιά. Αυτή του είχε απομείνει. Στερνή παρηγοριά του και θύμηση πως κάποτε έζησε.
Νέος χρόνος και αυτός τι;
Lilith
